The Walking Dead

40.De Beschadigde Ziel

Rick stond voor de groep waaraan hij net had verteld dat Dexter terug was. Sommige mensen waren nog een beetje in shock of waren er niet zo blij mee, maar ze moesten het accepteren.

'Ook al zijn we weer terug.' begon Rick met een speech. 'We zijn nog lang niet veilig. We moeten er voor zorgen dat het hier veiliger wordt. Ze weten dat we in een gevangenis zitten en ze zijn met veel mensen, al volgen niet al die mensen de gouverneur.'

'De gouverneur?' vroeg Andrea.

'Ja. Zo noemt die man zich en zo noemen de mensen hem daar. Hij leidt de groep.'

'Hoe moeten we ons gaan beschermen?' vroeg Hershel.

'Ik wil platen tegen de hekken aan zetten, daarachter kun je schuilen, mocht dat nodig zijn. Ook wil ik de auto's uit de garage over het veld hier verspreiden. Dan zijn dat ook schuilplekken. Ook moeten we de ramen zo veel mogelijk bedekken met planken en natuurlijk moeten we goed met onze wapens om kunnen gaan. Dat is nu het belangrijkst.'

Iedereen keek vol vertrouwen naar Rick en iedereen ging aan het werk met wat Rick zojuist had voorgesteld. 

Lori liep met Rick naar binnen en ze gingen samen op bed zitten.

'Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.' zei ze.

'Je hoeft niets te zeggen. Ik weet dat je het niet eens bent met Dexter, maar hij helpt ons, we kunnen namelijk alle hulp wel gebruiken.'

'Ik ben gewoon blij dat je er weer bent, Rick.' zei Lori en ze omhelsde hem. 'Ik kon je niet nog een keer verliezen.'

'Dat hoeft ook niet, Lori.' 

Martinez liep in het rond over het terrein van de gevangenis. Hij liep naar de velden toe die Hershel samen met vooral Axel had aangelegd. 

'Mooi werk.' zei hij tegen Hershel.

'Dank je.' zei Hershel kortaf. 'Wat was jou rol in Woodbury?' 

Hershel keek hem wat streng aan.

'Ik was bewaker.'

'Waarom ben je dan niet gebleven?' 

'Ik wilde niet opdraaien voor wat die man allemaal op zijn geweten heeft.'

Hershel knikte instemmend. Martinez liep weer weg en bleef in het rondkijken.

'Wat is er?' vroeg Axel aan Hershel.

'Ik vertrouw hem niet.'

Axel keek Martinez na, die ondertussen zijn weg vervolgde naar binnen toe.

Maggie en Glenn zaten op bed. 

'Ik ben zo blij dat je er weer bent.'

'Ik ook.' zei Glenn. 'Ik was bang, maar ik gaf de strijd niet op.'

'Ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn hele leven.' biechtte Maggie op. 'Ik was bang om alles kwijt te raken. Dat gevoel wil ik nooit meer.'

'Ik ben hier.' zei Glenn en ze hielden elkaar stevig vast.

Sophia kwam plots binnen.

'Hey, Sophia. Hoe gaat het met je?' vroeg Glenn aan haar en ze sprong op schoot bij Glenn.

'Het gaat wel. Carl is lief, maar ik mis mama wel.'

'Dat snap ik wel.' zei Glenn.

Maggie keek bedenkelijk naar Sophia.

'Zullen wij voor je zorgen?' vroeg ze.

'Een nieuwe papa en mama?' vroeg Sophia en Maggie knikte. 'Dat lijkt me geweldig!'