The Walking Dead

22.Een Thuis

Het was avond en Rick en Tyreese liepen te jagen in het bos naast hun nieuwe kamp. Plots vonden ze een treinrail dat hun uit het bos leidde. Ze keken over een grote gevangenis heen, die vol zat met zombies.

'Dat is perfect. Het is ons thuis.' zei Rick.

In het bos naast de boerderij stikte het van de zombies en zat Sophia in de bosjes te schuilen. Tot haar verbazing zag ze een man lopen die geen zombie was. Ze stond op en rende naar de man toe.

'Help!' riep ze en de man draaide om en rende naar haar toe.

'Otis!' riep Sophia.

'Kom maar Sophia, ik til je wel.'

Hij tilde haar op en rende door de zombies door het bos heen. Plots greep een zombie Otis been en Hij viel op de grond. Sophia rolde door tot ze tegen een boom aan knalde. Otis spartelde met zijn benen en werd in zijn been gebeten. Op dat moment sloeg er een donkere vrouw met een katana de schedel van de zombie open. De zombie viel dood neer op de grond en Otis ging zitten op de grond. Hij keek om en zag daar de vrouw staan met twee vastgeketende zombies aan een ketting.

'Ze doen niks, hun kaken en armen zijn eraf gehakt. Ze doen echt niks. Het enige dat ze doen is mij beschermen.' zei ze.

'Breng haar naar haar moeder.' zei Otis.

'Dat zal ik doen. Waar moet ik zoeken?'

'Zoek maar dicht bij de boerderij. Ergens langs de wegen zullen ze wel een kamp opgezet hebben en wachten ze op de overlevenden.'

'Wat doe jij dan?' vroeg Sophia.

'Ik blijf achter. Ik heb mijn pistool. Meer heb ik niet nodig.'

'Michonne.' zei de vrouw.

'Mijn naam is Sophia.'

Michonne stak haar hand uit en Sophia pakte hem vast.

'Ik ben niet meer bang.' zei Sophia.

'Dat hoeft ook niet.'

'Vaarwel Otis.' zei Sophia.

Otis keek naar Sophia en er verscheen een glimlach om zijn gezicht. Hij draaide zich om en ging tegen een boom zitten. Michonne en Sophia verdwenen uit zijn zicht en hij duwde zijn pistool tegen zijn hoofd. Michonne en Sophia liepen uit het bos en kwamen op een geasfalteerde weg, toen klonk er een knal.

Rick stond voor de groep.

'Ik moet jullie iets belangrijks vertellen. Nu iedereen er is vind ik dat jullie het moeten weten. Ik ben erachter gekomen dat je niet gebeten hoeft te worden om dood te gaan en een zombie te worden. Je moet alleen doodgaan.' zei Rick.

'Hoe bedoel je?' vroeg Andrea.

'We zijn allemaal geïnfecteerd. Het zit in de lucht en niet alleen in de zombies. We hebben het allemaal in ons. Als je overlijdt kom je terug.'

'Dat kan niet.' zei Lori.

'Jawel.' zei Hershel. 'Ik heb het gezien bij mijn eigen vrouw.'

'En bij Lacey.' zei Maggie.

'Dat is verschrikkelijk.' zei Carol.

'Ik weet het, maar daardoor kunnen we nog wel een plek zoeken om te leven en die hebben Tyreese en ik gevonden.'

'Dat meen je niet.' zei Suzie.

'Jawel, we hebben een gevangenis gevonden. Hekken erom. Binnen zijn we veilig.' zei Tyreese.

'Dat is geweldig.' zei Lori.

'We gaan nu slapen en dan zijn we morgen fit genoeg om de gevangenis binnen te komen en het binnen veilig te maken.'

'Veilig?' vroeg Lori.

'Ja, had je verwacht dat er geen zombies waren.'

'Dat was wel dom om te denken.' zei ze.

Michonne en Sophia liepen met de vastgeketende zombies door het bos.

'Zijn het bekenden van je?' vroeg Sophia.

'Bedoel je de zombies, dat zijn Mike en Terry. Mike was mijn man en Terry zijn beste vriend. Ze zijn door een dom ongeluk om het leven gekomen.'

'Oké.'

'We moeten hier echt stoppen. Ik laat de zombies op wacht staan en we gaan in die auto daar slapen, oké?' vroeg ze.

'Ja.' zei ze en ze stapten in de auto en deden de deur op slot.

De zon kwam op en Michonne werd wakker achter het stuur van de auto. Ze keek om en zag Sophia op de achterbank van de auto liggen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Sophia deed haar ogen open en keek Michonne aan.

'Wat is er?' vroeg ze.

'Niks.' zei Michonne. 'Ik heb alleen al een hele tijd geen kinderen gezien.'

'Was je al die tijd alleen?'

'Nee, ik was met Mike en Terry. Je wilt het niet weten Sophia.'

'Oké. Gaan we mijn moeder vandaag zoeken?'

'Als jij dat wilt dan doen we dat.'

'Graag, ik voel me niet zo fijn zonder haar.'

'Laten we maar snel vertrekken dan.'

Michonne deed de deur open en haalde de ketting van de zombies die ze om een boom had gebonden los. Sophia kroop uit de auto en ze liepen samen verder door het bos.

In de groep van Rick was het rustig. Glenn en Dale zaten samen op de camper en keken uit over het kamp. Rick kwam uit zijn tent en groette Dale en Glenn.

'Het wordt een lange dag vandaag.'

'Ik weet het, maar het is het waard. Als we daar alles veilig hebben kan het echt mooi worden.'

'Dat wordt het zeker.'

Andrea kwam haar tent uit.

'Gaat het Andrea?' vroeg Dale.

'Ja, hoor. Ik weet even niet wat ik moet doen.'

'Dat komt wel weer goed.' zei Rick.

'Ik weet het. Ik heb tenminste nog een groep. Die arme Sophia loopt daar misschien nog buiten of misschien is ze dood.'

'Misschien is Otis bij haar. Als we nu gaan zoeken dan ligt de groep weer uit één als er zombies bij dit kamp komen en je moet vluchten.'

'Daar heb je gelijk in. Laten we dan eerst die gevangenis maar eens proberen te overmeesteren.'

'Precies. We gaan straks met de beste strijders erheen en de rest blijft hier. We komen als het veilig is.'

Een uur later stonden Rick, Andrea, Greg, Arnold, Glenn, Maggie, Suzie en Tyreese klaar om naar de gevangenis te gaan. De rest bleef achter in het kamp. Dale had de leiding, Billy bleef bij Hershel en Lori lette op Carl en Carol. Rachel en Shawn bleven, omdat ze niet goed met wapens om konden gaan. Rick's groep liep door het bos naar de gevangenis toe.