"Stop toch met je tijd aan mij verspillen en trouw een zwijn asshole"
"Ik hou ook van jou hoor babe"
"Je kan m'n reet likken fucker, laat me met rust!"
Hij...
Zij...
Zo verschillend,
maar zo perfect.
Zij is een goede leerling, hij niet
Hij is enorm...
Voor ik het wist belandde mijn vuist op zijn gezicht en zorgde ervoor dat Matthew met een klap naar achter viel. Geschokt stapte ik achteruit en ik slikte moeizaam bij de gedachte dat die vuist eigenlijk voor Lexa was bedoeld. Was ik echt zo gruwel dat ik haar zou slaan... Misschien had ik wel gelijk over dat Matthew beter voor haar zou zijn. Ik liet me op de grond zakken en liet mijn hoofd in mijn handen vallen.
"Wie had het ooit gedacht, dat je echt zo sneu en diepgezonken was..." hoorde ik een stem zacht mompelen, hoogstwaarschijnlijk Lexa.
Ik voelde een traan over mijn wang rollen. Ja, een traan. Wie had dat gedacht. Ik voelde me vreselijk, en terecht.
"Dit kan je niet menen..." zei ineens een onbekende stem.
Verbaasd keek ik op en daar stond nog iemand. Het was een meisje, van waarschijnlijk onze leeftijd. Ze had bruin gekruld haar en om eerlijk te zijn, ze was prachtig. Geschokt keek ze me aan, alsof ik zojuist iemand vermoord had. Wat bijna waar had kunnen zijn, dat scheelde niet veel waarschijnlijk.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Adam... Dit had ik niet van je verwacht" zei ze alsof ze niet kon geloven wat er zojuist gebeurd was.
Naast haar lag de zacht kreunende Matthew met een bezorgde Lexa die naast hem zat. Ik keek bedenkelijk aan en hield me stil. Ik zat te bedenken waar ik haar van moest kennen, maar ik zou het bijlange na niet weten
"En wie moet jij dan zijn?" vroeg ik aarzelend.
"Ik weet niet precies of je dat wilt weten eigenlijk" zei ze nog steeds geschokt.
"Veel ergers dan wat er net gebeurd is, kan vast niet gebeuren" zei ik geïrriteerd.
"Dat weet ik nog net niet zo zeker" ze vermeed mijn oogcontact en zag er precies hetzelfde uit als de ambulancebroeder, die kwam melden dat mijn ouders waren overleden.
"Jij bent niet erg zeker over dingen" zei ik spottend, proberen de situatie wat minder ongemakkelijker te maken.
Ook Lexa had haar aandacht van Matthew even weggetrokken en keek benieuwd naar ons gesprek. Het onbekende meisje haalde diep adem en bereidde zich voor op wat ze te zeggen had. Wat zo te merken vrij belangrijk was, anders deed ze er niet zo lang over. De zenuwen begonnen mij ondertussen ook aan te vreten, wat was er zo belangrijk? Ineens schoot het me te binnen. Ik kreeg er rillingen van over mijn hele lichaam.
"I-is er iets gebeurd met Noa?" vroeg ik stotterend, bang voor het antwoord.
"Nee, maak je geen zorgen om Noa. Alles is goed met Noa" zei ze geruststellend.
Dit moest me geruststellen, dat er niks was met Noa.
Maar eigenlijk deed het alles behalve dat, wat moest het anders zijn? Gespannen keek ik naar Lexa, die ook bedenkelijk keek.
"Wat is het anders, wat is er anders zo belangrijk?" vroeg ik aan haar.
Ze bleef stil en keek me weer aarzelend aan.
"Whatever, vertel het maar gewoon. Het boeit me eigenlijk allemaal niet veel meer..." zuchtte ik.
Waar stress ik hem over, wat kan er nog veel erger gaan. Ik heb Lexa zojuist verloren en om eerlijk te zijn is er niet veel erger dan dat. Matthew was ondertussen ook omhoog gekomen en keek me woedend aan. Ook dat boeide me niet veel meer, hij mag zijn gang gaan. Ik heb Lexa toch al verloren. Ik voelde weer die stekende pijn die ik ook voelde toen mijn ouders overleden. Ze zit diep in mijn hart, maar dan ook echt diep. Alleen zij realiseert zich dat niet en dat is het probleem. Dat is alles wat ik wil, Lexa die realiseert dat alles wat ik doe echt is. Maar hoe groot is de kans dat dat nu nog gaat gebeuren... Die kans alles behalve-
"Adam? Hoorde je wat ik zei?" onderbrak het onbekende meisje mijn gedachtes.
"Huh? Wat?" alsof ik net wakker werd uit mijn dutje keek ik om me heen.
Matthew en Lexa hadden een geschrokken en verbaasde blik op hun gezicht. Moeizaam keek ik het onbekende meisje weer aan. Ik kneep mijn ogen samen en keek haar bedenkelijk aan.
