The Walking Dead

38.Beter een Goede Buur...

Glenn staarde naar de muur.

'Hallo?' vroeg hij, terwijl hij probeerde om overeind te komen. 'Wie is daar?'

Glenn kreeg nog even geen antwoord, maar plots begon de man te praten.

'Wacht.' zei de man aan de andere kant van de muur. 'Ben jij die Chinees?'

'Ik ben Koreaans.' antwoordde Glenn. 'Dexter?'

'Gozer, je zult het niet geloven, maar ik ben blij om je stem te horen.' antwoordde Dexter terug.

Glenn kroop nu haast tegen de muur aan. Dexter had hem dan wel bedreigt, maar een bekende bij je in de buurt was wel fijn op zo'n moment.

'We gaan hier uitkomen, maat.' zei Dexter. 'Dat beloof ik.'

Glenn keek tevreden en had nu meer zekerheid op vrijheid.

Lori zat in haar cel en legde haar hand op haar buik, op het litteken dat Shane had achtergelaten. Carl kwam aangerend. 

'Gaat het mam?' vroeg hij.

'Jawel, maak jij je maar geen zorgen om mij.'

'Dat doe ik ook niet.' 

Lori keek Carl verward aan. 

'Maak je je dan geen zorgen om pap?'

'Natuurlijk niet. Hij komt toch gewoon weer terug. Dat doet hij altijd.' zei Carl en Lori keek hem vol verbazing aan. 'Ik ga naar Sophia.' 

Lori knikte en Carl rende de cel uit. Andrea kwam op dat moment binnen en sprong bijna aan de kant van Carl die langs rende. 

'Gaat het een beetje?' vroeg Andrea, maar ze zag de tranen in de ogen van Lori al.

'Carl heeft geen idee.' zei Lori. 'Ik maak me zo'n zorgen om Rick.'

'Rick is twee dagen weg.' zei Andrea. 'Hij is wel eens langer weggebleven en dat weet je best. Rick is een taaie, die komt wel terug.' 

Lori knikte en droogde haar tranen.

'Ik kan hem niet verliezen, Andrea.' zei Lori die haar hand op haar buik legde. 'Niet nu.'

'Dat snap ik.' zei ze.

'We hebben altijd gedacht dat het weg was, maar het is er nog.'

Ze ging naast Lori zitten en sloeg een arm om haar heen.

Hershel zat in het veld en Axel hielp hem met omploegen.

'Die klote dwalers hebben van alles vertrapt.' klaagde Hershel. 'Nu kunnen we helemaal op nieuw beginnen en hebben we minder oogst dan gepland.'

'Ik werk gewoon harder.' zei Axel toen en Hershel glimlachte naar hem.

'Dat hoeft niet Axel. We doen ons best.' zei Hershel met een vriendelijke knipoog. 

Axel ging verder met omploegen en Arnold en Maggie kwamen ondertussen aangelopen.

'Hoe gaat het hier?' vroeg Arnold.

'Ach, de dwalers hebben spul vertrapt, maar het komt goed.' zegt Hershel met een glimlach naar Axel. 'Hoe gaat het met jullie?' 

'Met mij gaat het wel, maar Maggie mist Glenn.'

'Snap ik heel goed lieverd.' zei Hershel, terwijl hij opstond en naar Maggie toe liep. 'Hij is een dappere jongen, die krijgt niemand zomaar onderuit. Hij komt terug.' 

'Dat hoop ik ook pap.' 

Ze omhelsden elkaar en Axel liet een traan vallen in het net omgeploegde veld.