Kübra, babasının gidişinin ardından büyük bir hayal kırıklığı yaşamıştır. Ona göre kimseye bir daha güvenmeyecek hale gelmiştir.
Fatih, insanlardan uzak, kendi dünyasında yaşayıp giden çalışkan, ahlaklı, ciddi bir insandır. Sonra onu görür. Kübra'y...
"Afiyet olsun. Oturun hadi." Hep beraber kahvaltıya oturduk.
Bir kaç dakika sonra çalan zille ayağa kalktım ve kapıya ilerledim. Kapının deliğinden kimin geldiğine baktığımda babamı gördüm. Buraya gelmişti, evimize. Tereddütle kapıyı açtım. Bana hafifçe tebessüm etti. Yüzü solgun görünüyordu.
"Günaydın. Dayanamadım geldim. Konuşabilir miyiz biraz?" Ben şaşkınlıkla ona bakarken tekrar konuştu. "Lütfen." Başımı salladım. Onu affetmesem bile dinleyebilirdim. Artık onunla yüzleşmem gerekiyordu. Zaten dün annemle konuştuktan sonra bilmediğim şeyler olduğunu da farketmiştim. Örneğin annemin düşmesinden etkilenip kendini suçlu hissettiğini bilmiyordum. Hatta babam o gün gözümde cani konumundaydı. Annemi hamile olduğunu bile bile itti sanmıştım. Kapıyı biraz daha araladım. Elimle evin içini işaret ettim.
"İçeri gel. Kahvaltı yapıyoruz biz de." dedim. Babam şaşkınlıkla gözlerini büyüttü. Onu içeri davet edeceğimi düşünmemişti sanırım. Ama bir yandan da sevinmişti. Gülümsedi.
"Teşekkür ederim kızım." Ayakkabısını dikkatlice çıkarıp eve girdi. Onun ardından kapıyı kapattım ve ona döndüm. Etrafı inceliyordu. Gözleri doldu.
"Bu evi çok özlemişim." Dediği şey beni de duygulandırsa da bir şey demedim. Mutfağa doğru ilerledik. Babamı ilk gören Kaan oldu. Babama dik bir bakış atıp tekrar yemeğine döndü.
"Kusura bakmayın. Rahatsız ettim. Ama sizinle konuşmam lazım. Ne olur bana bir fırsat verin." Annem usulca masadan kalktı. Babama hiç bakmamıştı.
"Düğünde benimle konuştun. Çocuklarına anlat." Bana baktı annem. Durgundu.
"Ben odamdayım kızım. Bir saat sonra beraber kafeye gideceğiz. Tamam mı?"
"Tamam anne." Annem odasına ilerlerken babamı boş sandalyeyi işaret ettim. Babam oraya oturdu. Annem babama bir saat süre vermişti. Biz kafeye gidene kadar ne anlatırsa dinleyecektik.
Babam Kaan'ın yanına oturmuştu. Onu izlemeye başladı. Kaan ise ona bakmıyordu. Derya ise babamın karşısındaydı ve onu alenen izleyen bir tek oydu. Onu özlemişti belli ki. Hepimiz gibi.
"Geçmişte neler olduğunu hepiniz biliyorsunuzdur. Türkan size anlatmıştır." Babam konuşmaya başlamıştı. Hepimizle göz teması kurmaya özen gösteriyordu. Derin bir nefes alarak devam ediyordu ki önüne çatal ve bir bardak çay koydum. Gözleri beni buldu. Bana hasretle bir kaç saniye baktı.
"Dün bana bağırıyordun şimdi neden böylesin?" Gözlerimi yere çevirdim.
"Annem haklı. Ne de olsa babamsın. Sana saygısızlık etmemeliyim."
