Locked by you #ThrillerAwards

52.

Met tegenzin ga ik mee naar binnen. Wanneer Pieter de deur opent, worden mijn ogen groot van verwondering. Het is hier echt super groot. Ik kijk even om me heen, in de tegels kan je jezelf zien en alles is hier zo wit en modern. Pieter gaat aan een lange tafel zitten, bij de anderen. Ik bestudeer de personen die hier verblijven. Diederik, Pieter, Luca, Stef en Baron. Dat valt best mee toch? 'Handen in de lucht!' Geschrokken draai ik me om en gooi meteen mijn handen in de lucht, maar al snel frons ik mijn wenkbrauwen wanneer ik een klein jongetje zie staan, hij is 10 gok ik. Hij heeft een speelgoedgeweer in zijn handen en komt dreigend op me af. Maar uiteraard ben ik niet bang voor zo'n klein jongetje. 'Wie ben jij?! Wat doe jij hier?!' Roept hij meteen. 'Kick, rustig!' Roept een meisje die achter hem komt staan. Ze neemt het speelgoedgeweer uit zijn handen en legt het op een hoge witte kast. 'Gedraag je nou eens!' De jongen steekt eigenwijs zijn tong naar haar uit en rent koppig de trap op, richting zijn kamer. Dit meisje moet wel Zora zijn. Ze is ongeveer even oud als ik en heeft lange zwarte haren. Ik durf te wedden dat ze van Spaanse afkomst is, al praat ze wel Nederlands.

'Sorry voor Kick, hij is nogal wild.' Excuseert ze zich. 'Maakt niet uit.' Glimlach ik. Ze steekt haar hand naar me uit. 'Ik ben Zora.' 'Evelien.' Glimlach ik en schud haar de hand. 'Je ziet er uitgehongerd uit. Je hebt vast honger en dorst, is het niet?' Ze heeft gelijk, ik heb ontzettend veel honger om nog maar te zwijgen van de dorst die ik heb. 'Ja, hoe weet je dat?' Ze haalt haar schouders op. 'Dat is meestal zo met de meisjes die hier toekomen.' Ik schrik. 'Zijn er nog meer meisjes dan?!' Ze schud haar hoofd en kijkt naar de grond. 'Nu niet meer... Ze wilden niet luisteren en waren ongehoorzaam. In het midden van de nacht werden ze uit hun slaapkamers gehaald en werden naar een bos in de buurt gebracht, daar werden ze opgesloten in een klein hutje dat verbrand werd. De moeder van Kick was één van de meisjes, ze was  nog maar zestien.'

Wat als dit met mij zou gebeuren? Wat als ze mij zouden doden omdat ik zo ongehoorzaam ben? Die gedachten alleen al maken me bang. 'Zouden ze mij ook doden?' Vraag ik stil en stotterend. 'Dat hangt van je gedrag af.' Antwoordt ze. Eigenlijk weet ik het nu niet meer. Als ze me zouden willen doden dan zouden ze me toch niet meer zoeken na een ontsnapping? Ze staken zoveel tijd in me, ze waren zoveel keren echt kwaad na een ontsnapping, maar het enige wat ik kreeg waren enkele littekens. Ze hadden volgens mij nooit echt de bedoeling me te doden, ze dreigden wel, maar zouden het nooit doen. Ik hoef niet bang te zijn, denk ik. De twijfels die ik de laatste tijd krijg, maken me echt kapot. Ik moet weer zelfverzekerder worden, voor ze het door krijgen, voor ze door krijgen dat ik ook heel kwetsbaar kan zijn.

'Heb even geduld, dan haal ik wat eten voor je.' Zegt ze en verdwijnt in de keuken. 'Evelien, hier.' Gromt Pieter en wijst naar een stoel tegenover hem, naast Diederik. Ik rol met mijn ogen en besluit niet moeilijk te doen. Ik ga naast Diederik zitten en kijk hem even nijdig aan terwijl hij een hap neemt van zijn spaghetti. 

Even later komt Zora weer. Ze heeft een bord spaghetti in haar handen. Ze plaats het bord voor mijn neus op de tafel. 'Smakelijk!' Zegt ze vriendelijk. 'Eet jij niets?' Vraag ik. 'Ik mag niet eten omdat ik vanmiddag al at.' Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Wat?!' 'Ja, ik eet maar één keer op de dag.' Respect... dat heb ik  voor dit meisje. 'Zora, ik ben klaar met eten, was mijn bord maar af.' Commandeert Stef haar en geeft haar zijn leeg bord en bestek. Ze knikt en neemt het bord uit zijn handen. Ze gaat weer naar de keuken. Ik durf geen hap te nemen, niet omdat het er niet lekker uit ziet want het ziet er heerlijk uit, maar ik zal me schuldig voelen omdat ik eten krijg en zijn niet. Ik neem mijn bord en ga naar de keuken toe. Ik open de deur van de keuken en zie haar enkele borden afwassen. Ze kijkt me even aan. 'Lust je het niet?' Vraagt ze geschrokken als ze mijn vol bord ziet. 'Ik wil er niet van eten, ik vind dat jij het meer verdient dan ik.' Ik geef haar het bord en ze kijkt ernaar alsof ze nog nooit zoveel eten zag. 'Maar jij had toch-' '-Ja, ik had honger, maar jij hebt nog meer honger, doe me een plezier en neem het aan.' Ze kijkt me dankbaar aan. 'Dankjewel Evelien, het is een eeuwigheid geleden dat ik nog zoveel at, je bent een heldin.' Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het doet zoveel deugd mensen te doen stralen en bovendien word ik er zelf ook gelukkig van. Ze zet zich aan het kleine tafeltje in de keuken en neemt enkele gulzige happen. Ik ga tegenover haar zitten. 'Mag ik je wat vragen?' Vraagt Zora terwijl ze enkele spaghettislierten naar binnen werkt. 'Eumh... Ja, natuurlijk.'

'Was het erg? De marteling?' Ze zag het vast aan mijn wonden. 'Het deed wel pijn, maar... Telkens als ze me slaan dan lijkt het de volgende dag alsof ik sterker ben geworden. Ik ben ervan overtuigd dat ze me nooit klein zullen krijgen.' Ze neemt nog een hap. 'Ben je dan niet bang?' 'Jawel, ik ben bang, heel erg zelfs, maar ik probeer dat te verbergen.' Ze stopt even met eten en kijkt me recht in de ogen aan. 'Pas maar op meisje, als ze merken dat je sterk bent zullen ze je misschien nog meer pijn doen, die jongens willen je kost wat kost klein krijgen, ze willen een slaaf van je maken. Net zoals ze van mij een slaaf maakten.' 'Maar in tegenstelling tot jou, zal het hen bij mij niet lukken, echt niet.' Grom ik zelfzeker.

De deur van de keuken gaat plots open. 'Ah, hier zit jij! Hier komen Bossie, we hebben een verassing voor je.' Zegt Pieter glimlachend. Ik spring meteen recht en ren naar hem toe. 'Is Jonas hier?!' Vraag ik opgewonden. Zijn glimlach verdwijnt en zijn blik verandert ook. Hij grijpt me bij mijn haren vast en trekt er hard aan. Zora houdt geschrokken haar handen voor haar ogen. 'Zet Jonas uit je hoofd! Je zal hem nooit meer zien! Nooit meer! Je bent nu van ons!' Roept hij in mijn oor. Hij laat me weer los en duwt me de keuken uit. Ik probeer mijn tranen te verbergen als ik weer bij de andere jongens ben. 'Wat is die verassing dan?' Zucht ik. 'Dat laat ik over aan Diederik om je dat te vertellen.' Grijnst Pieter duister.

Heeeey mensen! Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk! Vergeet dan zeker niet te stemmen of te reageren! Geniet nog van jullie vakantie(Als jullie die nog hebben want ik weet niet hoe het in Nederland zit met die vakantiedagen) Tot snel!