Diary (Dutch)

What if?

20/06/2018
22.41u

Mensen zeggen wel tegen mij: Wauw je ziet er prachtig uit! Of: Je lacht echt altijd en dat vinden we zo mooi aan je!

Schoonheid is subjectief. Ik vind mezelf niet mooi. Het enigste wat ik mooi vind, zijn mijn ogen.

En mijn lach? Ze zouden de tranen en breuken er achter moeten zien... Want hoe ik me soms vanbinnen voel, is volledig anders als wat ik doe uitschijnen.

Mensen die geen hoop of vertrouwen in mij hebben, of die teleurgesteld in me zijn, zorgen er mee voor dat ik in deze put beland.

Opnieuw en opnieuw. En ik kan zovaak proberen om er uit te raken, maar altijd als ik net de rand bereik, is er wel iets dat me weer terug duwt.

Zoals vandaag. Ik studeer dit jaar af. Nu ja, dat hoop ik. Volgend jaar wil ik leerkracht lager onderwijs of basisonderwijs studeren. Hiervoor moet ik een instaptest maken. Vandaag had ik het laatste deel van de test afgerond, en toen ik de resultaten bekeek was ik echt verrast van mezelf.

Mijn luistervaardigheid van Frans was niet zo super, maar alle andere dingen waren echt goed tot heel erg goed. Ik was echt trots op mezelf.

Toen ik de resultaten liet zien aan mijn ouders en zei van kijk nu kan ik mij zaterdag gaan inschrijven, zei mijn papa: gaat dat zonder dat je je diploma al hebt? (Ik weet volgende week pas of ik ben afgestudeerd in het middelbaar of niet, ik ben nu bezig met mijn examens) Ik antwoorde dat dat kon. En hij vroeg direct: "En als je er niet door bent en je laatste jaar moet overdoen?"

Voor mij was dit onbewust zeggen van: Ik denk dat je er niet door zal geraken.

Waarschijnlijk omdat een paar uur hiervoor iemand had gestuurd: Kan je die richting ook gaan studeren als je er niet door bent?

En zo werd mijn trotsheid helemaal ingedamd. Ik had geen motivatie meer om te leren, dus ik kan enkel duimen voor morgen...

Toch heb ik heel de tijd op mijn kamer gezeten. Ik wilde niet rondhangen bij mijn ouders, en ze toch de illusie geven dat ik studeerde.

In de douche werd het me allemaal te veel. Ik begon te zingen. Over dat ik weer mijn masker voorhield, dat ik me soms slecht voel maar niemand dat ziet of opmerkt, dat mijn vriendinnen zeggen dat ik altijd lach, dat mensen tegen me zeggen: Hou vol, de klok tikt verder... Maar wat als ik nu volledige stilte wil?

The clock is ticking while all I want is silence.

Ik heb soms ook momenten dat ik me echt slecht voel en misschien depressief, maar ik weet niet hoe het komt...

Onlangs heb ik met een vriendin een gebaar afgesproken dat we zouden gebruiken als we ons slecht voelen. Zij heeft namelijk ook soms slechte gevoelens. We zouden ons hand op ons hart leggen.
We hebben er nu al een paar keer gebruik van gemaakt, en dat hielp wel...

Heel eerlijk, enkel mensen die ook zoiets meemaken, kunnen je beter begrijpen. Want het helpt niet als mensen zeggen dat je je niet zo moet voelen en dat alles wel goed komt... Dat is heel lief he, maar ik kan mijn gevoelens niet controleren en ik heb er nu geen nood aan om te weten dat ik me binnen x-aantal tijd weer beter zal voelen...

Tegen sommige vriendinnen zeg ik het al niet meer, omdat ik dan enkel voor een negatieve sfeer zorg en ze me toch niet begrijpen...

Ik vraag me altijd af... Wat als ik nooit geboren was? Of morgen zou sterven? Dat ik niets meer zou voelen?

Overlaatst heb ik een engel getekend en kwam ik er achter dat ik ook een engel heb getekend een jaar geleden, in dezelfde maand. Allebei met hun rug naar me toe en hun vleugels open. 

Ik denk dat dat mijn verwerkingsproces is voor mijn poging twee jaar geleden. Of mijn onbewuste verlangen om ook zo te zijn. Een engel...

Ik ga niets doen. Beloofd. Althans, als ik voel dat er een moment zal komen dan zal ik hier alles uitschrijven en met vriendinnen beginnen sturen..

Ik beloof jullie verder niets...

Het spijt me dat dit weer een negatiever stukje was.

Het ging heel lang goed... Tot nu...

Groetjes!

love_and_hapines
lovehapines332@gmail.com