41. Lexa

1.6K 95 63
                                    

Sloom zette ik mijn fiets in de rekken en slofte ik over het schoolplein heen.
Ik keek naar de plek waar Adam normaal stond, samen met Jimmy, Taylor en wat anderen.
Nu was zijn plek ingenomen door Kylie, die met wilde armgebaren vrolijk stond te praten.
Niet dat ze het overbracht op andere, die stonden er maar een beetje hopeloos bij.
Alsof ze niet helemaal zeker waren of ze nou moesten blijven staan of niet.
Ik liep door, in de hoop dat ik ergens Matthew en Lily vond.

Maar nadat ik naar mijn kluisje was geweest had ik ze nog steeds nergens gespot.
Ik vond een paar kinderen die ik herkende uit mijn klas en liep maar achter hun aan naar onze eerste les.
Overal waar ik keek moest ik weer aan Adam denken.
Mijn kluisje, waar ik hem toen een keer heb verteld dat het niet zou werken tussen ons.
Bij de deur, waar ik toen tegen hem aan botste

Ik liep het klaslokaal in, waar ik een van de eerste was samen met de paar kinderen waar ik achteraan liep.
Meneer Collins keek op en glimlachte toen we oogcontact maken.
Ik sloeg mijn ogen neer en voelde hoe mijn wangen rood kleurde, mijn crush voor meneer Collins zou nooit verdwijnen.
Ik ging op mijn plek zitten en keek toe hoe de klas rustig vol stroomde.
Lily kwam als een van de laatste samen met Matthew enthousiast de klas binnengelopen.
Ze negeerde het gemopper van meneer Collins dat ze bijna te laat was en kwam naast me zitten.

"Geez, wat liet jij mij even schrikken toen je vertelde dat je opgepakt was" lachte ze een beetje nerveus.

"Tja, waarschijnlijk dachten ze dat ik zo'n doorgedraaide lover was" glimlachte ik.

Waarschijnlijk zij ik het net iets te hard want Kylie die achter ons zat begon zich ermee te bemoeien.

"Hebben jullie het over het ongeluk van Adam" vroeg ze, terwijl ze over haar tafel heen leunde.

"Ja, dat het allemaal jou schuld is kreng" snauwde Lily snel en ze draaide zich weer naar mij toe.

"De dader is nog niet gevonden, ik was het niet..."probeerde ze nog.

"Tuurlijk Kylie, jammer dat je het zelf niet eens geloofd" beet Lily haar toe zonder haar aan te kijken.

Ik zat er stilletjes bij, ik wist niet wat ik nou moest denken.

Matthew, die voor ons zat, draaide zich ook ineens om en keek ons aan.

"Ze spreekt de waarheid, ze was het niet" mompelde hij.

Ik keek Matthew ongelovig aan.

"W-wil je nou zeggen dat..." begon ik.

"Nee, ik was het niet. Maar Kylie was het ook niet" onderbrak hij me al.

"Er is gerommeld met zijn remmen, daar is speciaal gereedschap voor nodig. Ik geef het eerlijk toe, ik ben bij zijn motor geweest maar ik heb niks gedaan" begon Kylie. Het liefst zou ik nu gewoon weg willen lopen. Ik keek meneer Collins aan, om te kijken of hij al aanstalten maakte om te beginnen. Het zag er echter uit alsof hij voorlopig nog niet zou beginnen. Kylie ging verder, "Er kwam iemand aan en toen ben ik weggerend, je moet me geloven Lexa... " zei Kylie, haar ogen leken echt de waarheid te spreken.

"Waarom was je daar in eerste instantie?" vroeg ik wantrouwend, ze heeft geen reden om daar te zijn geweest. Ze twijfelde even en maar besloot toch om het me te vertellen. "Ik wilde zijn banden lek steken en jouw sleutels erbij neerleggen. Adam had alleen even wat hulp nodig om van je af te komen" glimlachte ze liefjes.

Ik balde mijn vuisten, het was nou niet of dit alles veel beter maakte. Het verklaarde in ieder geval wel waarom ik in eerste instantie als verdachte werd vastgehouden, de politie weigerde om informatie over de zaak vrij te geven.

"Je moet haar geloven Lexa. Ik kwam haar tegen daar bij de motor, omdat ik dacht dat jij het was" voegde Matthew aan haar verhaal toe. "Ik wilde terugrennen om te vertellen dat ze wat van plan was, ik kon je nergens meer vinden"

Matthew was zo'n goede vriend, ik kon eigenlijk niets anders dan hem geloven.
Ik wilde eigenlijk ook niets anders dan hem geloven.
Ze klonken echt oprecht, dit konden ze niet zomaar verzonnen hebben.
Tenminste, ik hoopte maar dat ze het verzonnen hadden.
Ik had echt al meer dan genoeg aan mijn hoofd.

"Dames,"

Ik schrok op van meneer Collins die ineens naast ons stond.

"hoe graag jullie ook Adam's ongeluk willen bespreken. Dit is niet het juiste moment"

Hij keek ons allemaal even aan en liep toen weer naar voren.
Ik boog me over mijn opengeslagen boek heen en keek naar de lappen tekst.
Het was stil in de klas en iedereen was druk aan het lezen.
Op een of andere manier lukte het me niet meer om me te concentreren.
Adam's ongeluk bleef maar door mijn hoofd spoken, wie kon er zo insane zijn om zoiets te doen.
Ook het briefje kon ik niet uit mijn hoofd krijgen, iemand wilde blijkbaar niet dat Adam en ik weer bij elkaar kwamen.
Ik zuchtte diep en keek op, waar ik oogcontact maakte met meneer Collins.
Hij wendde zijn blik meteen weer af en keek hij de rest van de klas door.
Ik legde mijn hoofd op mijn armen.
Waarom moest dit allemaal zo ingewikkeld zijn?

De rest van de dag ging maar traag voorbij.
Mijn concentratie was ver te vinden en blijkbaar viel dat nogal op.
Tijdens onze laatste les biologie pakte Matthew mijn hand ineens vast

"Maak je geen zorgen Lex, het komt allemaal wel goed" probeerde hij me gerust te stellen.

Ik glimlachte flauw en trok mijn hand zachtjes terug.

"Ik weet het niet Matthew, ik weet het allemaal niet meer" fluisterde ik. "Waarom heb je het niet meer geappt over Kylie?"

"Ik begon aan mezelf te twijfelen of het wel echt je sleutel was die ik zag. Het spijt me, echt waar. Probeer er niet teveel aan te denken, zullen we vanmiddag wat gaan drinken ergens?" vroeg hij voorzichtig.

Ik twijfelde even, maar besloot toen dat ik liever alleen was.

"Sorry Matt, niet nu..."

Ik zag vaag de teleurstelling op zijn gezicht maar die werd al snel weer vervangen door een glimlach.

"Maakt niet uit, hoe was het met Adam" vraagt hij terwijl hij speelt met een pen die hij in zijn hand heeft.

"Hij is- wacht..." ik begon mijn hoofd te schudden "dit kan je niet menen..."

Ik zag zijn ogen groot worden en zijn adem stokken "W-wacht nee, i-ik kan het u-uitlegen, alsjeblieft Lexa" probeerde Matthew nog tevergeefs

"Stik er lekker in Matthew" was het enige wat ik nog zei voordat ik woedend de klas uit liep.

His love, Her hateWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu