Locked by you #ThrillerAwards

7.

Ik slik en blijf naar de gemene Luca kijken. Hij komt met zijn hoofd dichter naar me toe en drukt een kus tegen mijn wang aan. Ik spring boos recht, wil hem slaan maar Jonas grijpt mijn handen vast. 'Wat een wilde!' Gromt Luca. 'Laat haar met rust, ze hoort bij mij, toch Evelien?!' Jonas doet teken dat ik mee moet spelen. 'Ja, ik hoor bij hem.' Stotter  ik bang. Jonas laat mijn handen los en legt een hand op mijn schouder. Ik laat het toe. Voor nu. 'Zorg maar goed voor je meisje en houdt haar in het oog, ze kan ieder moment van mij zijn.' Lacht Luca gemeen en gaat aan tafel zitten, naast James en Samir, tegenover mij. Hij kijkt me grijnzend aan en knipoogt een paar keer. Zonder dat ik het zelf wil, grijp ik de arm van Jonas vast. Hij kijkt me aan. Zijn groene ogen schenken me op een af andere manier vertrouwen. Zijn glimlach doet me even wegdromen. Omdat ik zo bang ben, leg ik voorzichtig mijn hoofd op zijn schouder en sluit mijn ogen. Jonas ademt traag. Ik luister naar het ritme van zijn kloppende hart. Hij gaat zachtjes met zijn hand door mijn haren. Ik wil zijn hand wegslaan, maar toch ook weer niet. Ik wil dat hij me vasthoud en beschermt maar ik wil ook dat hij me los laat. Ik weet het niet meer.

Voorzichtig laat ik hem los. 'Gaat het een beetje?' Vraagt hij zacht. Ik zwijg en knik. Met een bibberend hand breng ik het volgende stukje pannenkoek naar mijn mond. 'Wat staat er vandaag op het programma?' Vraagt Samir en klapt in zijn handen. 'Ik heb vrij vandaag.' Zegt Jonas en neemt een slok van zijn glas dat gevuld is met water. 'Ik ook!' Lacht Samir. 'Ik niet.' Bromt James jaloers. 'Ik moet vandaag naar enkele scholen, nog andere meisjes ontvoeren.' Hij kijkt me even aan. Ik kijk meteen naar het lege bord voor mijn neus. 'Waar zijn de andere meisjes?' Vraag ik stil. 'Ze bevinden zich in een aparte kamer, ze maken het eten, kuisen, je weet wel, al dat soort huishoudelijke dingen.' Ik voel me op één of andere manier beledigd. Ik ben ook een meisje en het voelt wel alsof meisjes door de ogen van jongens alleen maar goed zijn voor huishoudelijk klusjes. Hier word ik kwaad van. 'Moet ik dat ook doen binnenkort?' Vraag ik. 'Nee, maak je geen zorgen Bossie, jij hoort bij mij en aangezien ik de zoon ben van de eigenaar hier, mag je bij mij blijven.' Antwoordt Jonas met een grijns. 'Mag ik de andere meisjes zien?' Vraag ik voorzichtig. Jonas kijkt me meelevend aan. 'Nee, sorry.' Ik zucht en staar weer naar mijn bord, dat nog steeds even leeg is.

'Ik heb een voorstel,' begint Luca plots,'Als wij nu eens samen een wandeling door de stad zouden maken? Dan kan Bossie hier enkele nieuwe kleren kopen.' Ik kijk hem boos aan. 'Mijn naam is Evelien.' Grom ik. 'Wie zijn wij?' Vraagt Jonas. 'Samir, jij, Bossie en ik.' Antwoordt hij. 'Evelien is mijn naam...' Grom ik luider. 'Ik noem jou hoe ik wil.' Grijnst hij uitdagend. 'Ik vind dat geen slecht idee, maar zal Bossie zich wel gedragen?' Vraagt Samir en kijkt van de jongens naar mij. Mijn hoofd staat op ontploffen. 'Evelien... Noem me alsjeblieft gewoon Evelien...' Zucht ik. 'Evelien,' Begint Jonas en spreekt expres mijn voornaam uit,'zal je je gedragen?' Vraagt hij. 'Als ik een beetje vrijheid krijg.' Zeg ik. Ik zie hem zuchten, maar hij gaat toch akkoord. Ik heb het gevoel dat ik vandaag zal ontsnappen.

'Het zal vandaag regenen dus trek een jas aan.' Zegt Jonas wanneer we terug op de kamer zijn. 'Die ligt nog in de auto.' Zeg ik. 'Gingen jullie eigenlijk op weekend?' Vraagt hij geïnteresseerd terwijl hij zijn zwarte vest aantrekt. 'Nee, hoezo?' Hij haalt zijn schouders op. 'Anders dan konden we de koffers uit de auto halen en dan had je je eigen kleren.'

Wanneer ik mijn jas uit de auto gehaald heb en hem aan heb getrokken, zijn we klaar om te vertrekken. We wandelen door de grote stad. We bevinden ons in Antwerpen. Ik ken deze stad door en door. Ik kwam hier vaak. Met mijn ouders en mijn zusje. Hoe zou het met hen gaan? Mijn glimlach op mijn gezicht verdwijnt. Ook de eerste regendruppels vallen uit de lucht. Iedereen zwijgt tegen elkaar. Iedereen is stil. Ik loop tussen Luca en Jonas. Mijn handen zijn niet vast gebonden en toch heb ik niet de zin om te ontsnappen. Ik wil hun vertrouwen niet op de proef stellen.

We naderen de stadsschouwburg, een theater waar ikzelf nog opgetreden heb met de toneelgroep van Mol. In de verte zie ik twee meisjes staan, ze staan met hun rug naar ons en bewonderen de schouwburg. Ik ken ze! Ik twijfel geen seconde en ren naar hun heen. Ik hoor Jonas, Samir en Luca achter me rennen, ze hebben me bijna te pakken! Maar ik ben sneller. Ik spring in de rug van een van de meisjes. 'Daphne, Frances!' Roep ik blij uit. De twee meisjes, mijn beste vriendinnen, schrikken als ze me zo onverwacht zagen aankomen. We geven elkaar meteen een knuffel. In een ooghoek zie ik de drie jongens me niet-begrijpend aankijken. 'Evelien? Maar wat doe jij hier? Was jij niet in de Ardennen?' Vraagt Daphne verward. 'Ach, sommige dingen veranderen...' Zucht ik en kijk naar Jonas. Daphne en Frances merken plots de jongens op, hetgeen waarvoor ik gevreesd had, gebeurt dan toch.

Ze rennen naar de jongens toe en zijn geïnteresseerd in hun namen. 'Dit zijn Samir, Luca en Jonas.' Zeg ik. 'Hoe heb je ze leren kennen? Je hebt nooit wat over hen gezegd?!' Vraagt Daphne. 'Wie van hen is je vriendje?' Vraagt Frances plagerig en geeft me een por. Voor ik kan antwoorden, is Jonas me voor. 'Ik... Haar vriendje ben ik.' Zegt hij en knipoogt. Ik kijk hem serieus aan, met een emotieloze blik. In je dromen... Grom ik in mezelf. 'We leerden elkaar kennen      in het park van de gemeente Mol.' Fantaseer ik snel. 'Wat romantisch!' Roept Daphne uit en geeft me een knuffel. 'Jullie zijn zo schattig samen!' Vind je??? Denk ik. Ik zie Frances de hele tijd rond Luca hangen. Hij is haar aan het versieren en zij trapt erin?! 'Vanwaar ken je deze jongens dan?' Vraagt Frances en knipoogt naar Luca. 'Het zijn vrienden van Jonas.' Zeg ik stil. Ik hoop dat ze beseft dat Luca niet te vertrouwen is! Ik kan moeilijk toch wat zeggen?!

'Meiden... Hebben jullie zin om samen iets te gaan drinken, om kennis te maken?' Stelt Luca voor en hangt de hele tijd rond Frances. 'Heel graag.' Zegt ze charmant en knippert een paar keer met haar wimpers wanneer ze naar Luca kijkt. Verdomme, Frances! Laat je niet doen! Denk ik kwaad. 'Ik ken een goed restaurantje in de buurt, volg me maar.' Zegt Samir.