The Walking Dead

15.Beterschap

Rick en Lori zaten naast het bed waar Carl op lag.

'Hij ligt daar zo vredig. Ik mag hopen dat hij geen boze dromen heeft.' zei Lori.

'Kon hij maar slapen tot het allemaal voorbij was.' zei Rick.

'Jezus, Rick. We willen niet dat hij in coma ligt. Waarom zeg je nou zoiets?'

'Zo bedoelde ik het niet. Soms zou ik gewoon willen dat hij het niet mee hoeft te maken.' zei Rick. 'Is dat zo raar?'

'Nee dat is het niet.'

'Ik maak me zo'n zorgen Lori. Ik kan het niet beschrijven.'

Rick pakte Lori stevig vast en knuffelde hem.

'Ik hou van je Rick. Ik weet niet of ik het je wel genoeg zeg, omdat dit alles gebeurt. Ik hou echt van je.'

'Ik altijd van je gehouden Lori en ik denk dat ik het zonder jou niet zou redden.'

Otis zat op een boomstronk en keek naar de bijl die hij in een stuk hout had geslagen.

'Hé, Otis was het toch?' vroeg Tyreese.

'Dat is het nog steeds. Wat is er?'

'Ik ben Tyreese, hoe gaat ie?'

'Ik doe geen vlieg kwaad. Ik jaag alleen om aan eten te komen. Ik haat geweld en ik heb een jochie neergeschoten. Ik snap heel goed waarom Rick me wilde doden. Als die jongen dood was geweest had ik het verdiend.' zei Otis.

'Zeg dat nou niet. Het was stom van je, maar het was uit verweer. We kunnen er nu toch niks meer aan veranderen en het komt vast weet goed. Het was voor Rick gewoon de druppel.'

'Wat is er dan nog meer gebeurt?'

'Het vriendje van mijn dochter is doodgegaan in een buurt vol zombies.'

'Gecondoleerd. Een buurt met zombies zei je?'

Tyreese knikte.

'Dat moet Wiltshire Estates zijn geweest. Patricia en ik waren daar toen dit allemaal begon. Iedereen die niet naar Atlanta kon is daarheen gegaan.'

'Dat moet vast heftig zijn geweest.'

'Dat was het zeker. Patricia en ik zijn op het nippertje ontsnapt. Konden we maar naar Atlanta. Daar is het veilig.'

'Blijkbaar niet. Het blijkt daar nog erger te zijn. Rick is er geweest.'

'Echt? Patricia en ik wilden erheen als het zomer is. Ik dacht dat het veilig zou zijn.'

Rick en Lori zaten tegen de muur. Lori sliep en lag met haar hoofd op Rick's schouder.

'Je zoon is wakker.'

Rick keek om en zag Hershel naast hem staan. Lori haalde haar hoofd van Rick's schouder en rende naar Carl toe.

'Oh, god dank.' zei ze.

Carl ging wat rechter op zitten.

'Waar is mijn hoed?'

'Ik ben zo blij dat je weer wakker bent.' zei Rick.

Rick omhelsde Carl.

'Doet het nog pijn Carl?' vroeg Rick.

'Ja, mijn schouder heel erg.'

'Maak je geen zorgen. Alles komt goed Carl.' zei Lori.

'Als ik mijn hoed maar weer krijg.'

Tyreese kwam binnen en Hershel liep naar buiten.

'Geen paniek. Ik heb hem voor je warm gehouden.' zei Tyreese en hij gaf de hoed aan Carl terug.

'Dank je, Tyreese.'

'Graag gedaan jongen. Mooi dat je weer op de been bent.'

Tyreese liep naar Rick.

'Ik heb even met Otis gepraat. Hij voelt zich echt rot. Hij is echt oké Rick.'

'Wat wil je dat ik zeg Tyreese?'

'Hij bedoelde het niet zo.'

'Als hij zo roekeloos is, moet hij niet met een geweer door het bos rond banjeren. Hij heeft mijn zoon neergeschoten.'

'Ben ik neergeschoten?' vroeg Carl. 'Door wie dan?'

'O, Carl. Sorry. In het bos, er was daar een man die Otis heet. Het was een ongelukje.' zei Rick.

'Maak je maar niet druk. Je wordt weer beter.' zei Lori.

'Otis heeft ons hierheen gebracht en zijn vriend Hershel heeft je geopereerd. Ze zijn hier wel met zijn tienen.'

'Cool. Nieuwe mensen.' zei Carl.

'Hebben jullie even tijd? Sophia wil de patiënt graag bezoeken.' zei Carol.

'Kom maar binnen. Lori en ik wilden net gaan eten.' zei Rick.

'Als Sophia weg is moet je slapen Carl.' zei Lori.

Tyreese sloeg zijn arm om Carol heen.

'Moet je ze zien. Wat zijn ze leuk samen.' zei Carol.

'Kom we gaan. Laat ze maar even.' zei Tyreese.

Sophia zit op het bed tegen over Carl.

'Deed het pijn?' vroeg ze.

'Weet ik niet. Ik het me niet herinneren. Ik denk van wel. Waarschijnlijk krijg ik een groot litteken.'

'Cool. Littekens zijn sexy.'

'Je weet niet eens dat betekend.'

'Nou jij ook niet.'

'Ik zeg dat woord ook niet.'

'Het is het grote mensenwoord voor mooi denk ik.'

'Littekens zijn niet mooi.'

'Fijn dat je opknapt.'

Sophia boog zich naar Carl en gaf hem een zoen op zijn wang.

'Ew. Gadver.!'

Lori stond op het erf en keek naar de stallen met paarden.

'Lori?'

'Wat kan ik voor je doen Dale?'

'Ik ga wat zeggen en jij gaat luisteren. Ik ben een oude man en ik heb geen tijd voor ruzie. Ik wil wat zeggen en daarna is het klaar. Rick is een steunpilaar voor de groep en ik wil dat je weet dat hij bang is. Je kunt het niet zien, maar je weet het. Ik weet niet wat jij met Shane hebt gedaan, maar Rick weet wat hij doet en trekt ons door het ergste heen. Als de baby van Shane is dan smeek ik je. Neem dat geheim mee in je graf. Dat overleeft Rick niet, dan slaat hij door en dat kunnen we niet gebruiken. Ik beschuldig je nergens van, dus kom niet met excuses. Ik wilde je dit gewoon vertellen en ik waardeer het dat je hebt geluisterd.' vertelde Dale.

Lori was stil en keek hem ademloos aan.

'Volgens mij is het eten klaar. Kom, dan gaan we aan tafel.'