Locked by you #ThrillerAwards

50.

~Nicholas Caeyers als Diederik💖~

Het wandelen lijkt uren te duren. Steeds als ik een onverwachtse wending maak om te kunnen ontsnappen, weten ze me toch weer te pakken en dan slagen ze me in het gezicht. Ik kijk naar de grond. Hoe ben ik hier toch beland? Hoe is het toch kunnen gebeuren? Mijn eigen leerkracht die steeds vriendelijk naar me grijnsde en me hielp tijdens de lessen wanneer ik hulp nodig had, mijn begeleider toen ik gepest werd... Hij heeft me steeds geholpen en nu... Nu gebruikt hij me, hij martelt me en verkracht me. Ik bijt op mijn lip. Nee, ik mag niet huilen, dan kom ik nog zwakker over dan ik eigenlijk al ben. 'Doorlopen Bosmans!' Roept Pieter en duwt me in mijn rug naar voren. Ik kijk weer naar de grond en wandel met hen verder. Misschien moet ik stoppen met dat tegenstribbelen en hen gewoon gehoorzamen voordat ze me vermoorden. Ik kan niet meer pijn dragen dan dat ik nu al heb. De marteling, de verkrachting en de dood van mijn moeder en zusje die vermoord werden door mijn vader. Alles doet pijn, ze raakten me overal. Ze maken me gek, ze maken me depressief! Ik mag zo helemaal niet denken, dat is net hoe ze willen dat ik denk! Ik moet tonen wie ik echt ben, dat verdomde masker afzetten waar ik al jaren meezit. Ik ben de trotste kleindochter van mijn oma, de helding van Mol. Ze bood onderdak aan soldaten uit het buitenland, die gemarteld werden, ze ving hen op en verzorgde hen in het geheim, als ze betrapt zou worden dan zou ze vermoord worden. Ik zag de twee soldaten een keer toen ik nog maar zeven was. Ze waren er slecht aantoe. Net als ik nu ben...

In de verte zie ik een bus staan. Een vrij moderne bus. Er staat een persoon op de parking een sigaret te smoren. Hij zwaait onze richting uit, hij zwaait naar Pieter die hem ook opmerkt. We steken de straat over en wandelen naar de bus.

'Fijn dat jullie er zijn!' Zegt de man, hij heeft donkere ogen en grijnst vriendelijk naar Luca en Pieter. Hij begroet ze met een handdruk en een slag op de rug. Dan kijkt hij naar mij. 'Wel, wel, wel... Toen Pieter vertelde over een mooi, jong, getalenteerd meisje, wist ik dat ik iets moois zou ontmoeten en geloof me meisje, jij bent echt het mooiste wat ik ooit zag.' Hij wilt me kussen maar ik duw afwerend mijn hoofd naar achteren. 'Slijmerd!' Sis ik. 'Geen woord, was de afspraak Bosmans!' Gromt Pieter. De man grijpt mijn kin vast en schuift mijn hoofd omhoog. 'Aha, ik zie het al: je bent een mooi maar pittig meisje, ik hou daar wel van!' Die gast is echt creepy, hij is zeker in de veertig, net als Pieter. Ik wil liever ontvoerd worden door enkele knappe jongens en ook al ben ik trouw aan Jonas, ik zal het maar eerlijk bekennen dat ik al mooiere jongens zag, zoals Diederik. Maar het gaat er voor mij om wat vanbinnen zit, hun uiterlijk boeit me weinig, al is het natuurlijk wel een mooi extraatje.

'Laten we opstappen en vertrekken.' Stelt de man voor. Ik word in de bus geduwd. De man is zelf de buschauffeur en er is voor de rest niemand aanwezig. Pieter en Luca zetten zich op de bankjes net achter de chauffeur. Het zijn twee bankjes die tegenover elkaar staan met een tafeltje er tussen in. Ik besluit me ergens anders te zetten maar dan merk ik dat er tegenover hen een jongen zit. Ik ken dat gezicht!

'Diederik?!' Roep ik verward uit. 'Hé Evelien! Kom lekker naast me zitten!' Grijnst hij en klopt op de stoel naast hem. 'Wat doe jij hier?!' Stotter ik niet-begrijpend. 'Ik ben al ontzettend lang verliefd op jou, maar enkele dagen geleden brak je mijn hart door te zeggen dat je van die Jonas hield, een meisje zoals jij verdient beter Bossie!' 'Een meisje zoals ik? Elk meisje dat ontvoerd word verdient beter, ieder meisje heeft recht op vrijheid en geen gedwongen liefde, want dat is het enige waar ik de laatste weken, misschien zelfs maanden mee geconfronteerd word: gedwongen liefde dat gepaard gaat met pijn.' Uiteindelijk ga ik toch naast hem zitten. Ik zucht en kijk hem aan. 'Waarom? Ik ken je al van toen ik drie was, we zaten steeds opdezelfde school, in dezelfde klas, in het zelfde theatergezelschap... Waarom moet ook jij mijn vertrouwen schenden? Waarom ben ook jij, de knapste jongen die ik ken, zo gemeen?' Hij wrijft door zijn haren en glimlacht. 'Knapste jongen? Dus je bent verliefd op me?' Grijnst hij en slaat een arm om me heen. 'Ja. Op je uiterlijk. Maar Jonas heeft respect voor me, hij is lief en zacht tegen me, hij waardeert me hoe ik echt ben en dat vind ik belangrijker dan uiterlijk.' Hij schiet in de lach. 'Je mag wel niet vergeten dat jouw Jonas je in deze hel bracht. Alles is zijn schuld, denk daar maar eens aan. Nu heeft ie je hart gestolen maar geloof me, hij nam nog meer van je af: Je thuis, je vrijheid, je geluk, je familie, je vrienden, je passie en... Je maagdelijkheid...' Ik grijp hem bij zijn keel. 'Dat is niet Jonas schuld!' Schreeuw ik. 'Vertel mij dan eens Evelien wiens schuld het dan wel is?' Ik laat hem weer los en staar weer naar de grond. 'Dat dacht ik al... Je bent echt hopeloos nu, je laat je ook zo makkelijk meeslepen in vertrouwen, je bent veel te goedgelovig. Jonas is helemaal niet te ver-' '-Hij is wel te vertrouwen! Ik vertrouw hem en ik weet dat hij me geen pijn zal doen! Ik hou van hem! Denk maar niet dat je me klein zal krijgen, blijf dromen vriend maar al sla je me neer, ik zal steeds overeind kruipen!' 'Evelien zwijg!' Roept Pieter en klopt op het tafeltje. Meteen slik ik en bekom van een soort van hartaanval. 'Evelien, kalmeer nu toch. Je bent nu bij ons, ik zal je goed verzorgen, maak je geen zorgen.' Zegt Diederik al een pak zachter en streelt ondertussen mijn wang, maar zelfs dat doet pijn.

'Wil je liever aan het raam zitten? Dan kan je je hoofd ertegen aan leggen en slapen.' Stelt hij voor. Plotseling gedraagt hij zich zoals ik hem ken, dat stelt me ergens al wat geruster. Ik knik. We verwisselen van plaats. De bus is nog maar net vertrokken en ik ben nu al moe. Ik laat mijn hoofd tegen het raam rusten en staar naar buiten. We rijden op een weg dicht bij het strand. Ik kan de camarguepaarden zien en ik zie ook Rêver. Ze galopperen vrij door de natuur en ik... Ik zit opgesloten en maak een reis naar de hel. Ik mis Jonas. Ik mis mijn ouders en Katie. Ik mis de toneelgroep. Ik mis alles waar ik zo gelukkig van werd.

Plots voel ik Diederiks hand op mijn schouder, meteen schrik ik recht. 'Rustig Bossie... Ik wilde je niet bang maken. Ze hebben je blijkbaar goed getraumatiseerd... Ik wilde eigenlijk alleen maar vragen of je wat drinken wou? Ik heb water in mijn tas zitten en mijn vader heeft nog enkele blikjes cola achter in de bus staan.' 'Je vader?' Vraag ik fronsend. 'Ja, de buschauffeur, Baron, is mijn vader en mijn oudere broer Stef waakt over het huis in Spanje, wanneer we aankomen zal je hem wel zien... Wat wil je nou drinken?' 'Water.' 'Mag daar nog een "alsjeblieft" bij?' Ik zucht en rol met mijn ogen. 'Water, alsjeblieft...' Grom ik. 'Flinke meid, ja ja, je zal het wel leren, ieder meisje is te doen gehoorzamen.' Lacht hij en geeft me een flesje water. 'Ik niet.' Sis ik stil. 'Ik wil wel wedden hoor.' Lacht hij. 'En ik wil liever even met rust gelaten worden, ik ben moe en ik word moe van jouw gezeik.' Ik sluit mijn ogen. 'Bosmans! Neem je woorden terug!' Ik zucht en open mijn ogen weer. 'Sorry, Diederik...' Mompel ik niet-overtuigend. 'Het is al goed Bossie, ik begrijp je.' Het is zo bizar dat hij op enkele minuten tijd zo verandert is. Hij lijkt wel meer op Jonas, nee, ik mag zo niet denken! Ik blijf Jonas trouw, er is niemand waar ik meer om geef dan Jonas!

Spanje... Dat is dus de bestemming waar we heen gaan. Nog even en ik heb de hele wereld rond gereisd. Jonas zal me nooit meer vinden, niemand zal me ooit weer vinden. Ze hebben me. Ik open mijn ogen weer en staar weer naar buiten. Pieter, die tegenover me zit, legt zijn handen gekruist op tafel en leunt naar voren terwijl hij me aankijkt. Ik draai mijn ogen naar hem toe. 'Het was leuk, hé? Dit was echt de leukste nacht van mijn leven en ik weet dat er nog zulke nachten als deze zullen komen.' Grijnst hij gemeen. Ik kijk weer naar buiten. 'Vond jij het dan niet leuk Bossie?' Vraagt hij grijnzend. 'Fantastisch...' Mompel ik sarcastisch. 'Mooi zo, dan zullen we het zeker vaker doen!' Lacht hij en leunt weer achterover. Een zucht rolt over mijn lippen. Ik sluit mijn ogen weer. Laat ze maar dromen... Ze krijgen me niet.

Heeeeey mensen! Fijn oudejaar en nieuwjaar! Het is wat vroeg maar toch, het komt steeds dichterbij.  Hoe vonden jullie dit hoofdstuk? Laat het me zeker weten door te reageren en door te stemmen! Prettige feestdagen! Bye!