Locked by you #ThrillerAwards

45.

'Wat?! Hij krijgt de rol?! Maar ik wil deze musical met Jonas spelen en niet met zo'n idioot als Luca!' 'Hé, let een beetje op je woorden Bossie!' Gromt Luca op een dreigende toon. 'Het is of Luca óf ik!' Roep ik. 'Wel laat Luca maar blijven, ik neem Evelien's rol wel in beslag.' Grijnst Joyce die naar ons toekomt. 'Jij bent het afgestapt!' Roep ik verward. 'En nu ben ik terug, iedereen wil toch met zo'n knappe jongen als Luca optreden?' Glimlacht ze charmant naar hem. 'Weet je wat?! neem mijn rol dan maar over, maar ik ga echt niet kussen met Luca vanavond!' Zeg ik boos en stap aan een stevig tempo door de straten. Ik voel plots een hand die mijn pols vastpakt. 'Evelien...' Ik draai me om en zie dat het Jonas is. 'Wat gebeurde er net?' Vraagt hij verward. 'Mijn droom was om in Avignon op te treden, niet om met Luca te kussen. Hij heeft alles verpest!' Zeg ik boos. 'Rustig meid, je hebt hem mooi teruggepakt. Hij wou met jou kussen, maar nu zit hij opgescheept met dat lelijke verwende wicht! Wat was haar naam ook al weer?' 'Joyce?' 'Inderdaad, geloof me: Luca kust graag met meisjes, maar die Joyce is toch een uitzondering!' Ik omhels Jonas. 'Ik weet niet hoe het komt maar elke keer weer laat je me lachen... Je maakt me soms echt gelukkig.' Ik streel zijn wang en hij knijpt genietend zijn oogjes dicht. 'Zullen we samen wat drinken? En alles vergeten wat er is gebeurd?' 'Óf zullen we liever ontsnappen, nu het kan?' Stel ik voor. 'Is dat wel zo'n goed idee? Mijn vader loopt hier ergens rond, als hij ze ons zien dan-' 'sttt... We doen het gewoon en als ze ons betrappen, dan bedenken we wel een uitvlucht.' Na even twijfelen gaat hij dan toch akkoord.

Naast Avginon is een groot bos, daar kunnen we ons zeker in verstoppen. We wandelen door de straatjes van Avginon, op weg naar het bos. Plots legt hij zijn hand op mijn hand. Ik trek mijn hand geschrokken weg en kijk hem bang aan. 'Is er iets Bossie? Ben je echt zo bang? Hebben ze je echt zo bang gemaakt dat ik je nog amper kan aanraken zonder dat je een hartaanval krijgt?' Vraagt hij zacht met een medelijdende blik. 'Ik wil je hand heus wel vasthouden, ik schrok alleen, ik was bang dat je-' '-Vertrouw je me niet?' 'Alle jongens zijn in mijn ogen hetzelfde: ze willen datgene dat ik niet wil...' 'Bossie, ik zou je nooit-' '-Ik weet het. Ik vertrouw je, denk ik.' Zeg ik onzeker. Hij neemt mijn hand vast. 'Je hoeft niet bang van me te zijn, al word ik ertoe gedwongen: ik zou jou nooit pijn doen...' Fluistert hij en streelt door mijn haren.

'Ze komen ons niet zoeken, daarvoor blijven ze te lang weg. Avignon is echt een doolhof, als je wilt kunnen we even enkele winkeltjes binnengaan, ze vinden ons toch nooit, wat denk je?' Zegt hij plots. 'Oké, maar jij betaald, want ik heb geen geld en dat is lief als een jongen voor een meisje iets koopt.' Zeg ik vlug. 'Alles wat je maar wilt, schoonheid...' Fluistert hij en legt een hand op mijn schouder. Ik leg mijn hoofd schuin op zijn hand dat op mijn schouder ligt. Een warme gloed van liefde stroomt door mijn lijf. Ik hou echt van mijn ontvoerder. Ik hou echt van mijn Jonas.

We wandelen een kledingwinkel binnen. Ik stap meteen naar de kleding voor de dames. Hij komt naast me staan. Hij bestudeert elk kledingstuk, maar weet niets van vrouwenkledij. Ik neem enkele truien en bestudeer ze. Hij neemt plots een kleedje vast. Nieuwsgierig stap ik naar hem toe. Ik ben wel geïnteresseerd in zijn smaak. 'Wow, jij weet wel wat uit te kiezen!' Lach ik sarcastisch. Hij kijkt me fronsend aan. 'Vind je dat mooi?' Vraag ik. 'Ja, ik zou jou er wel graag in zien.' Glimlacht hij. Ik neem het kleedje uit zijn handen. 'Als ik dit zou dragen, dan kan je er volgens mij gewoon door kijken, het is zo doorzichtig!' 'Een beetje bloot is nooit een probleem voor mij geweest, ik zie je er graag in!' Grijnst hij. Ik draai mijn rug naar hem toe en hang het kleedje terug. 'Dat plezier gun ik je niet.' Lach ik. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en zijn handen plaats hij op mijn heupen. Met een schattige blik kijkt hij me aan. 'En toch zou ik je daarin willen zien rondlopen.' Houdt hij vol. 'You wish boy!' Zeg ik lachend en grabbel even door zijn blonde haren.

'Nou kijk eens aan... Lekker aan het shoppen?' Geschrokken draaien we ons om als we de stem van Pieter horen. 'Het was gezellig precies, sorry dat ik de romance kwam verstoren...' Grijnst hij. 'Laat ons met rust!' Bijt ik nijdig, ik wil naar voren stappen, maar Jonas duwt me achter zijn rug. 'Bossie, sttt...' Fluistert hij. 'Maar was het shoppen? Óf er stiekem samen vandoor gaan?' Vraagt Pieter op een iets akeligere toon. Jonas grijpt mijn hand vast. 'Shit, ze hebben ons door!' Roept hij en trekt me met zich mee. We rennen de winkel uit. We worden door Pieter achterna gezeten. Al lopend belt hij en vraagt om versterking. We rennen zo snel als we kunnen het bos in.

Pieter is best snel, voor zijn leeftijd. Terwijl we lopen moeten we uitkijken voor enkele obstakels zoals laaghangende takken, boomwortels en omgevallen boomstammen. Maar van Pieter lijken we maar niet af te komen. Maar dan... Jonas stopt plots fors en weet mij nog net op tijd ook te doen stoppen wanneer we bij een afgrond aankomen. Als we ervan af zouden springen, zouden we in een stromende rivier terechtkomen. 'Jullie kunnen geen kant meer op, schatjes!' Lacht Pieter gemeen. 'Jonas, we moeten springen!' Roep ik. 'Ben je gek?! Dan vallen we meters naar beneden en belanden we in een dieppe rivier, een snelstromende rivier!' Roept hij terug. 'Deze keer neem ik de leiding!' Roep ik vastberaden. 'Bossie, je kunt niet leiden!' 'Omdat ik een meisje ben?!' Snauw ik kwaad. Hij zwijgt, alleen het water dat woest tegen de rotsen kaatst is nog hoorbaar. 'Jonas, vertrouw me!' Roep ik, neem zijn hand vast en waag de sprong. Samen springen we naar beneden en belanden recht in de rivier. Pieter kijkt verwonderd toe.

Jonas komt als eerste boven water. Het lukt hem om tegen de stroming in te zwemmen en zo de oever te bereiken. Zeiknat klimt hij het water uit. Ondertussen zit ik nog onderwater. Ik probeer boven te geraken, maar de stroming is te sterk. Ik krijg nog nauwelijks adem. 'Evelien!' Hoor ik hem schreeuwen. Alvorens mijn ademhaling het begeeft, zie ik de ketting van mijn oma om mijn hals bengelen. De hoop schiet me weer te binnen. Ik zwem aan een stevig tempo door naar boven. Ik ben er bijna! Nog even! Net op het moment dat ik denk dat ik bewusteloos zal vallen, kom ik boven water. Uitgeput haal ik diep adem. Jonas kijkt me opgelucht aan en Pieter is vooral verrast dat het me lukte. Ik zwem met mijn laatste krachten naar de oever. Jonas helpt me uit het water te klauteren. 'Doe zoiets niet meer Bossie, je bent veel te onverwachts!' 'Ik zei toch dat je me kon vertrouwen.' Glimlach ik trots. 'Mijn sterke meid.' Glimlacht hij en slaat zijn armen om me heen. 'Jonas... Je bent nat.' Lach ik en duw hem plagerig weg. 'Jij bent ook nat hoor.' Grijnst hij. 'Dat klonk verkeerd...' Lach ik.

'Wacht maar... Ik krijg je wel Bosmans! Je bent van mij! Van mij!' Schreeuwt Pieter razend aan de overkant, op de afgrond.

Heeeey lezers! Ik vond dat de spanning wat ontbrak en heb besloten hierop verder te bouwen. Ik ken vast jullie grootste vraag: Waar is haar moeder en haar zus? Leven ze nog? Ik kan je alvast vertellen dat daar binnekort een antwoord op zal komen. Bereidt jullie dus maar al voor op spannende hoofdstukken! Vergeet zeker niet te stemmen of als je iets mee te delen hebt kan je ook steeds reageren want het is leuk om te lezen hoe jullie het vonden😃! Bye!👋