Diary (Dutch)

Nieuwe stap, zelfde gevoel

9/11/2018
16:14u

Wauw er is veel gebeurd... Eigenlijk zou ik een boek kunnen schrijven van al de gebeurtenissen uit mijn leven denk ik 😅

School is ondertussen druk bezig en daardoor zijn er dus ook al veel dingen die ik jullie moet vertellen. Ook over mijn relatie zijn er nog een paar dingen die toch wel een grote indruk hebben gemaakt...

Waarschijnlijk interesseert mijn verhaal jullie al lang niet meer. Dat is oké. Ik ben dit boek vooral voor mezelf begonnen, en de vele mensen die ik er mee heb kunnen helpen en inspireren bieden enkel een meerwaarde.

Ik zit nu in de tram op weg naar huis, dus ik heb wel even de tijd om alles neer te schrijven. Maar waar moet ik beginnen?

Het is moeilijker dan mensen soms denken om je gevoelens en gedachten met de juiste woorden neer te schrijven. Zeker als je dan wilt dat mensen een beetje een duidelijk beeld krijgen over wat je voelt en ervaart.

Ergens wil ik mijn identiteit ook wel bekend maken. Ik weet dat heel veel mensen mij niet zullen kennen dus dat geeft nog steeds een veilig gevoel... Toch heb ik hier nog steeds twijfels over omdat ik ook denk van wat als het toch nog slechter met me gaat en iemand die ik ken dit boek leest?

Van mij mogen mensen mijn verhaal weten, maar als het mensen zijn die ik persoonlijk ken zal ik hen wel alles vertellen als ze er naar vragen of als ik me er goed bij voel. Ik ben gewoon bang dat deze mensen mijn verhaal dan verder gaan verspreiden en ik er zelf geen vat meer op heb.

Misschien dat ik het zo zal zeggen. Als jullie echt willen weten wie ik ben of hoe ik er uit ziet, mag je me altijd een berichtje sturen.

Misschien moet ik eens beginnen aan mijn verhaal...

In September ben ik dus begonnen aan Karel de Grote Hogeschool op het Zuid. Ik studeer Leerkracht Lager Onderwijs en zit dus in mijn eerste jaar.

In het begin was ik heel blij met mijn klas. Het voelde echt aan alsof ik eindelijk ergens bij hoorde, en in vergelijking met mijn klas van het middelbaar was deze gewoon ongelooflijk.

Nu vind ik dit nog steeds, al is mijn gevoel wel een beetje veranderd. Mijn vriendin waarmee ik ook in het middelbaar zat, zit ook mee in mijn klas en kan heel goed met iedereen overweg. Ze rijdt ook altijd samen met anderen naar school, maar ik moet een andere tram hebben als de rest.
Daardoor moet ik altijd alleen, en dat geeft wel een eenzaam gevoel...

Het is niet dat ik word buitengesloten of word gepest ofzo, maar ik krijg het gevoel dat ik nergens echt bijhoor. Mensen praten wel met me maar ik heb niet echt de indruk dat ik echt vriendinnen heb... Ik probeer wel met iedereen te praten en dat lukt niet altijd, maar ik voel me wel een beetje aan de zijlijn. Ik hoor er wel bij maar niet volledig...

Dat gevoel begint steeds sterker te worden waardoor ik me ook slechter voel.

Dat is ongeveer het schoolgedeelte.

Op basis van vrienden en vriendengroepen is het ook een soep. Ik weet niet meer wie mijn echte vrienden zijn. Ja er zijn mensen waar ik veel aan kan vertellen, maar ik heb het gevoel dat deze mensen mij net sneller zullen laten vallen.
Bij sommige mensen heb ik ook het gevoel niet mezelf te kunnen zijn.

In September kwam mijn relatie ook zwaar op de proef te staan. Mijn vriend voelde zich niet meer zo goed maar wilde het niet tegen mij zeggen omdat hij bang was dat ik mij dan ook slecht ging voelen en hij me terug in een put zou duwen. Maar dit zorgde er net voor dat het zo veel werd om te draaien dat hij het op een bepaald moment uit maakte.

Hier was ik echt kapot van. Vele mensen zeiden ook dat ik hem nooit meer terug moest nemen, maar dat hielp totaal niet aan de zware klap die ik kreeg. Ik voelde me niet goed genoeg en begon over alles te denken wat als ik op dat moment anders had gedaan?

We bleven wel sturen en hij zei ook tegen veel mensen dat hij een grote fout had gemaakt en hij me terug wilde.

En dan komt het moeilijkste. Ik moest kiezen of het zo bleef of dat ik hem een tweede kans zou geven. En dat is moeilijk als je duizend verschillende meningen hoort van je vrienden en ouders... Je wilt de goede keuze maken, maar volg je dan je hart of de stem van anderen?
Uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen, en hoewel het in het begin toch anders voelde, ben ik ontzettend blij. We zijn er sterker uit gekomen en het voelt nu wel serieuzer...

Op 10/11/18 zijn we een half jaar samen. Dat is mijn langste relatie ooit en ik ben er best trots op. Hij maakt me nog steeds gelukkig.

Maar nu beginnen mensen echt zo vaak te zeggen dat we veel bij elkaar zitten, maar dat ik zelf moet bepalen wanneer het te veel wordt. En dat doet je wel twijfelen of je vriend er ook zo over denkt...

Thuis krijg ik ook constant te horen dat ik te weinig voor school werk en het jaar zo niet ga halen. Maar dat werkt net demotiverend, want als ik het jaar toch niet ga halen, waarom moet ik er dan nog voor werken?
Mama wilt niet begrijpen dat ik mijn samenvattingen op mijn laptop wil maken en dat ik niet alleen kan leren. Ik zoek geen afleiding, ik maak ze zelf. Maar als er iemand bij is kan ik echt gefocust werken aan iets...

Ik weet niet goed of al deze aspecten er iets mee te maken hebben, maar ik voel me steeds meer wegtrekken. Ik sluit me vaker af van wat er rond me gebeurd en voel me steeds slechter omdat ik geen plek vind in de groepen waar ik nu mee in contact kom.

Ik weet niet waarom ik me plots minder goed kan voelen en op andere momenten net super ....

Ik voel me machteloos tegenover mezelf en heb soms echt depressieve gedachten (Als ik dit zo mag noemen, het is niet mijn bedoeling om de spot te drijven met mensen die echt in een depressie zitten!)

Dit was weer een update over mijn leven. Totaal niet interessant 😅

Toch bedankt voor het luisteren ❤️

Groetjes en veel liefs!
love_and_hapines
Xxx

lovehapines332@gmail.com