Locked by you #ThrillerAwards

26.

~Zelfgemaakte tekening😊, lang leve het digitaal tekenen!

'Ik ga mee.' Zeg ik plots onbewust. Jonas kijkt me niet-begrijpend aan. 'Bossie? waarom? Dat is pure zelfmoord!' Ik ga voor Luca staan. 'Het is maar voor even... Ik red me wel...' Luca legt zijn hand onder mijn kin. 'Wacht maar af schoonheid, samen zullen we veel plezier beleven...' Grijnst hij gemeen en probeert me met zijn blik bang te krijgen. 'Zal wel...' Zucht ik en draai me weer naar Jonas toe. 'Je hoeft je geen zorgen te maken...' Zeg ik stil en neem zijn handen vast. Hij schrikt van mijn gedrag, dat zie ik aan zijn verwarde blik naar onze handen. 'Vertrouw me...' Glimlach ik. 'Gedraag je wel, Luca geeft je niet zoveel kansen als ik.' Waarschuwt Jonas me. 'Dat weet ik wel.' Zeg ik en sla mijn handen om hem heen. Ik knuffel gewoon mijn ontvoerder... Wie had dat gedacht?! Maar ik weet niet hoe het komt... Jonas is gewoon anders dan de andere jongens, zijn hart is tenminste niet van steen. Hij is best lief, op een manier.

'Kunnen we nu gaan?' Zeurt Luca. Nu dringt het pas tot me door dat ik Jonas al meer dan twee minuten aan het knuffelen ben. Ik laat hem meteen los. 'Ja, ik kom.' Zeg ik stil en volg Luca naar zijn kamer.

We wandelen door de gangen van het gebouw. Mijn ogen volgen elke kamerdeur in de gang. Hij blijft staan voor een deur met nummer 115. 'Welkom in mijn kamer, Bossie.' Zegt hij wanneer hij de deur opent. Voorzichtig ga ik naar binnen. Het eerste wat ik zie is Frances die in een zetel zit en naar de tv kijkt. 'Frances!' Roep ik blij en ren naar haar toe. Ze springt recht en omhelst me. 'Evelien! Meid, wat doe jij hier nou?' Vraagt ze verward. 'Lang verhaal...' Zucht ik. 'Wil je iets drinken? Of eten?' Biedt ze dan aan. 'Is er water?' Vraag ik voorzichtig. 'Natuurlijk, wacht ik haal het even.' Zegt Frances en opent een deur die naar een opslagplaats leidt.

Ik voel Luca's hand over mijn schouder glijden. Hij staat achter me. Hij hijgt in mijn nek en schuift mijn blonde haren naar achteren. 'Luca?' Stotter ik stil. 'Ja, Bossie?' Hijgt hij. Ik draai me naar hem toe. 'Wat wil je van me?' Hij grijnst. 'Als ik je dat zou zeggen dan-' '-Dan zou dat tof zijn!' Onderbreek ik hem. 'Nee... Het is gewoon leuker als je het niet weet, het leven zit vol verassingen...' Glimlacht hij, hij is iets van plan, dat lees ik van zijn gezicht af. 'Ik hou niet van verrassingen.' Zucht ik. 'We lijken wel tegenpolen.' Grijnst hij. 'Dat zijn we ook.' Bevestig ik. Hij grijpt mijn polsen vast en duwt zijn hoofd tegen mijn hoofd aan. 'Maar tegenpolen trekken elkaar aan...' Ik zucht. 'Ik wil je slaan.' Hij glimlacht. 'Dat durf je niet.' Ik kijk hem serieus aan. 'Je daagt me uit.' Zijn tong gaat over zijn lippen. 'Dat is exact wat ik wil.' Ik kruis mijn armen. 'Ik zou toch maar oppassen, ik kan gevaarlijk zijn.' Zijn oogjes fonkelen. 'Ik hou van gevaarlijk...'

Ik haal mijn schouders op en trap hem zo hard als ik kan in zijn maag. Hij valt op de grond en kreunt. 'Ik zei toch dat ik gevaarlijk kon zijn...' Grinnik ik. Frances komt de kamer weer in met een flesje water. Ze geeft het aan me. 'Wat doet Luca op de grond?' Vraagt ze lachend. 'Hij was verblind door mijn schoonheid, stootte tegen het bed aan en ligt nu op de grond te janken.' Zeg ik spottend en drink van het flesje. Luca klimt boos overeind. 'Tijd om te gaan slapen!' Gromt hij. 'Waar moeten we slapen?' Vraag ik. 'Jullie mogen in mijn bed slapen.' Hij wijst naar het grote bed in de kamer. Frances en ik gaan op het bed liggen en slaan het donsdeken over ons heen. Luca wringt zich tussen ons beiden. 'Wat is hier de bedoeling van?' Vraag ik en ga recht zitten op het bed. 'Tussen jullie slapen... Iets op tegen? Dit is mijn bed!' Ik zucht. 'Hoe heet dit soort bed?' Hij kijkt me fronsend aan. 'Een tweepersoonsbed, hoezo?' Ik knik instemmend. 'Een tweepersoonsbed, inderdaad... En geen driepersoonsbed...' Hij grijnst. 'Maar we kunnen er makkelijk met z'n drieën in, lekker dicht tegen elkaar aan... Gezellig!' Hij drukt ons strak tegen zich aan. 'Iets te gezellig...' Sis ik en schuif wat verder van hem vandaan. 'Wacht!' Roept hij plots en spring recht. Frances en ik kijken hem verward aan. Hij gaat naar de tafel en neemt twee doosjes. Ik ken die doosjes, het zijn die pilletjes van Pieter! Jonas moet ze vast aan Luca gegeven hebben. Luca gaat tegenover me op het bed zitten. 'Ik heb er al op vandaag.' Zeg ik snel. 'Één meer of minder maakt niet uit, we willen allemaal dat je geneest.' Zegt hij grijnzend. 'En dat komt uit de mond van iemand die me onlangs nog probeerde te vermoorden en die me onlangs nog heeft gemarteld! Zie je deze snee op mijn wang? Dat doet dus wel pijn hé, makker!' Roep ik. 'Zwijgen en innemen.' Sist hij en geeft me een rood en blauw pilletje. Het blauwe neem ik zonder problemen in, maar bij het rode aarzel ik. Net zoals ik altijd doe stop ik het wel in mijn mond, maar slik het niet binnen. Hij wrijft door mijn haren. 'Flinke meid.' Ik ga weer liggen, net als Frances en Luca doen. Ik haal het pilletje uit mijne mond en stop het onder het hoofdkussen. Plots krijg ik een idee. 'Luca? Wil je wat drinken?' Hij kijkt me aan alsof hij me niet vertrouwd. 'Waarom stel je me zoiets voor?' Ik glimlach onschuldig. 'Omdat ik spijt heb van mijn koppig gedrag.' Hij rolt met zijn ogen. 'Vooruit dan, geef me maar een biertje, het staat in de koelkast.' Ik knik en neem stiekem het rode pilletje van onder mijn hoofdkussen. Ik spring recht. Ik huppel naar de koelkast toe en trek hem open. Ik haal er een biertje uit. Ik open het. Ik doe stiekem het rode pilletje erin. Op het tafeltje staat het doosje van het rode pilletje. Ik neem het vast en kijk wat erop staat. "Slaappillen", perfect! Ik ga weer naar Luca toe en geef hem het biertje. 'Wat een vreemde geur...' Zeurt hij als hij eraan ruikt maar drinkt het toch op.

Even later, wanneer ik nog wakker ben slaapt Luca al. Hij snurkt luidt dus ik denk dat Frances ook nog wakker is. 'Frances?' Vraag ik. 'Ja?' Fluistert ze stil terug. 'Heb je een idee waar Luca de sleutels van zijn kamer bewaart?' Frances denkt even na. 'Ja, in zijn broekzak, zijn broek ligt op de stoel in de badkamer, maar ik zou het niet riskeren om te ontsnappen, steeds in het midden van de nacht als ik lig te slapen, word hij onverwachts wakker en doet me dan pijn, voor zijn plezier. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik wakker word met littekens.' Ik sluip voorzichtig uit het bed. 'Nu zal hij niet  onverwachts wakker worden, ik gaf hem een slaappilletje! Vandaag gaan we ontsnappen!'

Hé mensen! Leuk hoofdstuk? Stemmen of reageren zou fijn zijn! Ik ben zo blij! We hebben alreeds in de tachtig stemmen! Jullie zijn geweldig! Bedankt! Volgende hoofdstuk komt zo snel mogelijk online!