Locked by you #ThrillerAwards

11.

Ik ga de badkamer uit en ga weer naar het bed toe. Katie slaapt nog. Jonas is ook de badkamer uitgekomen. Hij komt naast me staan. 'Je ziet er moe uit Bossie, zou je niet even gaan slapen?' Ik moet hem wel gelijk geven, ik ben moe en ik wíl gaan slapen. 'Waar mag ik slapen?' Vraag ik zacht. 'Je mag bij je zusje in het bed slapen, ik regel een extra bed, ben zo terug!' Hij gaat de kamer uit. Ik heb geen idee waar hij heen is gegaan, maar veel boeit het me eigenlijk niet. Ik trek de pyjama aan die klaarligt. Dan leg ik me in het bed, naast Katie.

Ik heb moeite om mijn ogen open te houden. Ik sluit ze. Ik adem rustig. Ik luister naar de regen die tegen de grote ramen aantikt. Het maakt me rustig, op een manier.

Maar echt slapen, dat doe ik niet want even later komt Jonas binnen. Hij is niet alleen, die smerige hond van een Luca is bij hem. Ik zie ze niet, mijn ogen zijn gesloten, maar ik hoor ze wel. Het lijkt wel alsof ze een bed naar binnen dragen.

'Bedankt voor het helpen.' Hoor ik Jonas zeggen tegen Luca. 'Geen probleem, mijn meisje slaapt dus ik heb niets te doen.' Lacht Luca. 'Wil je iets drinken?' Vraagt Jonas. 'Ja graag, iets fris.' Jonas knikt en ik hoor hem de koelkast openen.

'Jouw meisje lijkt ook te slapen.' Zegt Luca. 'Praat wel zacht wil je? Ze was zo moe en vermoeid, ze kon haar oogjes nauwelijks open houden!' Ik hoor dus echt serieus ieder woord. Het zou wel heel dom van hun zijn als ze nu over mij beginnen te rodelen, dan zal ik "toevallig" wakker springen. 'Hé, maar... Ze slaapt niet alleen?! Wie is dat kleine meisje?!' Vraagt Luca met een luide stem. Ik hoor Katie zachtjes wakker worden, ze hoort de luide stem van Luca. Ik ga nog dichter tegen haar aanliggen, om ervoor te zorgen dat ze zich veilig voelt en weer gaat slapen. 'Ze is de zus van Evelien, ze ontsnapte. Ze rende de kamer in en nu heb ik twee zorgen.' Legt Jonas uit. 'Waarom breng je haar dan niet weer terug? Naar haar cel?' Vraagt Luca onbegrijpelijk. 'Als ik dat zou doen, dan zou Evelien me wat aandoen of ze zou gewoon ontroostbaar zijn, ik leef wel mee met haar.' Ik open mijn ogen. Hij leeft mee met mij?! Als in: hij begrijpt hoe het voelt om je ouders niet meer te zien, niet te weten waar ze zijn? Of ze in orde zijn?!

'Jocke dat meen je niet?! Je leeft mee met haar?! Je hebt medelijden gekweekt met je gevangene?! Je gedraagt je alsof je bang voor haar bent! Jij bent de baas over haar en niet omgekeerd! Wees wat strenger!' Jonas gaat meteen in de tegenaanval. 'Ik kán niet streng voor haar zijn!' Luca zucht. 'Een paar martelsessies en ze gehoorzaamt je ook wel hoor, zo doe ik dat altijd met mijn gevangenen.' Ik schrik, wat zei Luca daar? Zou hij Frances dan ook gemarteld hebben?! 'Weet je wat? Geef haar anders mee met mij. Één dag, meer heb ik niet nodig om ervoor te zorgen dat ze je zal gehoorzamen.' Stelt Luca voor. Ik moet toegeven dat ik nu bang word. 'Ik weet het niet Luca, je bent niet zo goed in de omgang met meisjes. Ik wil liever dat je van haar afblijft.' Ik hou van Jonas! Hij heeft mijn vel gered! Nou, "houden van" is het niet echt, ik zal hem nooit leuk vinden, maar het is wel lief dat hij het voor me opneemt. 'Jocke... Ik beloof dat ik haar niet zal verkrachten. Ze is jouw meisje, niet de mijne. Ik zal haar gewoon even enkele regeltjes leren.' Lacht hij gemeen. 'Goed dan, maar één nacht, niet langer!' Wat zei ik net over "houden van"? Vervang die zin maar door: Ik háát hem!