His love, Her hate

48.

Met trillende handen haalde ik de brief uit mijn broekzak, hoe graag ik hem ook wilde lezen er was iets dat me terughield van het lezen van deze brief.
Misschien dat ik bang was voor wat er in staat, bang om gekwetst te worden door iets dat geen eens iets te maken heeft met mij.
Mijn handen verkrampte en verkreukelde de brief licht.
Ik keek naar de brief in mijn handen en dacht aan Lexa.
Wat er gebeurd had als zij deze brief in handen had gekregen.
Er kwam geluid van mijn laptop en ik draaide me snel naar mijn laptop toe.
Op het scherm was een bericht te zien:

"Alles goed gegaan, ze geloofde 't"

Ik glimlachte en keek weer naar de brief die ik nog steeds in mijn handen had.
Het ging allemaal werken, ik hoefde nergens bang voor te zijn.
Hoewel ik in het begin nogal wat opstartproblemen had, nu ga ik er voor.
Er zal niks meer zijn wat me tegen zal houden.
Ineens voelde ik me vol van adrenaline.
Ik stond op en liep met krachtige stappen naar de deur.
Ik greep mijn jas, duwde de krakende deur open en ademde een teug koude lucht in.
Vanavond zal het gebeuren, het is genoeg geweest met het lief spelen.

Diezelfde avond zat ik achter een muurtje aan het einde van zijn straat te wachten.
Hij moest hier elk moment zijn, het kon niet veel langer duren.
Met mijn vingers gleed ik nog een keer langs het mes dat in mijn mouw geschoven was, klaar om gebruikt te worden.
Ik voelde hoe mijn ademhaling versnelde terwijl ik gespannen om me heen keek of er al iemand aan kwam.
Ik sloot mijn ogen en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen.
Ik moest gefocust blijven, zo niet dan ga ik fouten maken.
Toen ik voetstappen hoorde naderen hield ik mijn adem in en ging ik klaar staan om achter het muurtje waar ik zat vandaan te springen.
Ik zou de persoon mij eerst laten passeren zodat ik hem van achter aan kon vallen, zo zou ik geen risico lopen dat hij mij zou zien.

Daar was hij.

Mijn adem stokte en ik duwde mezelf tegen het muurtje aan toen hij langs liep, mijn vingers gekruist dat hij niet zou omkijken.
Het was nu of nooit, er is geen tijd meer om te twijfelen.
Vol van adrenaline die zich de afgelopen minuten heeft opgebouwd sprong ik op.
Met mijn ene hand greep ik zijn schouder vast en met mijn andere hand liet ik het mes uit mijn mouw glijden.
Ik klemde mijn vingers om het mes heen en voordat hij de kans had om zich te verzetten stak ik het mes in zijn rug.
Precies langs zijn ruggengraat, zoals ik had geoefend.
Hij zakte in elkaar en belandde op zijn knieën.
Ik keek toe zijn jas langzaam rood kleurde op de plek waar ik het mes eruit trok.
Ik zakte op mij hurken en fluisterde in zijn oor:

"Ik hoop voor je dat de ambulance er op tijd bij is"

Ik stond op en keek toe hoe hij naar adem hapte.
Ik keek toe hoe zijn lichaam nog even schokte nadat zijn slappe lichaam op de grond was gevallen.
Met een prepaid telefoon draaide ik het noodnummer, zorgde ervoor dat mijn vingerafdrukken er niet meer op te vinden waren en legde hem toen naast zijn hoofd.
Terwijl ik diep inademde draaide ik me om en liep ik weg.
Mijn vingers nog steeds om het mes geklemd dat in mijn zak zat.
Het mes waarmee deze strijd nu officieel echt begonnen was.