His love, Her hate

33. Lexa

Of ik me schuldig voelde dat ik Adam zo gekwetst had?
Nee, om eerlijk te zijn totaal niet.
Ik vroeg me af of al die gevoelens en gedachtes over Adam al die tijd nep zijn geweest.
Of waren ze er wel geweest maar waren mijn gevoelens voor Matthew sterker?
Ik had Matthew thuis gebracht en ik zat nu ook thuis op mijn kamer.
Ik had geen woord tegen mijn ouders gezegd en ben recht naar boven gegaan.
Ik voelde me niet bepaald in de stemming om te praten met iemand, dus dan deed ik dat ook niet.
Ik stond op en keek naar buiten.
Het was begonnen te regenen en het weer matchte nu perfect mijn stemming.
Ik keek naar Adam zijn kamer, die donker was.
Snel draaide ik me weer om, ik wilde geen schuldgevoelens gaan krijgen over de beslissing die ik heb gemaakt.
Ik liet me op bed vallen en pakte mijn laptop op mijn schoot.

Toen die eenmaal opgestart was klikte ik mijn internet aan.
Verveeld zocht ik Netflix op en startte ik 'The Walking Dead'.
Ik kroop onder mijn dekens, deed mijn oortjes in en begon te kijken. 

Wat afleveringen later was ik er klaar mee.
Ik keek op mijn telefoon en zag dat ik 3 berichten had van Noa:

Vandaag

'Hoi Lexa, jij was toch vanavond met Adam
naar het schoolbal?'
23:17

'Adam kwam naar me toe en zei allemaal
onduidelijke dingen, nu is hij weg en ik kan
hem niet meer bereiken. Weet jij waar hij is?'
23:23

'Ik hoop dat jij weet waar hij is, ik maak me
 best wel zorgen eigenlijk'
23:28

Hij was dus echt weggegaan...
Ergens had ik geen zin om op haar te reageren, ik mocht haar niet.
Maar ik was ook wel bezorgd om Adam eigenlijk.
Ik reageerde dus maar op Noa en meteen reageerde ze terug, waarschijnlijk zat ze te wachten:

Vandaag

'Hey Noa, ik was inderdaad met Adam.
We kregen ruzie en toen zei hij dat hij weg
  ging. Wat heeft hij tegen je gezegd dan?'

23.31

'Weg? Waarnaartoe dan?'
23.31

'Hij had het over een Sophie btw, ik moest 
op zoek naar een Sophie'
23.31

'Ik weet niet waar hij heen is, het enige
wat hij zei was weg'
23.32

                                                                                                        'Ik denk niet dat het mijn taak om je dit te vertellen. Het is niks ergs, het is alleen is nogal 
schokkend. Het spijt me, ik kan je niet verder
helpen'
23.33

'Lexa vertel gewoon, doe niet zielig'
23.33 

'Ze loopt bij ons op school, goodnight'
23.34

Na dit bericht legde ik mijn telefoon weg en keek ik weer naar mijn laptop.
Ja, het was zielig voor haar.
Maar we zijn niet bepaald de beste vriendinnetjes, dus ze zoekt het maar lekker zelf uit.
Ook vond ik dat Sophie dit zelf moest vertellen aan Noa en anders moest Adam het vertellen.
Mijn telefoon sprong weer aan met een bericht van Noa, dat ik het niet zomaar kon verzwijgen voor haar.
Doordat ik weer eens te snel ergens op wilde klikken sprong mijn telefoon ineens naar een andere pagina.
Ik wilde het weg klikken tot er iets in mijn oog sprong.