Diary (Dutch)

Nieuw boek

Hoofdstuk 1

07/10/2016

Ik kijk graag naar mensen. Waarom? Omdat ieder mens zijn eigen verhaal heeft. Zijn eigen verleden. Zijn eigen toekomst. Bij iedereen kan je wel een verhaal verzinnen. Je moet er enkel over nadenken en er even bij stilstaan. Zie je die man daar? Nee, niet die man met zijn mooi kostuum en dure horloge. Daar, tegen de muur. Nee, niet dat kleine jongetje likkend van het ijsje in zijn hand. Die oude man met zijn hond. Wat is zijn verhaal denk je?

Is hij arm geboren? Had hij vroeger een baan en een gezin? Wat ik denk? Ik denk dat deze man een normale baan had, net als de meesten van ons. Hij kwam toe met zijn budget en leefde zijn eigen, gelukkige leven samen met zijn vrouw. Vorig jaar werd zijn vrouw ziek. Een ongeneeslijke ziekte zeiden ze. De man betaalde de doktersrekeningen en verkocht zijn auto om de dure behandelingen te kunnen betalen. Het was niet genoeg. Zijn vrouw stierf met hem aan haar sterfbed.

Hij werd ontslagen en doordat hij zoveel in schulden stond, moest hij alles verkopen. Hij kon geen appartement meer betalen en moest op straat leven. Zijn familie wou niets meer met hem te maken hebben. Waarom hij een hond kocht in plaats van eten en drinken? Gezelschap. Hij had niemand meer, maar de hond houdt hem gezelschap en houdt hem warm.

Zie je die vrouw? De lieve dame loopt naar de oude man toe en bied hem eten aan. De man weigert, waarop de vrouw roept dat als hij het eten weigert, hij geen echte dakloze is. Hoe kan de vrouw nu weten wat de echte reden is? Hoe kan ze nu weten dat het is om zich toch menselijk te voelen? Denk erover na. Deze man zit al heel de dag op de grond, bedelend om geld. Hij maakt zich als het ware kleiner dan de voorbijgangers. Als hij het eten aanpakt van de vrouw, is hij op geen enkel moment even hoog als alle andere mensen. Hij zou gewoon de dakloze met de hond zijn.

Met het geld dat hij heeft gekregen in zijn handen, staat hij op. Hij loopt naar de bakker en haalt een wit brood. Het resterende geld houdt hij bij zich voor morgen, of om later eventueel nog een fles water te kopen. Heel even voelt hij zich weer mens. Heel even is hij net als de anderen. Heel even voelt hij zich niet meer arm.

Is dat geen mooi verhaal? Het verhaal van de dakloze man die zich, al is het maar voor heel even, niet meer dakloos voelt. Niemand kent hem, maar omdat hij dakloos is, wordt hij als vanzelf als minderwaardig beschouwd. Is dat niet verkeerd?

Mij is altijd geleerd dat je mensen gelijk moet behandelen. Dat ieder mens dezelfde rechten heeft. Toch wilt niemand met hem praten. Sommigen willen hem geen geld geven. Hij zal er toch alleen maar drugs of alcohol van kopen. Zo denken mensen. Ik begrijp het wel, maar toch is het verkeerd. Hij kon er toch ook niets aandoen dat ze te veel mensen hadden op zijn werk? Dat hij ontslagen werd en op straat moest leven? Dat zijn familie niets meer met hem te maken wilt hebben? Dat hij zijn zieke vrouw wou helpen?

Mensen kunnen gemeen zijn. Vooral kinderen en jongeren. Ik weet er alles van, geloof me. Als je 5 jaar gepest bent geweest moet je wel iets weten over mensen. Mijn vriendinnen van nu zeiden dat ik het van me af moest schrijven. Ik hou van schrijven, dus ik wou het proberen. Als het niet lukt, dan lukt het niet. Het is niet dat mensen dit zullen lezen. Waarschijnlijk klikken ze deze blog bij de eerste zin al weg. Ik heb het eens geprobeerd. Een boek schrijven bedoel ik. Het is niets geworden, omdat ik vast zat in het verhaal. Ik wist hoe het moest eindigen, maar hoe ik aan het einde kwam wist ik niet.

Ik ga mezelf niet voorstellen. Ik haat het als dat gebeurd. Is het niet de bedoeling dat je mij leert kennen door dit te lezen? Als ik mezelf nu voorstel, wat is dan het nut van een blog schrijven?

Sommige mensen denken dat ik gek ben. Misschien is dat wel zo. Je hebt wel al tot hier gelezen, dus zo slecht zal ik ook weer niet zijn, toch?

Mijn verhaal is misschien een beetje zwart. Niet in de zin van zwarte letters, maar wel zwarte gedachtes, zwarte gebeurtenissen, zwart verleden, zwarte toekomst.

Dat verhaal vertel ik jullie morgen. Mama heeft net geroepen dat ik moet komen eten en dan moet ik naar balletles. Ik ben blij dat ik deze blog ben gestart. Het doet goed om alles van me af te schrijven.

Liefs

Dark Shadow (D.S.)

Zuchtend sluit ik mijn laptop af. Ik ben bang. Niet bang dat niemand mijn blog zou lezen. Nee, eerder bang dat mensen het wel gaan doen. Ik hoop dat mijn vriendinnen gelijk hadden. Dat het inderdaad goed zou zijn om alles van me af te schrijven. Ik hoop het. Ik hoop ook dat ik geen negatieve reacties krijg op het deel dat ik morgen ga plaatsen. Ik zou het echt niet aankunnen als dat wel zou zijn. Ik zou terug breken. En breken is iets dat ik niet meer wil doen. Niet meer mag doen. Ik zou mezelf nooit vergeven als ik weer zou breken zoals die ene keer.

"Stella, kom je eten lieverd?" vraagt mama van beneden. "Ja, kom zo!" roep ik terug, terwijl ik nog even kijk of mijn tas voor ballet al klaarstaat. Als ik er zeker van ben dat alles er in zit, loop ik rustig naar beneden. Mijn ouders en kleine zusje zitten al aan de tafel, wachtend op mij, en terwijl de heerlijke geur van zelfgemaakte lasagne mijn neus binnendringt ga ik zitten. "Speciaal voor jou heb ik je lievelingsgerecht gemaakt", zegt mama trots. Glimlachend schep ik een beetje hemel op mijn bord. "Hmm.. Het is echt heerlijk mam" zeg ik goedkeurend ,terwijl ik snel nog een hap van de lasagne neem. Glimlachend en etend kijkt mama toe hoe iedereen geniet van haar kookkunsten. "Dankje lieverd. Wanneer begint balletles? Om 21 uur toch?" Ik knik, terwijl ik mijn leeg bord weer vol schep.

Na het eten help ik mee de tafel af te ruimen en pak ik mijn tas. Voordat ik in de auto stap neem ik nog snel mijn gsm van de tafel samen met mijn oortjes. In de auto zing ik zachtjes mee met de liedjes van Oscar and the wolf. Wat? Het is niet omdat ik een ballerina ben dat ik enkel naar Bach , Beethoven en Mozart luister...

Tijdens de lessen deden we verschillende oefeningen en bewegingen. Ik vond het wel makkelijk, vooral de plié en de arabesque gingen als vanzelf. De arabesque is een beweging waarbij je je been gestrekt achter je in de lucht houdt. Gelukkig m ag je je vasthouden aan de barre, anders zou ik mijn evenwicht echt niet kunnen houden. Bij een plié moet je door je knieën buigen. Het is een makkelijke
beweging, maar dat is er maar één. Er zijn zoveel oefeningen en bewegingen bij ballet, maar om ze allemaal te kunnen moet je jaren oefenen. Gelukkig dans ik al vanaf mijn 7 jaar. Doordat ik al 10 jaar ervaring heb, ben ik ontzettend lenig, wat soms wel een voordeel kan zijn.

Na ongeveer 1 u te dansen ben ik doodop. Nu mag ik eindelijk naar huis en dan gaan slapen.

Zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen zien is dit niet mijn dagboek, maar een hoofdstuk van een verhaal. Alleen heb ik geen titel, geen cover, ...

Ik heb jullie hulp nodig :)

Wie weet er een leuk idee voor een titel?

Ook zoek ik nog een leuk uiterlijk, innerlijk, dingen die ze haat,...

Een vriendin (max 3) zou ook wel leuk zijn, niet? Ook hier; naam, leeftijd, uiterlijk, innerlijk , hobby's,...

Hulp gevraagd?? ;)

Ik hoop dat jullie me kunnen helpen, tips zijn altijd welkom!

Ik kan niet beloven dat, als er een nieuw boek is, ik om de zoveel tijd update... Ik heb het druk en soms gewoon geen zin... Het spijt me daarvoor, maar ik hoop dat dit jullie niet afschrikt om me te helpen?

Voor de personages moet je geen echte namen en kenmerken gebruiken, alleen een paar ideeën geven.

Ik kan ook niet beloven dat je personage zeker in mijn boek voorkomt...

Alvast bedankt

Liefs

love_and_hapines

lovehapines332@gmail.com

♥♥♥♥