Diary (Dutch)

Rotdag

07/11/2016

19:44u

Status: Bang, onzeker

Hey hey!

Vandaag was echt een rotdag. Eerst hadden we een presentatie per 2 als jaaropdracht. Ik heb weinig zelfvertrouwen en voel me niet op mijn gemak voor de klas. Vorig jaar ging presenteren wel goed, maar dit jaar lijkt het of ik enkel kan stotteren ofzo... Echt niet normaal!

Dus ik stond samen met mijn vriendin voor de klas en we waren onze presentatie aan het doen. Ik denk dat er misschien 4 mensen luisterden (inclusief leerkracht) waarvan 2 vriendinnen. De rest was foto's aan het trekken van weet ik veel wat en aan het geeuwen. Dat deed echt goed aan mijn zelfvertrouwen hoor, echt... (Sarcasme mensen) 

Ik wou echt gewoon de deur opentrekken en wegrennen. Volgens mij ligt het daaraan dat ik begon te haperen... Vorig jaar was mijn klas vertrouwd (ik had 2 jaar achter elkaar dezelfde klas) en had ik meer zelfvertrouwen omdat ik wist dat niemand me ging uitlachen. Nu is de klas volledig nieuw en ben ik echt zenuwachtig voor presentaties. Misschien begin ik te haperen door de zenuwen? 

Kijk ik begrijp dat ons onderwerp misschien niet het meest interessantste onderwerp ooit was, maar konden ze niet tenminste doen alsof?

De laatste tijd wil ik echt gewoon voor de klas gaan staan en gewoon roepen: "Kijk dit is wat ik heb meegemaakt. Het spijt me dat ik onzeker ben over mezelf! Het spijt me dat mijn gedachtes zwart zijn! Het spijt me oké! Kunnen jullie nu normaal doen?" Ik wil echt gewoon alles vertellen van het pesten tot mijn zelfmoordpoging en wat er verder gebeurd, maar ik ben bang voor de reacties en ik zou dan ook moeten afspreken met een leerkracht dat ik dat tijdens de les zou kunnen doen... Ik vertrouw de mensen in mijn klas niet. Echt voor geen cent. Ik denk dat ze me anders gaan aankijken ofzo. Maar ik wil echt niet meer gekwetst worden. Echt, het is echt te veel.

Ik zou echt willen huilen nu, maar ik kan het niet. Mijn ouders zijn thuis en zij gaan vragen stellen. Op school ook niet want mijn vriendinnen hebben al genoeg problemen...

Alsof het niet erger kon werd er het lesuur daarop een filmpje getoond van de rode neuzen actie. Het ging over zelfverminking. Ik wou echt naar buiten rennen omdat ik het echt zwaar had. Ookal was het maar 1 minuut ofzo, ik kon het echt niet aan. Misschien omdat ik mensen ken die dat doen, misschien door mijn verleden, ik weet het niet. Ik weet wel dat ik vroeger daaraan dacht. Nu minder. Nu ja minder, ik denk er aan maar ik doe het niet. Ik weet hoeveel problemen dat geeft en als je eenmaal begint kan je niet meer stoppen. 

Ik ga jullie iets vertellen wat niemand van me weet.

Het was niet mijn eerste zelfmoordpoging. 

Vroeger in het 1ste en 2de middelbaar deed ik ook pogingen. Ja je leest het goed: meerdere keren. Ik probeerde me te stikken met mijn eigen handen of met een touw, maar ik zette nooit door. Enkel een paar seconden zodat ik geen lucht kreeg. Op den duur deed ik het niet meer als poging maar als marteling. Ik ben er wel mee gestopt maar ik vond dat jullie dit echt moesten weten.

Ik heb ook mijn verhaal in samenvatting verteld aan een vriend, maar vandaag heeft een andere vriend gezegd dat hij niet zeker wist of die jongen wel te vertrouwen was en of hij dat niet tegen mij zou gebruiken en nu ben ik doodsbang dat zoiets gaat gebeuren.

Jullie zien het niet maar ik ben toch aan het huilen. Zonder geluid wel want mijn ouders hoeven dit niet te horen.

Ik heb er echt genoeg van, elke dag moet ik doen alsof.

Doen alsof ik vrolijk ben.

Doen alsof ik nog hetzelfde meisje ben als vroeger.

Doen alsof ik geen zwarte gedachten heb elke dag.

Doen alsof alles goed gaat.

Doen alsof ik niet gebroken ben.

Doen alsof ik niet het liefst zou willen huilen.

Doen alsof ik sterk ben.

Ik weet niet of ik dat nog lang kan volhouden. Wel ja, ik weet zéker dat ik dit niet langer kan volhouden.

Ik kan niet huilen, ik kan niet schreeuwen ik kan niets.

Ik zit vast in een lichaam.

Achter een masker dat ik ooit eens opzette, en nu niet meer afkrijg.

Ik heb het moeilijk en niemand mag het weten.

Waarom? Wel, waarom zou ik mensen met al mijn problemen opzadelen als zij er zelf al genoeg hebben? Waarom zou ik een leuke dag verpesten?

Ik weet niet of ik het al had gezegd, maar toen ik vrijdag met mijn vrienden afsprak om te voetballen en ik moest iets weggooien had ik ook plots de neiging om gewoon ergens in een hoekje te zitten en te huilen. 

Ik ben gebroken en ik kan niet meer gemaakt worden, al geloven sommige mensen iets anders.

Ik weet niet meer wat ik moet doen.

Ik ben doodop. 

De zwarte gedachtes zijn minder erg als vroeger omdat ik het nu van me af kan schrijven en ook steun krijg van anderen.

Dus als je dit al zwaar vindt om te lezen, dan zal ik maar de gedachten die er vroeger in me omgingen niet zeggen. Niet dat ik het nog ga doen, want ik weet de exacte gedachtes niet meer. 

Bedankt om te luisteren... Het spijt me dat ik voor heel even mijn masker afzette...

Ik wil niet zeggen dat elke keer dat ik vrolijk was dat een masker was... Alleen de meeste keren daarvan...

Soms denk ik wel eens wat er gebeurd zou zijn als dat van 1 mei wel gelukt was... Ik mag zo niet denken, nee dat is waar. Maar hou mijn gedachten maar eens tegen...

Bedankt voor het luisteren.

Liefs

love_and_hapines

lovehapines332☻

☻☻☻☻☻☻☻☻☻☻☻