The Walking Dead

37.Gegaanden

Rick lag op bed en deed zijn ogen open. Dag twee in Woodbury was nu officieel aangebroken.

Hij liep de gang op naar de kamer van Glenn om te kijken of hij al terug was, maar toen hij aanklopte kwam er geen antwoord. Hij liep naar Linda en klopte aan, maar ook daar geen gehoor. Plots stond er iemand achter Rick.

'Rick, gaat het?' vroeg Scott en Rick draaide zich om.

'Linda is nu ook weg, Glenn is nog niet terug.'

Scott zuchtte.

Brian liep over straat en groette de mensen die hij tegen kwam op straat. 

'Ben, Billy. Doen jullie iets rustiger!' riep een vrouw op straat.

'Ja, mam.' riepen ze terug in koor.

Brian liep naar de kinderen toe.

'Rustig aan jongens. Luister naar jullie moeder.'

'Oké.' zeiden ze terug. 

'Bedankt gouverneur.' zei de vrouw.

'Graag gedaan, Donna.'

Ze knikte en Brian liep verder de straat uit. 

'Hey, Allen. Hoe gaat het met de bouw van de uitkijktoren achter in Woodbury?' 

'Goed, Gouverneur.'

'Mooi, zo mag ik het horen.'

Brian liep verder kwam nu bij een soort van loods uit. Naast de deur lag een man tegen de muur aan.

'Bob, alsjeblieft. Ga iets eten, anders sterf je hier nog ter plekke.'

'Als ik dan van het gezeur af ben.' antwoordde hij. 

Brian knikte en liep de loods binnen.

'Bruce!' riep Brian en hij kwam naar Brian toegelopen. 

'Ja, meneer?' 

'Hoe is het met haar?' 

'Goed. Ze is rustig, maar wat bent u van plan.'

'Dat merk je nog wel.' 

Bruce en Brian liepen samen naar Linda toe die met haar armen vastgebonden zat aan twee touwen die haar staande hielden.

'Trek die touwen strak, zodat ze niets kan doen.' zei Brian. 'En als je haar broek uit hebt gedaan, bind dan ook haar benen vast.' 

Linda kon alleen maar bang kijken. Ze kon geen woord uitbrengen toen ze zag dat Brian zijn broek liet zakken.

Rick en Scott liepen door de gang van het gebouw waar ze 'woonden' en zochten naar Glenn en Linda, die beiden niet meer in het gebouw te vinden waren. 

'Kom, we gaan naar buiten, misschien heeft iemand iets gezien.' zei Rick en Scott liep met hem mee.

Na een tijdje te hebben gezocht eindigden ze bij de ziekenzaal van dokter Stevens. 

'Stevens, heb jij Linda of Glenn gezien?' vroeg Rick aan hem.

Hij zuchtte en stopte met waar hij mee bezig was.

'Rick, ik kan je dat niet vertellen. Al weet ik niet eens waar Linda is. Is ze niet op haar kamer?' 

'Nee, daar is ze niet.' antwoordde Rick.

'Ik ben geen fan van de gouverneur, maar jij weet net zo goed als ik waar Glenn is. Hij is opgesloten en daar kunnen we niets aan veranderen.'

Rick keek Scott aan en hij knikte weer naar Stevens. 

'Je hebt gelijk, maar als ik Glenn niet weer zie, vermoord ik die zak van een gouverneur.'

Andrea zat boven in de uitkijktoren tegen de muur aan en kwam overeind met een zucht. Het was weer licht geworden en ze keek over de reling naar de zombies die in het grasveld liepen. De poort lag nog altijd neer in het gras en er waren meer zombies binnengekomen dan er in het busje zaten. Ze keek in het rond en zag plots dat Tyreese en Michonne bij het andere hek stonden te seinen naar Andrea met een spiegeltje.

Toen ze merkten dat ze Andrea's aandacht hadden knikten ze naar haar en Michonne had haar katana al paraat. Andrea knikte terug en zag dat er meer mensen zich verzamelden achter Tyreese en Michonne. Axel, Conner, Maggie en Suzie waren er ook ondertussen en iedereen was klaar om te vechten en de zombies op te ruimen. Andrea rende naar de andere kant van de uitkijktoren en keek waar Arnold was.

'Arnold!' riep Andrea en plots stak hij zijn hoofd naar buiten.

'Ze gaan alle zombies opruimen, we moeten ze helpen!' riep ze naar Arnold en Arnold stak zijn duim naar haar op. 

Hij pakte een pistool en stond net als Andrea klaar voor wat er komen ging.

'Doe voorzichtig!' riep Andrea naar de groep die klaar stond om alles op te ruimen.

Tyreese knikte en opende samen met Michonne het hek. De groep rende naar buiten en de ene naar de andere zombie viel neer op de grond.

'Het gaat goed!' riep Andrea.

Andrea schoot zo nu en dan een zombie neer die te dichtbij kwam en de groep niet zag. Na een tijdje was het over en kwamen Andrea en Arnold weer naar de groep toegelopen. 

'Mooi gedaan.' zei Andrea.

'Rick zou trots op ons zijn.'

'Dat zal zeker zo zijn.'

Even later liep Andrea het cellenblok binnen en liep naar Greg's cel toe.

'Hey, Greg.'

'Andrea.' zei hij terwijl hij knikte.

'Heel gek, maar het voelt goed om hier weer te lopen.'

'Haha, beter dan een nacht in de uitkijktoren, hè?' 

Greg glimlachte naar Andrea en ze moest ook een beetje lachen. Ze plofte naast Greg neer op zijn bed en keek naar zijn ene been.

'Hoe gaat het nu met je?'

'Ach, Rick heeft mijn leven gered. Hij heeft gedaan wat hij moest doen, ook al wilde ik niet dat hij dat deed.' zei Greg. 'Rick is een top gozer.'

Andrea knikte. 

'Gelukkig leef je nog.'

'Daar ben ik ook heel blij mee.' zei Greg en ze keken elkaar diep in elkaars ogen aan.

Ze kwamen dichterbij elkaar tot uiteindelijk hun lippen elkaar raakten. Verbaast lieten hun lippen weer los en ze glimlachten naar elkaar.

Brian kwam zijn kamer in met een glimlach. Hij had een emmer met vlees bij zich. Beter gezegd, mensenvlees. Hij gooide de emmer met vlees neer voor een houten kast en deed deuren voorzichtig open. Er rende een meisje naar hem toe, maar ze zat vast aan een touw dat om haar middel gewikkeld was. Brian sloeg haar op haar wang.

'Wat mankeert jou. Je hebt me in tijden niet aangevallen. Ga eten!' 

Het meisje begon met het eten van het vlees en had geen interesse in Brian.

'Sorry, Penny. Ik zal je niet meer slaan. Eet smakelijk.' zei hij, terwijl hij neerplofte in zijn stoel. 'Zo, even kijken wat er op tv is.'

Glenn zat in elkaar gekropen in een kamer opgesloten en mompelde iets.

'Ik wil naar huis. Ik wil naar huis. Ik wil naar huis.'

Bruce opende de deur en keek wat er aan de hand was.

'Wat zeik je nou steeds.' zei Bruce. 'Je bent al thuis. Begrijp dat dan.' 

Bruce trapte Glenn in zijn zij en Glenn bleef op de grond liggen. Bruce verliet de ruimte en Glenn ging door met mompelen. 

'Houdt nou eens je smoel!' riep een stem van aan de andere kant van de muur. 

Glenn draaide zich om en bedacht van wie die stem kon zijn, omdat hij de stem herkende.