Diary (Dutch)

Vroeger

01/01/2017
23:17
Status: alleen, donker, hoop

Hey,

Neen, ik weet wat je nu denkt. Dit is geen verhaal over vroeger. Of dat is  toch niet mijn plan op dit moment.

Vandaag heb ik Nieuwjaar gevierd met de famillie van mijn papa. Gisteren bij een vriendin.

Ik weet dat dit een tijd is van vrolijkheid en alles wat positief is, maar deze avond was niet leuk.

We startten onmiddellijk met de kadootjes. Ik denk dat mensen zijn vergeten waar feestdagen om draaien.

Ik denk dat het niet om de pakjes draait, maar de moeite die je doet om het 'ideale' kado te vinden. De gezelligheid die gecreëerd wordt door het samenzijn.

Deze avond had ik het moeilijk. Op het einde van de avond, na het dessert, zat ik de meeste tijd alleen. Van mij wordt altijd verwacht dat ik de kinderen wel bezig houdt.

Geloof me, ik doe dat graag, maar soms wordt het me te veel. Ze zijn jong en beseffen niet altijd dat wat ze doen of zeggen mensen kan kwetsen, of dat als ik zeg dat ze dat niet mogen doen omdat ik dat niet leuk vindt (lichamelijk contact op de verkeerde plaats , je begrijpt denk ik wat ik bedoel)  ze er mee moeten stoppen.

Ik wou niet meer naar boven om met de kinderen te spelen, en hoewel ik bij de 'volwassenen' zat, werd er niet echt met me gesproken.

Na een tijdje alleen gezeten te hebben ben ik bij mijn hond in de zetel gaan zitten. De TV stond toch al op dus heb ik me zo wel bezig gehouden .

Het ding is dat toen ik naar huis reed met mijn ouders en broer, ik zoiets had van... Waarom moet ik nog mee?

Ik denk dat als ik naar buiten was gegaan, ze dat niet zouden gemerkt hebben.

Dat steekt wel ergens...

Ik had al zo'n voorgevoel dat het niet leuk zou worden. Normaal vindt ik het altijd fantastisch om een kleedje aan te doen en een beetje make up, omdat meestal dan iedereen zegt dat je mooi bent die dag. Vandaag had ik er echt geen zin in.

Toen ik aankwam (in een nieuw kleedje waarvan mijn vriendinnen hadden gezegd dat het me prachtig stond) zeiden ze er niets over. Nu ja, enkel mijn oma...

Ik ben nu niet echt iemand die in de spotlight wilt staan, maar ik vind het fijn om zo eens een complimentje te krijgen. Zeker omdat ik mezelf niet mooi ofzo vindt en dan is het altijd wel fijn dat mensen je even complimenteren als je moeite deed om er mooier uit te zien.

Waarom heet dit hoofdstuk vroeger vraag je je nu vast af?

Wel, toen ik thuis kwam, en onmiddellijk naar bed ging, nam ik 3 knuffels uit mijn schuif.

Ik slaap normaal nooit met knuffels, ik heb er ook geen problemen mee als je dat wel doet, maar dit was zo'n moment waarop ik echt een onaangenaam gevoel had en ik dacht dat iets vertrouwds zou helpen.

Deze knuffels doen me denken aan vroeger. Toen ik nog zonder zorgen was, toen ik gelukkig was.

Ik wil niet zeggen dat ik nu ongelukkig ben maar je begrijpt misschien wat ik bedoel. Mijn gedachtes en gevoelens probeer ik zoveel mogelijk te beschrijven, maat dat lukt niet altijd.

Soms heb ik er gewoon geen verklaring of woorden voor.

Ik moest gewoon schrijven. Ik voel me slecht en weet niet echt hoe het komt.

Waarom kan niet alles weer zoals vroeger worden?

Ik wil weer vrolijk zijn, zorgeloos, de oude ik.

Ik wil dezelfde vrienden van vandaag vroeger gekend hebben.

Ik wil weer kunnen praten en lachen als vroeger.

Ik denk dat ik eens iemand een bericht moet sturen. Iemand waarmee de gesprekken zijn uitgedoofd, langzaam. Zonder dat we het zelf doorhadden zijn we minder en minder gaan sturen. Ik wil het terug. Ik wil Hem terug. Ik weet enkel niet hoe...

Ik ben radeloos.

😔

Liefs

love_and_hapines
lovehapines332@gmail.com

Ik houd van jullie. Jullie steun geeft me de kracht om elke dag verder de doen. Bedankt.

❤😘❤😘❤😘