His love, Her hate

34. Lexa

Ik werd overspoeld met schuldgevoelens.
Dit was mijn fout, ik had nooit zo tekeer mogen gaan tegen hem.
Misschien had hij dan nooit weggegaan...
Met trillende handen pakte ik mijn telefoon en rende ik naar beneden.
Het enige wat ik nu kon bedenken was naar het ziekenhuis gaan.
En dan maar hopen dat hij daar ligt.
Ik trok mijn fiets uit de schuur, sloeg de deur achter me dicht en reed zo snel als ik kon weg.
Wat mijn ouders nu gingen denken boeide me eigenlijk vrij weinig.
Ik moest naar Adam, ik moest hem zien.
Nog steeds regende het en de regendruppels vermengde zich met mijn tranen op mijn gezicht.
Nog nooit dat ik zo hard had gefietst.
Ik had zoveel spijt, ik had dit nooit mogen doen.
Ik had hem op zijn minst een kans moeten geven...

Doorweekt kwam ik ik het ziekenhuis binnengerend.
Ik kwam hijgend bij de balie aan en vroeg of er een verongelukte 16- jarige jongen binnen was gekomen.

'Die is vanavond binnengekomen, hij ligt nu op de intensive care. Kan ik u nog ergens anders mee van dienst zijn mevrouw?" glimlachte de baliemevrouw liefjes.

Ik negeerde haar volledig en rende richting de intensive care.

"Mevrouw, de bezoekuren zijn allang gesloten. Dit is niet toegestaan om dit tijdstip!" hoorde ik nog geroepen worden.

Maar ik bleef doorrennen, ik moest naar Adam.

Een kleine vleug van geruststelling viel over me heen bij de gedachte dat hij nog in leven was.
Ik remde abrupt toen ik Adam in een kamer zag liggen.
Ik liep een stukje terug en wilde naar binnen stappen tot ik ineens iemand hoorde praten.
Ik ging voor de half open deur staan en luisterde naar wat er gezegd werd.

"...had ik niet mogen doen. Maar je weet toch dat ik nooit gestopt ben met van je houden? Adam je bent belangrijk voor me, echt belangrijk. Niet zoals jij belangrijk bent voor Lexa, zij geeft niet om je. Stop met tijd in haar steken, ze is het niet waard baby. Ik zal er altijd voor je zijn, geef me een tweede kans. Ik zal bewijzen dat ik het waard ben, echt..."

Verder wilde ik geen eens luisteren, mijn lip trilde van woede.
Dit kon maar een iemand zijn, Kylie.
Ik sloeg de deur open en stapte naar binnen.
Kylie schrok op, keek me heel even aan en begon dan misselijkmakend te glimlachen.

"Hey Lexa, zo erg hé wat er is gebeurd met Adam?"zei ze op een zoet toontje dat me de kriebels gaf "Lief dat je bent gekomen maar Adam wilt je hier helemaal niet. Hij hoeft je niet te zien" beet ze me daarna toe.

Ik grinnikte zacht, "wie heeft je dat verteld? Of heb je dat gehoord via je telepathie met Adam?"

Ik wendde mijn blik en keek naar het witte ziekenhuisbed.
Adam lag stil op zijn rug met zijn ogen gesloten.
Zijn gezicht was bleek en zijn borstkas ging met een vast ritme langzaam op en neer.
Zijn gezicht alleen al was aardig verwond.
Er zat een verband om zijn voorhoofd heen en een vrij grote gehechte snee over zijn rechter wang.
Voor de rest zaten er nog wat krassen en beurse plekken op zijn gezicht.
Zelfs als hij er zo bij lag hij er zo perfect uit.
Ik schudde mijn hoofd en knipperde even bij die gedachte.
Mijn gevoelens lijken wel een spelletje met me te spelen.
Het ene moment haat ik Adam en het andere moment is hij perfect in mijn ogen.

"Ik weet dat je niet tegen mijn argumenten in kan maar je hoeft me niet te negeren hoor" zei ze op een snerpende toon.

Ik schrok even op uit mijn gedachte en beet mijn kaken op elkaar.
Ik haalde diep adem en probeerde niks van haar opmerking aan te trekken.

"Wat is er allemaal aan de hand met hem?" vroeg ik zacht terwijl ik nog steeds in de deuropening naar hem stond te kijken.

"Hij is in coma geraakt..." mompelde ze terwijl ze met haar nagels bezig was

"Wat mankeert hem nog meer?" vroeg ik door.

Kylie zei niks en wees verveeld en geïrriteerd naar een lijst die aan zijn bed hing.
Ik pakte de lijst en keek hem door.
Er stond wat persoonlijke informatie en onderaan stond wat er allemaal met Adam aan de hand was:

"Zware hersenschudding, schedelbasisfractuur, breuk in rechter kaak, breuk in beide sleutelbenen, drie gebroken ribben, verschoven nekwervel, drie verschoven ruggenwervels, , tweevoudige breuk in linkerarm, ingeklapte rechterlong, viervoudige breuk in linkerbeen, verbrijzelde rechterknie en gescheurde kniebanden"

Ik hapte even naar adem na het lezen van deze lijst, dit liet me alleen nog maar schuldiger voelen.
Ik staarde nog even naar de lijst tot hij uit mijn handen getrokken werd door Kylie.

"Je kan hier niet zijn, het is geen bezoekuur. Sorry" zei ze op een bitchy toon terwijl ze me de kamer uit begon te duwen.

"Ik blijf, je zult toch echt wat meer moeite moeten doen om mij hier weg te krijgen"

Ik duwde haar aan de kant en ging snel op een stoel naast Adam zijn bed zitten.

"Het kan ook nooit is makkelijk met jou" snauwde ze en ze stampte de kamer uit.

Ik wist dat ik niet lang had dus ik moest mijn tijd nuttig besteden.
Ik dacht even na terwijl ik hem aankeek en begon toen maar gewoon te praten.

"Hey Adam... dit is Lexa. Ik weet geen eens wat ik moet zeggen, het spijt me gewoon zo erg. Het is heeft nooit aan jou gelegen. Ik was het altijd, dat weet ik nu ook. Ik had je een kans moeten geven en je niet meteen veroordelen voor wie je bent geweest. Anders had dit nooit gebeurd, het spijt me gewoon zo erg..." bracht ik moeizaam uit.

Ik legde mijn hand op de zijne en streelde deze zacht met mijn duim.

"Blijf vechten Adam," mompelde ik "al doe je het voor Kylie... Geef niet op alsjeblieft"

Het was even stil en ik wist niet wat ik moest zeggen.
Ik keek naar al de apparatuur dat was aangesloten op hem.

"Je betekent veel voor me Adam Grey" was het laatste wat ik zei voordat ik voetstappen in de gangen aanhoorde komen.

--------------------------------------------------------------------------------------

Hyee, hoop dat jullie genoten hebben van dit nieuwe hoofdstuk weer. Wat ik even wilde zeggen, begin alsjeblieft niet over dingen zo van 'hij heeft wel heel veel gebroken, dat kan nooit'. Dit is gebaseerd op iemand die echt een motorongeluk heeft meegemaakt en die had het zelfs nog erger. Dus niks onrealistisch hieraan :) thaaanks <3