His love, Her hate

17. Adam

"HIER ADAM, NAAR MIJ"

Rennend met de bal aan mijn voeten keek ik om me heen, vlak bij het doel zag ik mijn zusje Noa staan.
Ik trapte tegen de bal aan en met een boog kwam de bal bij Noa terecht.
Ik keek om mee heen, het was aardig bewolkt, maar toch was het warm en de omgeving was prachtig groen.
Het was fantastisch hier in Frankrijk, jammer genoeg moesten we morgen al weer naar huis.
We hadden een klein knus huisje aan een supergroot grasveld.
We waren nog even aan het genieten van deze laatste dag door een potje voetbal te spelen.

"HEY DROMER! KOMT IE!"

Ik schrok op en zag de bal op me afkomen.
Oh shit.
Ik probeerde nog weg te duiken, maar tevergeefs.
De bal kwam met aardige vaart mijn maag in.
Ik viel naar achter en kromp in elkaar.

"Oh lieverd toch, gaat het wel?" mijn moeder kwam naar me toe en knielde bij me neer.

Ik kreeg het niet voor elkaar om wat terug te zeggen dus ik kreunde maar wat.

"Ga even lekker rustig aan de kant zitten, dan kunnen we zo het potje nog even afmaken" mijn vader hielp me omhoog en ik ging achter het doel zitten.

Ik keek toe hoe mijn zusje soepel door het veld bewoog en hoe mijn vader hopeloos probeerde om haar na te doen.
Ik grinnikte en plukte wat gras uit de grond.
Ineens voelde ik spetters op me terechtkomen.
Ik keek weer op, shit het was begonnen te regenen.

"Ooh wat lekker verkoelend dit!" riep mijn zusje terwijl ze samen met mijn moeder door de regen heen danste.

Verderop zag ik een bliksemschicht inslaan en niet veel later hoorde ik de donder al.

"Jongens..." probeerde ik, maar nog steeds kon ik amper woorden uit mijn keel krijgen.

Ik stond voorzichtig op en seinde naar Noa.
Ze keek op en zei wat tegen mijn ouders, met als reactie dat ze alle drie begonnen te rennen.
Ik begon ook maar richting het huisje te rennen, voor zover dat lukte.
Achter me hoorde ik iemand rennen en hijgen en bij het huisje aangekomen zag ik dat het Noa was.

"Waar zijn pap en mam?" Dit keer lukte het wel om te praten.

Noa keek rond en wees uiteindelijk naar twee kleine personen, rennend in de verte.

"Ze zijn de andere kant op gerend.." zuchtte Noa.

Ik keek hoe ze samen onder een boom gingen staan om te schuilen.
Oh nee, niet onder een boom...
Naast me zag ik dat Noa aan het schreeuwen was, maar ik hoorde niks.
Ik probeerde ook te schreeuwen, maar er kwam geen enkele vorm van geluid uit mijn keel.
Nu nog dichterbij zag ik weer een bliksemschicht inslaan, dit keer sneller gevolgd door een donder.
Ik wilde naar mijn ouders toe rennen, maar mijn lichaam leek wel verlamd.
Ik wilde om me heen kijken, maar alles was weg.
Noa was verdwenen, het huisje was verdwenen en alles daarom heen was verdwenen.
Ik stond in een smalle glazen kast en het enige wat ik nog zag was de boom, met mijn ouders eronder.
Nog steeds was ik niet in staat om te bewegen of te schreeuwen.
Ik kon alleen maar toe kijken, hoe de bliksem steeds dichterbij kwam.

En toen kwam het.
De bliksemschicht.
Het leek wel in slow motion te gaan.
De bliksemschicht vormde zich vanuit boven in de lucht naar de boom.
Ik voelde de tranen over mijn wangen rollen, omdat ik wist wat er ging gebeuren.

"NEE, ALSJEBLIEFT NIET" schreeuwde ik, met deze keer wel als resultaat dat er geluid uit mijn keel kwam.

Ineens leek alles op pauze te staan, de bliksemschicht hing stil boven de boom en ook was het ineens windstil geworden.
Van verdriet liet ik mezelf tegen de glazen wand aan vallen, wat ervoor zorgde dat de wand in duizenden stukjes brak.
Ik viel neer op het gras en probeerde op te staan, maar ik werd door iets onderuitgehaald.
Ik kroop over de grond en keek toe hoe alles heel langzaam weer in beweging kwam.

"PAP, MAM, NEEE" schreeuwde ik nog een keer huilend voordat alles weer volledig in beweging was en de bliksemschicht de boom bereikte.