His love, Her hate

47. Lexa

De volgende morgen had ik besloten bij Adam langs te gaan.
Ook al wist ik dat de kans klein was dat Adam hier iets vanaf zou weten, ik moest het proberen.
Nerveus liep ik door de ziekenhuisgangen, ik wist niet eens wat ik hiervan moest verwachten.
Ik slikte moeizaam bij de gedachte dat Jimmy misschien ook wel ergens hier was. Hoewel ik nu waarschijnlijk wist wie dit alles had veroorzaakt, toch kom me nog steeds niet ontspannen. Het idee dat een persoon die bij mij op school zit, die elke dag misschien wel recht langs me loopt, dit allemaal heeft veroorzaakt. Die zijn beste vriend heeft laten verongelukken met misschien wel de intentie om hem te vermoorden.
Ik schudde snel de gedachte uit mijn hoofd, het gaf me kriebels over mijn lichaam.

Toen ik voor Adam zijn deur stond klopte ik eerst zacht aan.
Wat onduidelijk gemompel kwam aan de andere kant van de deur vandaan, dat zou wel een "kom binnen" moeten zijn.
Voorzichtig duwde ik de deur open, mijn vingers gekruist dat Kylie er niet was.
Toen ik een meisjesstem hoorde praten zakte de moed alweer in mijn schoenen.
Maar toen ik verder de kamer inliep zag ik dat Kylie er helemaal niet was, het was Sophie.
Ik liet mijn blik even over haar heen glijden en keek toen naar Adam, die nog steeds in zijn bed lag.
Meteen schoot mijn blik terug naar Sophie, haar bruine haren die over haar schouders heen lagen.
Ik klemde mijn kaken op elkaar en het beeld van gisteren flitste weer door mijn hoofd.
Het meisje die wegrende, het was Sophie.
Sophie is in mijn huis geweest.

Woedend liep ik naar Sophie toe en trok haar de stoel uit.

'W-wat... Doe rustig' stotterde ze geschrokken.

Ik duwde haar hardhandig tegen de muur en snauwde in haar gezicht: 'Zeg op! Wat deed je in mijn huis!? Jij zit hier allemaal achter, samen met Jimmy. Of niet dan?!'

Toen ze voor mijn gevoel niet snel genoeg reageerde, schreeuwde ik dit keer harder.

'Hey, ik vroeg je wat! Wat deed je in mijn huis?' ik voelde hoe de spetters over mijn lippen vlogen, maar het boeide me allemaal niets.

Ik moest weten wat ze in mijn huis deed, geen zielige smoesjes dit keer.

'Laat me het uitleggen' zei ze voorzichtig en ze legde haar hand op de mijne, als teken dat ik haar los kon laten.

Ik schudde haar hand van me af en hield haar stevig tegen de muur geduwd, ik was woedend.

'Ik stuurde je gister een bericht, dat ik nog een brief had van Adam. Je stuurde me terug dat ik naar je huis kon komen omd-'

'Wacht? Ik stuurde je iets terug?' onbegrijpelijk keek ik haar aan en mijn greep verslapte.

'Je zei dat ik langs kon komen,' zei ze en ze liep langzaam richting haar tas 'kijk maar'

Ze opende haar telefoon en hield hem voor me.
Ik keek naar het gesprek dat er volgens Sophie gister was geweest:

Gisteren

"Hey, Adam had me een brief gegeven,
voor hij wegging en in een ongeluk kwam.
Hij zei dat het een verontschuldiging was
van de ruzie en dat je de rest zelf wel zou
lezen. Ik neem aan dat je deze wel wilt
hebben?"
10:29

"Klopt, kom anders vanmiddag even langs.
Rond half 3?"
10:57

"Is goed! Tot vanmiddag"
11:02

'Dit ben ik niet geweest...' mompelde ik terwijl ik op mijn eigen telefoon keek, waar geen gesprek te vinden was.

'Maar dit is echt jouw nummer,' zei ze terwijl ze wat intikte op haar telefoon. Nog geen seconde later trilde mijn telefoon en zag ik het berichtje van Sophie op mijn scherm 'zie je wel?'

'What the fuck...' vloekte ik binnensmonds en zakte neer op het bed.

'Au, kan je niet uitkijken trut' hapte Adam naar adem.

Ik stond snel op, ik was even vergeten dat Adam er ook nog was.

'Wacht, heb je die brief nog?' ik keek op naar Sophie, die nog een beetje verdwaasd tegen de muur stond.

Ze schudde haar hoofd 'Die was weg toen ik wakker werd'

'Wat bedoel je "wakker werd"'

"Ik liep naar binnen omdat je deur openstond en toen dacht ik je boven te horen. Ik ging naar boven en ineens kwam de grond heel dichtbij en werd alles zwart. Ik schrok wakker toen ik de ineens iemand hoorde. Ik raakte in paniek omdat ik niet wist waar ik was dus ik vluchtte, het spijt me'

Ik liet alles even door me doordringen en fronste, 'Dus je wilt zeggen dat er al iemand in mijn huis was?'

Ze knikte, 'Iemand die die brief heeft meegenomen en hoogstwaarschijnlijk ook mij een bericht heeft gestuurd, voorgedaan als jou'

Ik draaide me om naar Adam en keek hem bedenkelijk aan.

'Adam weet jij nog wat er in die brief stond, wat heb je allemaal gezegd?'

Adam opende zijn ogen en keek me geïrriteerd aan.
Het bleven even stil en ik herhaalde mijn vraag, 'Wat heb je allemaal in die brief geschreven Adam?'

'Weet ik veel, ik weet geen ene flikker meer. Denk je dat ik nog wel weet wat ik allemaal in zo'n stomme brief heb geschreven?' snauwde hij, er was geen enkel teken van de oude Adam in zijn stem meer te bekennen.

De oude Adam, die me elke keer weer probeerde over te halen.
Elke keer opnieuw bleef hij maar proberen, mij zover te krijgen om mijn gevoelens te laten erkennen.
Maar nu is het te laat, nu is hij weg.
Omdat ik mijn gevoelens niet durfde toe te geven is hij weg gegaan en in een ongeluk gekomen.
Nu zijn er alleen maar meer problemen, in plaats van wie er nou gevoelens heeft voor wie.
Maar wat heb ik er nou aan om me schuldig te gaan voelen, helemaal niks.
Dingen worden echt niet teruggedraaid naar hoe ze eerst waren, hoe graag ik dat ook zou willen.

'Sorry, ik weet het allemaal niet meer' murmelde ik onduidelijk en zonder ook nog maar een blik naar Sophie of Adam te werpen liep ik de kamer uit.

Ik moest en zal dit oplossen, ik kon het er niet zo bij laten hangen.
Jimmy zou hier niet zomaar mee wegkomen.