The Master of the Game (Book 1) COMPLETED

Chapter 30: Hindi Na Muna Siguro

I hold my liquor where his hand’s used to be. No more hangover like the one’s he gave to me. The music booming around my ears, drowning all of the memories I treasured the most. People dancing on the dance floor like there’s no tomorrow and the crowd that cheers in every shot they drink.

I smiled as I see Crius walking towards me, holding his glass of rum on his right hand. He’s a tall, toned and handsome English Man that I’ve met here in Vence, France.

“How are you gorgeous?” he asked as he sat beside me.

“Gorgeous as ever?” I answered, not sure if it was the right thing to say.

“You’re a strong woman with a lot of self esteem, you know that?” he chuckles and leaned on the couch. “Are you really going back to the Philippines?” tanong niya nang maalala siguro ang pag-uusap namin nitong mga nakaraang araw.

I nod my head and smiled. “Yep, maybe for a few weeks or so. I’m not yet sure though, I need to settle things there and talk to my Dad. You know his condition, right?”

Tumango siya at inakbayan ako. “I understand.” sagot niya. “I just wish I can go with you. I’ve never been to the Philippines.”

“Our country is great! You should pay a visit some other time.” anyaya ‘ko na ikinatuwa niya.

“I will.” he smiled at sinandal ako sa kanya. “I wish your father a fast recovery Lillian.” sambit niya na nagpangiti sa akin. He can be so sweet and caring sometimes. Hindi niya madalas ipakita dahil nahihiya siya, ‘yon ang napagtanto ‘ko pero sobrang bait niya lang talaga at nangingibabaw ang sobrang pagkabuti ng kalooban niya.

“Thanks Crius.” I answered.

The night went fast as if it’s an ordinary day for me. Ganito ang naging buhay ‘ko sa nakalipas na tatlong taon at kalahati. Magmula noong nawasak ako ay nag drop na ako sa lahat ng subject ‘ko sa La Salle at nagpasyang dito ‘ko na ipagpatuloy ang pag-aaral ‘ko. We have a house here at hindi ‘ko din naman masasabing naging malungkot ang buhay ‘ko dito dahil sa totoo lang ay mas gusto ‘ko ang mga tao dito. Hindi sila mahilig magpaligoy ligoy at sasabihin nila ang mga nasa isip nila. I somewhat find it… calming. It’s like I was born and raised here na hindi ako nahirapan sa pag-adopt sa salita nila at sa kultura nila. They’re too liberated here and I understand that. Hindi sila tulad sa Pilipinas na sobrang conservative. Maghubad ka lang ng kaunti ay akala ng iba ay nangangati ka na. ‘Yon ang gusto ‘ko dito; they’re very appreciative when it comes to their own skin. They are proud and bold.

Nagising ako sa ingay ng alarm ng clock na bumalot sa buong kwarto. Kinakapa ‘ko ‘yon at agarang pinindot at pinatay. Sa araw na ito ay kailangan ‘ko’ng ipasa ang lahat ng requirements ‘ko for this last semester para matapos ako sa pangatlong taon ‘ko bilang isang Sports Med student.

Hindi naging madali ang naging pag-aaral ‘ko dito dahil kailangan ‘ko mag adjust pa at alamin ang maraming bagay. Naging sobrang komplikado ng mga bagay at pangyayari sa pagitan ng mga kaibigan ‘ko at ako pati na din sa pamilya ‘ko.

It was in the month of January when I decided to drop all of my subject in La Salle. My grades are falling fast at hindi ‘ko kayang tignan ‘yon na patuloy pa’ng bumaba. I don’t know what happened to me after what happened between me and Ricci. Pilit ko’ng hindi inisip ang mga nangyari pero sa bawat pagkikita namin o pagkakasalubong namin ay mas nadudurog lang ako. Mas lalo ako’ng nagkaroon ng dahilan para hindi ipagpatuloy ang pag-aaral ‘ko sa unibersidad na ‘yon. It was really a good start pero hindi ‘ko na na-mentain dahil napakaraming aspeto ang kailangan ‘ko i-consider at sa totoo lang ay gulong gulo na ako noong mga panahon na ‘yon.