Locked by you #ThrillerAwards

33.

Wanneer het avond is, lig ik tegen Jonas aan in de zetel. Samen staren we naar de tv. Mijn haren zijn nog steeds nat van ons zwempartijtje van van middag. Eigenlijk vind ik het hier niet zó slecht. Oké Luca en Pieter zijn echte monsters maar Jonas... Ik ga er niet om liegen ik voel iets voor hem. Maar ik ken het verschil niet tussen ware vriendschap en liefde met een jongen. Want zeg nou zelf: verliefd worden op je kidnapper is vreemd! Maar blijkbaar is het mij toch overkomen. Ik voel me veilig bij hem. Ik vertrouw hem. Maar wat tussen Jonas en mij is is vriendschap. Ál was ik verliefd op hem, dan nog zou ik niet met hem samen willen zijn. Het klopt gewoon niet! We zijn als kat en hond! Dit mág niet.

'Morgen is het feest in Avignon, een stadsfeest. Verschillende straatartiesten zullen aanwezig zijn. Dat lijkt me wel leuk!' Zegt Luca plots die op zijn gsm zit. 'Avignon is niet ver van hier, we zouden dat best kunnen doen.' Zegt Alex. Kennen jullie Alex al? Hij werkt al een tijdje bij de organisatie, maar het is de eerste keer dat ik hem zie. Hij is even oud als Jonas en heeft donkerblond haar. Hij gedraagt zich stoer en Marlies is zijn vriendin. Persoonlijk vind ik dat die twee niet goed bij elkaar passen. Marlies wil liefde en Alex die wil... Bier, voetbal en alle andere typische badboy dingen. Hij kijkt nauwelijks naar haar! Maar goed... Als Marlies echt van hem houd, wie ben ik dan om dat tegen te spreken?

'Wow! Er komen toneelgroepen over de hele wereld naar dat festival in Avignon! Bossie, dat is iets voor jou!' Zegt Luca met een glimlach. Hij doet plotseling zo anders tegen me. Hij is vast iets van plan! 'Leuk...' Mompel ik onzeker. 'We moeten echt gaan!' Zegt Luca enthousiast. 'Als we zouden gaan lopen we het risico dat Bossie weer ontsnapt.' Gromt Pieter. 'Het vertrouwen is toch oh zó groot.' Zucht ik sarcastisch. Pieter rolt met zijn ogen. 'Misschien heeft Luca wel . gelijk, het lijkt me ook wel leuk om daar eens naartoe te gaan.' Zegt Jonas dan. 'Dan gaan we toch gewoon?' Zeg ik en zet me rechter in de zetel. 'Áls je belooft om niet wéér te ontsnappen!' Sist Pieter snel. 'Ik beloof het.' Terwijl ik dat zei, was ik niet zeker of ik het wel meende. Misschien kán ik wél ontsnappen en dan doe ik het ook gewoon of misschien blijf ik bij Jonas.

Even later gaan we slapen. Ik heb me al omgekleed in de badkamer en sta voor de spiegel. Ik bekijk mezelf. Wat doe ik hier eigenlijk? Waar is de Evelien van vroeger gebleven? Is Jonas nou eigenlijk wel écht te vertrouwen? En wat nou met mijn moeder, Katie en mijn beste vriendinnen? Zijn zij kunnen ontsnappen of hebben ze hen vermoord?

Plots voel ik een hand door mijn haren gaan. Ik kijk in de spiegel zie niet langer alleen mezelf maar ook Jonas die achter me komt staan. 'Is er iets schat? Je bent zo stil?' Ik zucht en draai me naar hem toe. 'Volgens mij is het beter als we gewoon vrienden blijven, niet meer.' Zeg ik voorzichtig. 'Bossie? Wat bedoel je? Je kuste me vandaag nog! Ik weet dat je van me houd!' Ik slik. 'Dat was vriendschappelijk, álles was vriendschappelijk. Je moet begrijpen dat dit voor mij moeilijk is! Verliefd worden op mijn ontvoerder?! Dat wil ik niet!' Hij kijkt me boos aan. 'Maar het wil niet zeggen als je iets niet wil, dat je het dan ook niet kan krijgen. Je wou niet verliefd worden, maar je werd het! Dus doe me een plezier en stop met die verliefdheid weg te stoppen.' Ik kijk naar de grond. 'Ik voel me gedwongen om van je te houden. Alsof ik moést verliefd worden.' Hij wrijft nogmaals door mijn haren. 'Ik begrijp wat je bedoelt. Maar je moet beseffen dat ik écht van je hou.' Zegt hij zacht. 'Ondanks alles vind ik jou echt de liefste ontvoerder die ik me maar kon wensen.' Glimlach ik. Hij wilt me net kussen, maar ik leg mijn vinger tegen zijn lippen aan. 'Nee, niet kussen. Ik wil slapen. Als je me nu kust, denk ik de hele nacht aan jou en kan ik niet in slaap geraken.' Hij begint te lachen. 'Zo lief!' Ik begin te blozen.

In het midden van de nacht word ik wakker. Ik hoor Rêver. Ze hinnikt luidt. Het is alsof ze schreeuwt om hulp maar dan in paardentaal. Ik kijk naast me en zie Jonas nog steeds slapen. Weer hoor ik Rêver. Ik kan het niet langer aanhoren! Ik sluip naar de badkamer toe. Ik doe een bloes aan en een jeans. Ik sluip de trappen af naar beneden.

Wanneer ik in de keuken sta, twijfel ik wel of ik naar buiten zou gaan. Wat als ze erachter komen? Ik open de koelkast en neem er frisdrank uit. Ik open het colaflesje en neem een paard gulzige slokken. Op de achtergrond hoor ik Rêver nog steeds hinniken. Het wordt steeds erger. Ik besluit mijn flesje cola op tafel te zetten en naar buiten te gaan. Maar wanneer ik naar buiten wil gaan, hoor ik geluid achter me. Meteen draai ik me geschrokken om. Hier is iemand. Ik hoorde duidelijk een geluid! 'H-hallo?' Stotter ik stil. 'Is er iemand?' Ik zet enkele kleine stapjes naar voren. 'Jonas, ben jij dat?'

Plots wordt er een hand op mijn mond gedrukt. Ik probeer te schreeuwen om hulp, maar het geluid wordt gedempt door de hand van de persoon. Ik zet mijn tanden in het hand. De persoon trekt zijn hand van mijn mond vandaan. Ik bekijk de persoon met grote ogen. Luca! 'Bedankt voor het litteken, Bosmans!' Sist hij. 'Doe niet zo zielig, ik beet niet eens zo hard! En daarbij, dan weet je ook eens hoe het voelt om pijn te hebben! Mijn lichaam staat vol met littekens!' Hij grijnst. 'Ja, maar naar mijn mening heb je er niet genoeg.' Hij komt naar me toe en zet een mes op mijn keel. 'Één woord tegen Jonas en je bent dood, één gil en je bent dood, één aanval en je bent-' '-Dood. Ik weet het.' Onderbreek ik hem. Hij haalt het mes van mijn keel. 'Goed zo. Je bent al een pak rustiger. Dit wordt echt een makkie.' Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Wat wordt een makkie?' Hij grijnst gemeen. 'Dat zal je wel zien...'

Heeey mensen! Vergeet niet te stemmen of te reageren! Examens beginnen donderdag en pfff daar heb ik echt geen zin in... Ik beloof dat ik zo snel mogelijk verder schrijf!