His love, Her hate

9. Lexa

Verbijsterd stond ik daar nog steeds, tegen de muur.
De muur waar Adam me nog geen minuut geleden zoende.
En ik zoende terug.
Ik kan niet geloven dat dit zojuist echt gebeurd is.

Ik bedoel, Adam en ik?

Wat is er aan de hand, het ene moment zijn we vijanden en het andere moment staan we samen te zoenen.
Ook Lily stond er stomverbaasd bij.
Toen ik weg liep voelde ik Jimmy zijn ogen in mijn rug branden.

"Lexa!"

Ik keek op en zag Matthew op me af komen.

"Hee Matt!"

"Ga je morgen op je studiedag nog wat leuks doen?"

Hij glimlachte en drukte een blikje cola in mijn handen.
Zo te merken had hij niks meegekregen van wat er zojuist gebeurd was.

"Thanks, ik ben eigenlijk niet echt van plan om wat te gaan doen." 

Ik liep verder naar de nog steeds stomverbaasde Lily.
Ik hoopte dat Lily haar mond kon houden, voor deze ene keer.
Maar Lily kan nooit haar mond houden jammer genoeg.

"Oh mijn god Lexa! Wat was DAT" zei ze met extra veel nadruk op "dat".

Ik negeerde haar vraag en keek beschamend naar beneden.

"Wat?" Matthew keek Lily vragend aan.

"Heb je dat niet gezien?! Lexa en Adam hebben gezoend!" zei Lily nog steeds vol van verwondering.

"Wacht wat? Jij en Adam?!" dit keer sprak Matthew tegen mij.

"Het is waar..." mompelde ik zacht, nog steeds met mijn hoofd naar beneden gebogen.

"Lexa what the heck" hoorde ik Matthew zeggen.

Het kon aan mij liggen maar het leek alsof ik een vleugje jaloezie door zijn stem hoorde.
Ik haalde mijn schouders op en keek naar beneden.

"Laten we maar gewoon naar de les gaan jongens" doorbrak Lily de stilte.

Ik knikte en liep achter Lily naar het lokaal toe.

Na een heel kruisverhoor en wat saaie lessen was de dag eindelijk afgelopen.
Hij leek wel uren te duren, ik kon maar aan een ding denken.

Adam die mij zoende.

Het was nog steeds iets onwerkelijks voor me.
Op mijn gemak pakte ik mijn fiets en zag dat Adam een paar meter verder ook bezig was met zijn fiets.
Ik keek naar hem, naar elke beweging die hij maakte.

"Dat heten gevoelens Lexa" hoorde ik het stemmetje in mijn hoofd.

Iewl, alsjeblieft hou op zeg. Ik voel wat voor Adam? Laat me niet lachen, dat komt gewoon puur door wat er vandaag gebeurd is.
In gedachte en naar muziek luisterend fietste ik snel naar huis.
Maar dit was nou niet bepaald het slimste idee dat ik ooit heb uitgevoerd.
Ik hoor mijn naam geschreeuwd worden en luid getoeter.
Voor ik het door heb lig ik op de grond en realiseerde ik me dat ik zojuist bijna werd aangereden.

"Wat verkeerslessen zullen voor jou geen overbodige luxe zijn, de meeste mensen stoppen wanneer het rood is" mompelde iemand terwijl hij me omhoog hielp.

Adam...

"Ehm... b-bedankt" Ik durfde hem niet aan te kijken.

Hij glimlachte vaag en stapte op zijn fiets.

"Het was het waard" en hij was weg.

Het was het waard?

Ik kon het niet laten om hem na te kijken toe hij wegfietste.
Waarom liet hij me niet gewoon aanrijden, hij haat me toch...

"Maar jij vindt hem leuk" weer dat stemmetje in mijn hoofd.

Nee, ik haat hem. We zijn aartsvijanden, die kunnen niks voor elkaar voelen.

Daar ben ik 100% zeker van.

Toch?

Ja, natuurlijk

Misschien...

Nee...

Godverdomme, nu weet ik het ook niet meer...

"Adam, wat doe je toch met me" brabbelde ik nog in mezelf voordat ik wegfietste.