His And Her Circumstances (To Be Edited)

Morgiana

Morgiana

Ynette's POV

Two years.

Para sa akin ay napakahaba na niyon habang pinapagaling ko ang puso ko. Para sa akin ay sapat na iyon para maka-move on na ako. Para sa akin sapat na iyon para makalimutan ko siya.

But two years weren't enough. Will never be enough.

I still love him. I still longing for him. I still dreaming of him. I still want to breath the same air he breath. I still want to smell his masculine scent. I still want his embrace. His kisses. I still love him and I don't want to be away from him. Pero sadya talagang mapaglaro ang tadhana.

Gabi gabing magigising akong hinahanap ko siya sa tabi ko. Gabi gabing napapaisip ako kung ano na ang ginagawa niya. Gabi gabing iniisip ko kung anong mangyayari pagdating ng umaga kapag dumating na ang mga papeles na pinirmahan ko.

Alam kong masakit pero pinilit kong kayanin dahil ako ang may gusto nito. Kahit na masayang kasama siya. Dahil bawal. Bawal kasi magkapatid kami.

Well, what's the use of those annulment papers, anyway? He just have to find another girl to spend his life with. He just have to marry her because our marriage is null and void, because we are blood related.

And I think it was enough reason for him not to find me. Hell, I was even the one who run away and never even bothered to look back. Tho I always been thinking if I made the wrong decision back then.

But I need to move on not to hold on. Cause if one cherished something, there is a time that one must let it go. But I keep holding on that thin line. Hindi ko alam. Marahil ay nananaginip pa rin ako.

But two years living with the pain had made me  stronger. Made me more mature.

Someone tugged at my legs and I looked down. Sinalubong niya ako ng isang toothy grin at inangat niya ang kaniyang mga kamay. Binuhat ko naman siya at umalis sa balkonahe. Sinarado ko ang sliding glass door saka ibinaba siya sa kama naming dalawa.

"Hello, baby Morgiana. Did you miss mommy?" Kausap ko kay Yana. Ang two years old na anak namin ni Seymour.

She was a bouncing baby girl. Ang bigat niya, sobra. Buti na lang ay walang komplikasyon sa katawan niya nang ipanganak ko siya. Nahirapan din akong mag-labor dahil sa kaniya but it was all worth it. Ang cute niya kasi, syempre ako ang kamukha!

Tinubuan na rin siya ng dalawang ngipin sa unahan, kada nakikita ko iyon ay natatawa ako dahil naaalala ko ang kuneho.

Matangkad din siya para sa dalawang taong gulang na baby. Nagmana siguro kay Seymour. At nakakapagsalita na siya although hindi masyadong malinaw.

Yana giggled. "I wuv you, mommy." Pagkatapos ay niyakap niya ako.

Hinaplos ko ang maikli niyang buhok. "Sleep ka na, baby girl. Para lalo kang tumangkad."

She giggled again and hugged me tightly. I started lullying her to sleep. At nang makatulog na siya ng tuluyan ay saka ko siya kinumutan at nilagyan ng unan sa magkabilang gilid.

"Sigurado ka bang hindi mo sasabihin kay Seymour 'yan?" Boses iyon mula sa pintuan ng kwarto namin ni Morgiana. Napatingin ako doon at nakita ko si Nathaniel na kunot na kunot ang noo.

I've been living with him these past years. Sumama ako sa kaniya sa Japan, inasikaso niya lahat ng papeles ko. Ang lahat ng bagay na kakailanganin ko. Pagdating namin sa Japan ay hindi naman niya ako pinabayaan. Pinatira niya ako sa bahay niya, kasama niya. Walang kapalit. Wala siyang hiniling kapalit maski isa. Which is unusual.

Inalagaan niya akong mabuti. Naging magkaibigan kami ulit para bang noong highschool. Naging magiliw siya sa anak ko. Tito pa ang pakilala niya, kapatid ko daw siya. At tinuring niya nga akong parang isang kapatid. Okay lang naman sa'kin. Tapos na naman ang panget na kahapon naming dalawa.

Umiling ako sa tanong niya. Iyon ang paulit ulit na tanong niya simula nang makapanganak ako. "He'll want custody." I said unable to keep the tears from falling, "I can't lose her. She's everything to me. She's the only thing I have of his." I reached up and wiped them away with the heel of her hand

Nathaniel's mouth pressed in a tight line. "Pero alam mong may karapatan siya sa anak niyo, Ynette."

"Omg!" I faked a sarcastic gasp. "Don't I know that? Pero magkapatid kami, hindi ba?"

Tinitigan niya ako ng ilang sandali bago siya umiwas at umalis sa pintuan.

Seymour's POV

"Where the fucking hell is Nathaniel?" I scowled at the conference room. Everyone bowed their head, didn't even dare to meet my eyes. I slammed my hand on top of the table, napaigtad sila. "Bakit ba pabalik balik 'yon sa Japan?! What the hell is wrong with him?! These past two years ay miminsan na lang siya magpakita! Pero kung kailan importante saka siya mawawala?!"

Tumayo ako bigla dahilan upang matumba ang swivel chair sa sahig. Mabilis akong naglakad palabas ng conference room.

"Jed, tawagan mo si Nathaniel." Ma-autorisadong kong utos sa aking sikretarya bago pumasok sa office ko.

"Yes, sir."

Pasalampak akong umupo sa swivel chair. Opened my laptop and started typing. Pagkatapos ng limang minuto ay bumalik si Jed.

"Sir." He mumbled.

"What?!" My voice thundered inside the office, he winced.

"Cannot be reach po."

"Fuck!" Sunod sunod akong nagmura. Napahilamos ako sa mukha at inis na ginulo ang buhok. "Tignan mo lahat ng address ng bahay ni Nathaniel sa buong Japan!" Mabilis naman siyang sumunod at pagbalik ay inabutan ako ng papel.

"'Yan po ang address niya." Yumuko siya bago lumabas.

Tinignan ko 'yon ng ilang segundo pagkatapos ay nilamukos ang papel at binulsa. Tumayo ako, niluwagan ang neck tie habang naglalakad palabas ng office.