Diary (Dutch)

Tik Tok

28/06/2018
01:38u

Hey

Weet je wat het lastige is aan tijd? Het tikt voorbij. Nu denk je vast: Waarom is dat zo erg?
Wel. Op sommige momenten wil je dat de tijd stopt. Op andere momenten wil je dat de tijd sneller gaat.

Dat is het lastige, of niet soms? Mensen haten de tijd, omdat dat één van de weinige dingen is dat hij/zij niet kan controleren of manipuleren.

Het controleert jou.

Poëtisch hé?
Er is veel gebeurd de laatste tijd, maar ook weer niet... Ik kan sommige dingen echt niet onder woorden brengen. Misschien omdat ik, als ik het niet opschrijf, kan doen of het nooit is gebeurd?

Dat is wat ik vaak doe de laatste tijd. Doen alsof er niets is gebeurd. Lachen, en verder gaan.

Ik ben afgestudeerd... Dat moest ik nog zeggen tegen jullie.... Meer is er niet te vertellen daarover denk ik...

Ik voel me niet echt oké de laatste tijd. Daarnet heb ik 13 Reasons Why gekeken, en ik kon even mijn eigen moeilijkheden vergeten.

Want dat is wat ik doe als ik lees, schrijf, zing of films/series kijk: Ik vergeet mijn eigen wereld en voel me vrij...

Als ik me slecht voel, maak ik soms eigen teksten om te zingen. Zo kan ik mijn gevoel naar buiten brengen en verwerken, terwijl de rest denkt dat het gewoon een liedje is...

Waarom denkt iedereen dat als iemand lacht, hij/zij gelukkig is?
Het is zoals dat ene liedje, Human van Christina Perri?
"I can fake a smile, I can force a laugh"

Niet dat ik dat altijd doe. Soms ben ik oprecht blij. Maar de laatste tijd pieker ik te veel, en mijn gedachtes houden me wakker.

Soms denk ik dat we vergeten dat we allemaal mens zijn. Allemaal hebben we onze gedachten en gevoelens.
De ene gewoon iets positiever als de andere.

Het liedje "Human" schetst echt een beeld over hoe ik me soms voel.
Mensen proberen me te helpen, maar ik voel me de laatste tijd steeds dieper wegzakken. Ik weet niet waarom... Maar ik beloof dat ik altijd naar jullie zal komen of andere hulp zal zoeken...

Weet je, soms voel ik me zo'n trut. (Sorry voor het taalgebruik) Anderen hebben soms ook iemand nodig, maar ik heb het gevoel alsof ik alles rond mij wil laten draaien. Dat is niet zo, maar soms denk ik dat mensen mij wel zo zien... De aandachtstrekker.

Soms is het ook leuk om gehoord te worden, weet je? Ik heb soms het gevoel dat ik zo hard kan roepen als ik wil, bijna niemand hoort me en de mensen die me horen draaien zich om.

Ik weet niet... Het is een gevoel...

Ergens vind ik het wel raar. Dit is echt mijn dagboek geworden, maar in plaats van al mijn geheimen voor mezelf te houden, deel ik ze met alle mensen op Wattpad. Hopelijk worden ze nooit tegen mij gebruikt...
Dit voelt als mijn hoofd. Een plek waar ik mezelf in kan terugtrekken en alles kan delen. Zo vertrouwd...

Weet je wat ik voel vanbinnen op deze moment? Leegte. Mijn vrienden zijn er niet, slapen, of hebben niet veel tijd voor mij. En jij leest dit pas als ik dit publiceer...

Dus op dit moment ben ik alleen. Jha, je gaat zeggen dat ik dat niet ben, dat ik vol moet houden en dat er altijd iemand voor me is. Maar wat als dat gevoel nu blijft? Ik heb het soms als ik bij al mijn vrienden sta. Het gevoel dat ik er alleen voor sta, dat ze me niet begrijpen, dat ze me soms bekritiseren... Iedereen zegt dat het goed komt, dat ik me niet zo mag voelen, dat ik die gedachtes uit mijn hoofd moet zetten. Dat ik wel oké ben.

Maar dan bedenk ik me altijd... Hoe weten jullie dat het goed komt? Waarom mag ik me zo niet voelen? Van de maatschappij moeten we allemaal gelukkig zijn, maar wat is geluk? Kan je wel constant gelukkig zijn? Hoe zet ik die gedachtes uit mijn hoofd als het MIJN gedachtes zijn? Waarom mag ik ze niet denken? Hoe weet jij dat ik oké ben?

Kleine, dunne glimlach op mijn lippen, twinkelende ogen, en we gaan gewoon verder.

Want niemand ziet mijn ziel door mijn ogen. Niemand kan weten hoeveel pijn ik soms heb... Hoeveel twijfels... Hoeveel ik pieker...

Ik ben niet goed genoeg.
Hij/zij verdient beter dan mij.
Waarom ben ik hier nog?
Wat is mijn nut/doel?

Dit zijn maar een paar dingen die ik elke dag denk. Jij kan constant blijven zeggen dat ik wel goed ben, maar het gaat niet werken.

Dit is een gevecht dat ik zelf moet strijden tegen mijn demonen.
Maar ik vraag me af of ik hier wel klaar voor ben en of ik niet gewoon zal opgeven?

Want dat is makkelijk, toch? Opgeven? Alles loslaten... Gewoon weg...

Natuurlijk ben ik op sommige vlakken wel blij... Maar dat is ook niet altijd en ook niet heeeeeeel lang... Er gebeurt altijd wel iets waardoor ik een klap krijg in mijn gezicht. Dat doet geen pijn. Het pijnlijkste is het gevolg ervan: Wakker worden...

Ik weet niet wie dit nog leest, maar ik wil jou alvast bedanken voor al je steun, je lieve berichten of gewoon voor het lezen van mijn boek...

Bedankt!
Jullie geven mij moed en kracht om er tegenaan te gaan.

Heel veel liefs!

love_and_hapines
-Xxx