Diary (Dutch)

Ik weet het niet...

24-08-2016

Hey !

Ik heb al lang niet meer geschreven... Er is niet zo veel gebeurd, wel een paar ruzies tussen mijn ouders over stomme dingen. Waarom ruziën we altijd over stomme dingen?

Ik heb vandaag een film gezien over pesten: Nowhere Safe
Het was / is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.
Het raakte me, omdat ik mezelf erin herkende... Alleen, dit meisje had het moeilijker. Ze werd namelijk ook geslagen en gedwongen te verhuizen.

Alleen, tijdens de film besefte ik pas hoe zwak ik ben. Dit meisje maakte vele ergere dingen mee dan mij, maar toch bleef ze vechten. Ik heb tijdens de film gedacht: als ik jouw was, had ik al lang een einde gemaakt aan mijn leven. Maar zij deed het niet. Ze was sterk. Ik niet.

Ik weet niet waarom ik me nu zo voel. Ik denk dat ik gewoon een minder momentje heb. Ik voel me zwak, misschien zelfs waardeloos. Ik snap het niet. Ik snap er echt niets van! Ik moest inneens denken aan 1 mei. Je weet wel, de dag van mijn zelfmoordpoging. Ik ben er niet trots op, echt niet. Ik deed het ook echt niet voor aandacht. Ik wist gewoon geen andere uitweg meer.

In het ziekenhuis was mijn mama er. Ze huilde. Ik wist niet wat ik moest doen, laat staan zeggen. Ik heb haar nog nooit zien huilen. Ik voelde me schuldig.
Hebben jullie het ooit gezien? Je ouders die huilen? Geloof me, het is vreselijk. De persoon die zoveel voor je betekend, ook al weet je het zelf niet. De persoon die altijd sterk is. Gebroken.

Ik weet niet waarom ik me nu zo voel, noch waarom ik hieraan dacht. Het gebeurde gewoon.

Soms heb ik echt geweldige dagen. Ik zie overal het goede in. En soms, soms heb ik een down momentje.

Ik begrijp me zelf soms niet meer. Het spijt me.

Ik vind mezelf lelijk, ookal zeggen mensen van niet. Ik wil iedereen om tips vragen, een make-over. Alleen, ik ben wie ik ben. Denk ik.

Ik heb zoveel twijfels. Zoveel pijn. Het breekt me soms. Maar ik weet dat ik dan moet terugvechten.

If life puch you down, fight harder.

Geen idee of het juist is.

Ik weet dat iedereen van me verwacht het leuke, lieve, stille, vrolijke meisje te zijn. Nu ja, ik twijfel aan het leuk gedeelte.

Soms wil ik gewoon.... Ik weet niet.... Iemand die naar me toe komt, niet zegt wat ik fout doe, maar meer zegt: ik weet dat je het moeilijk vind, laat me je helpen. Laten we het samen doen.

Dat hij/zij me knuffelt, en zegt dat ik mag huilen, me niet meer sterk hoef te houden voor anderen. Vooral op mindere dagen.

Dat ik gewoon kan breken en we samen mezelf heropbouwen. Sterker. Beter.

Niemand die zegt:" Allé, waarom doet ge da nu ni?" Of "je moet sterk zijn, ik ben er voor je"

Nee.

Genoeg.

Waarom ziet niemand dat ik al wel weet wat ik fout doe?! Waarom kan niemand gewoon zeggen :" Schreeuw, huil, doe wat je wilt. Als je je maar beter voelt. Ik weet dat je stil en verlegen bent, maar als je wilt ga ik samen met jouw naar een plek waar niemand komt en gaan we daar samen gillen en roepen en wenen"

Ik wil gewoon... vrijheid. Ja, gewoon weten dat ik mezelf kan zijn, met mijn minpunten en zwaktes.

Ik zou willen zeggen:" Ik ga sterker worden. Luider. Beter." Alleen, ik kan het niet. Ik weet het van mezelf. Als ik altijd verlegen en stil blijf, hoe zou ik dit dan ooit moeten bereiken?

.
.
.
.

Ik heb een pony, Wermut. Een lief paardje echt waar. Alleen, ik rijd er niet meer op. Er is niets mis met hem. Echt. Het is gewoon... Ik doe het gewoon niet meer.

Hij heeft ook heel erg last van zomerexeem. Dat is een allergische reactie op muggen, waardoor hij heel veel schuurt tegen de jeuk en dus wonden heeft en zijn manen kapot doet.

Niemand zegt:"Kom, ik zie dat je het moeilijk hebt, ik zie dat je er misschien geen interesse meer in hebt, maar laten we dit samen doen. Je kunt dit."

Nee, iedereen, zelfs mijn eigen familie, vader, moeder, broer, en vriendin zeggen hetzelfde: " ik begrijp niet waarom je er niet naartoe gaat. Je verwaarloosd hem. Je kan hem nog beter verkopen." Hoevaak ik dat al wel niet heb gehoord van mensen.

Bij mijn tante gaat het zelfs nog verder. Zij heeft 3 zonen tussen 6 en 8-9 die paardrijden.

Ze doen het nog niet zolang.

Maar mijn tante zei:" Ja als je hem weg doet, Geef hem dan maar aan ons"

Ze begrijpen het niet. Niemand begrijpt me. Ik hou van hem! Ik wil hem echt niet kwijt! Ik rijd er gewoon niet meer op maar ik weet zelf niet eens waarom!
Ik heb hulp nodig, geen mensen die me wijzen op mijn fouten. Dat heb ik al genoeg!

Je ziet het niet. Ik huil nu. Niet met snikken , maar er stromen tranen over mijn wangen.
..

Hoe graag ik ook wil dat dat waar zou zijn, huilen bedoel ik. Ik voel dat ik zou moeten huilen nu. Ik kan het gewoon niet. Niet nu. Jullie begrijpen me niet, ofwel? Ik begrijp mezelf niet eens.

Mijn ouders haten mijn beste vriendin. Nu ja, ze mogen haar niet. Ik weet niet wat te doen om ervoor te zorgen dat ze haar weer een kans geven. Ze hebben hun mening al gevormd.

Kan iemand me helpen uit deze zooi?

Kan iemand me vertellen waarom jullie dit boek nog lezen?

Ik ben zielig. Die gedachte blijft in mijn hoofd.
Ik werd gepest, ik ben nog steeds verliefd op mijn ex, terwijl ik het zelf uitmaakte, ookal werd ik bijna gedwongen door mijn "vrienden". Of ik ben niet verliefd op hem maar op iemand anders. ik weet het niet meer. Ik begin een dagboek en schrijf en mensen die ik niet ken lezen dit.

Wauw. Ik voel me gewoon zo slecht. Ik weet niet waarom. Het begon 30 minuten geleden denk ik. Het is al wel vaker gebeurd.

Ik weet niet waarom ik dit allemaal heb geschreven. Ik wou het gewoon kwijt denk ik.

Ik ben kapot. Stuk. Gebroken. En dat enkel in 16 jaar tijd.
Ik probeer me weer te lijmen. Ik ga naar een psycholoog, een therapeut,...

Ik weet het niet meer.

Help me.

Het spijt me dat dit hoofdstuk niet vrolijk was, maar dit is maar de helft van wat er allemaal door me heen gaat. Gebeurtenissen, gevoelens, gedachtes,....

Het spijt me.

Liefs❤

Ik

(Mijn e-mail adres vind je op mijn profiel. Je kan me altijd iets sturen.)

❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣