Locked by you #ThrillerAwards

49.

Tranen ontsnappen uit mijn ogen. De kwade blik van Pieter maakt me bang. Zijn ogen spuwen bijna vuur. Hij houd de stok in de lucht. Ik knijp mijn ogen dicht. Met een harde klap komt de stok meerdere keren tegen mijn lichaam aan. Het doet pijn, ik schreeuw het uit, maar Luca duwt zijn hand tegen mijn mond aan waardoor mijn gekrijs word gedempt. Pieter stopt niet met slaan en vind het leuk me pijn te doen, na enkele minuten voel ik de pijn niet meer, op elke plaats heeft de stok mijn lichaam geraakt. Luca trekt ondertussen aan mijn haren en trekt zo mijn hoofd naar achteren. Mijn hele lichaam bloed. Het bloed drupt uit mijn neus en tranen die bloed opvangen uit open wonden in mijn wang, vallen op de grond. 'Stop, stop!' Krijs ik, maar ze blijven maar voortdoen. Plots gaat Pieters gsm. Met tegenzin gooit hij de stok op de grond en grijpt naar zijn gsm in zijn zakken. 'Je stoort...' Gromt hij. 'Ow, Baron?! Sorry, ik dacht dat je iemand anders was... Jij stoort nooit vriend, vertel het maar...' Herpakt hij zich snel en wandelt met zijn gsm tegen zijn oor even naar buiten. Ik kijk naar Luca. Hij kijkt me grijzend aan. 'Je ziet er niet uit Bossie.' Grinnikt hij. 'Ook al vind ik dat bloed op je lichaam best mooi.' Lacht hij en komt naar me toe. 'Als Pieter belt, dan duurt het altijd wel even... Wij hebben dus genoeg tijd om ons even bezig te houden.' Hij maakt de kettingen los en vangt me op. 'Ik heb hier zolang op gewacht.' Hijgt hij. Ik probeer uit zijn grip te komen, ik wil dit niet! Ik wil hier weg! Hoe ben ik toch ooit in deze hel terecht gekomen?! Hij zet me op tafel en kijkt in mijn ogen. 'Pieter vind het vast niet erg dat ik de eerste zal zijn die bij je binnen dringt, dan kan je alvast even wennen want dit verhaal zal zich elke avond weer opnieuw herhalen... Ik heb er zin in en jij?' 'Nee!' Schreeuw ik maar al lachend duwt hij zijn hand tegen mijn lippen aan. 'Wel een beetje braaf zijn, hé! En verpest het plezier niet voor mij. Dat jij de verkrachting niet leuk vind kan me niet schelen, maar zorg ervoor dat ik ze wel leuk vind, anders kom je in de problemen en geloof me schatje: je hebt er al veel!' Lacht hij. Hij trekt mijn kleren uit. Ik stribbel flink tegen, maar voor elke keer dat ik met mijn voeten zwaai, krijg ik een klap in mijn gezicht. 'Rustig blijven Bossie, als je braaf bent is het zo gedaan...' Grijnst hij duister. Ik schop zo hard als ik kan met mijn voeten in zijn maag zoals ik ook bij Pieter deed. Luca deinst even achteruit. Ik spring van de tafel, maar hij weet snel mijn arm te pakken. De arm waarin die verdomde wolf beet. Even gil ik. De pijn is onverdraaglijk.

Pieter komt weer binnen en kijkt naar de situatie. Luca laat me los en ik ren zo snel als ik kan naar het hoekje van de ruimte. Ik sla mijn armen over me heen. Hij wist mijn topje uit te trekken en het is hier ijskoud. 'We hebben een afspraak, morgen om zes uur bij de bushalte op de parking net buiten Avignon. Daar sluiten we de deal.' Zegt hij en kijkt dan naar mij. 'Het zal heel leuk worden Evelientje, binnenkort ben je niet alleen meer van ons maar van ook nog drie andere jongens die net als wij de geheimen van jouw lichaam willen ontdekken. En ik denk... Als ik de situatie zo bekijk dat Luca die geheimen al probeerde te ontrafelen...' Gromt hij gemeen. 'Sorry ik kon het niet laten...' Zegt Luca stil. 'Grijp haar en sla haar bewusteloos, dat maakt het voor ons makkelijker.' Luca doet dat hij zegt en komt naar me toe.

Ik duw me strak tegen de muren aan. Hij trekt me aan mijn haren overeind en duwt me hard tegen de muur aan. 'Slaapwel schoonheid...' Grijnst hij en slaat me hard in mijn gezicht. Ik zak odoor mijn knieën en val op de grond. Wat er voor de rest gebeurd weet ik niet en dat is volgens mij maar goed ook...

Wanneer ik wakker word is het nog steeds donker. Ik lig in een klein tweepersoonsbed, tussen Luca en Pieter die beiden hun armen over me heen hebben geslagen alsof ik hun teddybeer ben. Het is hier zo koud, denk ik weer. Maar dan zie ik waarom ik het zo koud heb: ik ben naakt en dat zijn zij ook! Dit is ongetwijfeld de hel van mijn leven! Het is hen gewoon gelukt... Ze hebben me... Nee toch? Of jawel? Ik probeer uit hun grip te komen, maar door mijn weerstand word Luca wakker.

Hij geeuwt even en streelt dan door mijn haren. 'Kalm Bossie, ga nog even slapen...' Zegt hij stil. 'Dat gaat niet! Niet nu dat ik weet wat jullie met me deden! Klootzakken!' Door mijn geroep is ook Pieter wakker geworden. 'Evelien! Dat taalgebruik staat mij niet aan!' 'Jullie gezichten staan mij niet aan!' Kaats ik terug. Ik probeer nogmaals uit het bed te klimmen, maar Luca slaat zijn beide armen om me heen. Pieter zucht en stapt uit bed. Ik probeer zijn bewegingen te volgen maar Luca leid me af. Hij kust me in mijn nek en ik kan me niet verweren. Dan komt Pieter weer terug, hij heeft een mes vast. Ik druk me strakker tegen Luca aan, Luca geniet en ik doe dat om zo ver mogelijk uit Pieters buurt te blijven. 'Straks moeten we naar een afspraakje en ik wil dat je geen woord zegt, begrepen?' Tranen van angst ontsnappen uit mijn ogen. 'Begrepen Bosmans?!' Roept hij. Ik knik, zonder iets te zeggen. Hij neemt mijn arm vast en maakt er met het mes nog enkele pijnlijke sneeën in. 'Zo, dan weten ze dat je geen makkelijk meisje bent, maar je zal je gedragen!' Ik knik en kijk hem met angstige ogen aan. Uiteindelijk legt hij het mes weg. Ik kan me niet inbeelden dat hij ooit mijn leerkracht was. Hij kijkt op zijn gsm. 'Verdomde het is al tijd! Mijn wekker ging niet af! We moeten ons haasten!' Roept hij in paniek en springt recht. Op zo'n moment word ik wel boos, ze zouden me beter bedanken. Ik heb hen wakker gemaakt, als ik er niet was dan zouden ze nooit op tijd geweest zijn. 'Kleed jij Evelien om, ik ga even de spullen pakken?' Vraagt Pieter terwijl hij zijn broekriem dicht doet. 'Komt goed.' Grijnst Luca. 'Ik ben oud genoeg om me zelf om te kleden.' Grom ik. 'Maar we hebben nieuwe kleren voor je gekocht, iets nettere.' Luca zet zich recht en haalt uit de kast de kleren. Hij duwt ze in mijn handen. 'Trek ze aan en haast je en steek je haren op dan valt dat bloed in je haren minder op.' Gromt hij. Door al die open wonden zijn mijn haren erin gaan hangen, vandaar dat bloed. Ik kleed me om en haal de zwarte rekker van mijn pols. Ik steek mijn haren op en ben net als de jongens dan klaar. We vertrekken. Het is ijskoud buiten en zeker in deze luchtige kleding bevries ik. Het is ver wandelen naar Avignon. Ze hebben mijn handen gebonden en trekken me zo met zich mee. Alles doet pijn, elke spier, ieder bot. Ik wil niet kreunen of gillen van de pijn want dan merken ze dat ik pijn heb. Ik moet sterk blijven, ze denken dat ze me hebben klein gekregen maar ze hebben me nog lang niet...

Heeeeeeey mensen! Die tekening als bijlage geeft een beeld hoe ze er nu ongeveer uitziet, zonder de wonden dan😂, als je het een leuk hoofdstuk vond: stemmen zijn steeds welkom en reacties zijn leuk om te lezen, tot binnenkort!😄