The Walking Dead

2.Reddingswerk

De auto van Rick stond midden op de weg stil.
'Shit. Ik heb geen benzine meer.' zei Rick tegen zichzelf.
Rick stapte uit, deed zijn tas met geweren om en liep naar een huis dat naast de straat stond. Hij liep naar binnen. Hij keek in de woonkamer waar 4 lijken lagen. Er zat een dode man op een stoel. Hij had zichzelf neergeschoten en zijn vrouw en kinderen ook. Rick rende naar buiten, omdat hij ervan moest kotsen. Voor zich zag hij een stal staan. Hij deed de staldeuren open en zag een prachtig bruin paard staan.
'Hallo.' zei Rick. 'Hebben ze je zomaar achtergelaten.?'
Er zat een bijl in een stuk hout en hij nam het mee.
'Laten we gaan meisje.'
Rick reed weg op het paard. Het paard sprong over het hek dat aan de kant van de weg stond en Rick reed richting Atlanta.

Rick reed Atlanta in op het paard.
'We zijn er.' zei Rick.
Rick keek in het rond en zag dat er zombies aan de kant zaten en er ook allemaal zombies door de straten liepen. Hij reed verder de straten in, maar toen werd hij omsingeld door de zombies.
'Shit!' schreeuwde Rick en het paard begon te steigeren.
'Kom op meisje. Haal ons hier weg.'
Rick draaide zijn hoofd om en zag dat er steeds meer zombies dichterbij kwamen.
'Shit. Shit. Shit!'
Het paard werd zo wild dat Rick ervan af viel. Rick kroop onder de zombies door en zag het paard verdwijnen tussen de zombies. Een zombie probeerde Rick te grijpen. Hij sloeg met de bijl in zijn hoofd en de zombie viel op de grond met de bijl nog in zijn hoofd. 
'Wat mankeert jullie toch?' zei Rick.
Rick begon op de zombies te schieten en zag dat er heel veel zombies waren afgeleid door het paard dat aan stukken op de grond lag en ze aan het opeten waren.
Rick knalde nog een zombie neer en rende een steegje in. Plots voelde hij een hand op zijn schouder. Er stond een Aziatische jongen achter hem.
'Ik weet een uitweg.' zei hij. 'Kom mee.' zei hij. 'En kappen met schieten. Straks hoort de hele stad ons.'
Aan het einde van de steeg liep een horde zombies.
'Geen zorgen. Tegen de tijd dat ze hier komen zijn wij al weg.' zei de jongen.
Hij klom op de ladder en stopte halverwege omdat Rick stok stijf stil stond in de steeg.
'Kom op man. Ik ben je leven aan het redden. Waar wacht je nog op?'
'Sorry, maar ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien.' zei Rick.
Ze klommen verder naar boven en stonden nu op het dak. Op het dak stonden een man en een vrouw op hem te wachten.
'Waar bleef je Glenn?' vroeg de vrouw.
'Ik zag deze man daar rond dwalen en ik wou niet dat hij dood zou gaan daar.'
'Laat hem nou. Hij heeft iemands leven gered.' zei de man.
Rick stond naar de anderen te kijken. 
'Ik ben Rick.' zei hij.
'Ik ben Glenn en dit zijn Sarah en David.' zei hij. 'Ze zijn een stel. In het kamp zijn nog andere overlevenden, waaronder hun zoon.'
'Kom. Laten we terug gaan naar het kamp.' zei Sarah
'Oké. Volg mij.' zei Glenn.
Ze renden de daken over en klommen in een andere steeg weer naar beneden. Ze moesten over een hek en door een andere steeg. Toen kwamen ze buiten de stad uit en renden ze door een bos naar het kamp. Rick plofte neer op zijn knieën.
'Wat is er man?' vroeg Glenn.
'Mijn vrouw en zoon waren waarschijnlijk in Atlanta en alles is daar volgestroomd met zombies.' zei Rick.
'Dat spijt me voor je man.' zei David.
'Kom we gaan naar ons kamp. Dan kunnen de anderen je ontmoeten.' zei Glenn. 'Daar is het al.'
Ze liepen er naar toe en Rick zei: 'Jezus Christus.'
'Zeg dat wel. Het zijn vooral de laatkomers die in het kamp zitten. Mensen die te laat in Atlanta kwamen, net als jij.' zei Glenn.
'Jullie kamperen hier?' vroeg Rick. 'Is dat dan veilig?'
'Ja, we hebben wagens en tenten waarin we slapen en om beurten houden we de wacht.' zei Glenn.
'Zo lang we hier blijven kan het leger ons vinden als alles over is.' zei Sarah.
'Kom, dan gaan we naar het kamp.' zei David.
'Ja, ik ben blij als ik straks andere mensen ontmoet.' zei Rick.
Ze liepen naar het kamp.
'Rick!' schreeuwde een vrouw uit het kamp.
'Pap!' schreeuwde een kindje.
'Oh, god dank.' zei Rick. 'Lori, Carl. Ik ben zo blij dat jullie nog leven.'
Iedereen zat vol verbazing naar ze te kijken. Lori stond te knuffelen met Rick en Carl hing aan zijn been. 
'Ik maakte me zo'n zorgen om jullie.' zei Rick.
'Wie had dat ooit gedacht?' zei een man.
'Mijn god! Shane!' riep Rick.
'Shane heeft ons geholpen. Zonder hem hadden we het niet gered.' zei Lori.
'Echt?' vroeg Rick. 'Dan sta ik voor eeuwig bij je in het krijt.' 
'Kom op Rick. Het was niks.' zei Shane. 'Door mij lag je in het ziekenhuis en ik...'
'Dat was jouw schuld niet. En ik leef nog.' zei Rick
'Da's waar. Ik zal je even Rondleiden.' zei Shane en ze liepen samen door het kamp.