Ik zou graag willen zeggen dat van de machteloze, verdwaalde ik die een paar dagen geleden uit een coma ontwaakte weinig meer te merken is.
Maar het zou niet waar zijn.
Al wordt er de hele dag geprobeerd mijn herinneringen terug te krijgen, het lijkt wel alsof alles door mijn ene oor erin gaat en mijn andere eruit.
Behalve een paar dingen, die blijven wel hangen.
Zo weet ik dat ik in een ongeluk ben gekomen met een motor, de details ervan weet alleen niemand.
Mensen van de brandweer vertelde mij dat ze hoopte dat mij die details weer te binnen zouden schieten.
Nee, niet de brandweer.
De uh... god hoe heet dat ook al weer.
Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan, ik leek wel een 4-jarig kind die net alles aan het leren is.
Anyway, ze zeiden dat als mij ook maar kleine dingen te binnen zouden schieten dat ik het ze dan moest vertellen.
Zo zouden ze de dader kunnen vinden van mijn ongeluk.
Al zeggen ze dat het geen ongeluk is geweest, het is opzettelijk gebeurd.
Al een paar dagen vraag ik me af hoe ze dat zouden kunnen weten, maar niemand die ook maar de moeite neemt om het mij te vertellen.
Groot gelijk geef ik ze, ik onthoud het toch niet.
Gefrustreerd trok ik mijn deken over mijn hoofd, de drang om mijn geheugen terug te krijgen was zo sterk.
Het irriteerde me vreselijk, puur omdat ik niet weer wat er nou gebeurd is en hoe alles nou in elkaar zit.
Puur omdat ik de simpelste dingen soms ineens vergeet en dat ik vrijwel al mijn herinneringen van het laatste jaar kwijt ben.
Toen ik iemand binnen hoorde komen bleef ik stilletjes liggen en deed ik alsof ik sliep.
Ik had geen zin in al die zielige praatjes nu.
Alles voelt anders, mijn gedachtes en mijn relatie met Kylie.
Alsof het er niet hoort te zijn.
Maar dat zou ik nooit zeker weten, wie zegt dat ik ooit mijn herinneringen terug krijg.
Ja, die zielige dokters met hun o zo vrolijke verhaaltje over dat alles wel goed komt.
Flikker toch een eind op met dat zielige verhaaltje, ik mag dan wel mijn geheugen kwijt zijn en lijken op een 4-jarig kind.
Dat betekent niet dat ik dat ook echt ben, ik ben nog wel slim genoeg om te realiseren dat hoogstwaarschijnlijk NIET alles goed komt.
Ik zuchtte en trapte de dekens weer van me af, het was veel te warm.
De dokter leek te schrikken van mijn plotselinge reactie en liet een glas-achtig bekertje uit haar handen vallen.
"God, die had ik niet zien aankomen" zei ze lachend.
"Ik weet het, ik ben zo onvoorspelbaar" zei ik met een sarcastische ondertoon in mijn stem.
Blijkbaar was het genoeg sarcasme om de dokter te laten weten dat ik absoluut geen zin had om te praten.
Gehaast pakte ze de gebroken stukken glas van de grond en liep ze de kamer uit.
Ik kneep mijn ogen samen toen ik een paar minuten later weer iemand binnen hoorde komen.
Ik dacht dat ik duidelijk genoeg was geweest toen ik de dokter mijn kamer uitstuurde.
Ik keek naar het gordijn, afwachtend wat er nu weer aan de hand was.
Maar het was niet de dokter die me weer kwam storen, het was een meisje.
Ze had donkerbruine golvende haren, grote, bruine, opvallende hertenogen en ze was niet al te groot.
In eerste instantie leek ze sprekend op Lexa, maar het was haar niet.
Ik bekeek haar nog eens goed en probeerde een naam bij haar gezicht te zoeken, maar het lukte gewoon niet.
"Hey Adam..." begon ze zacht terwijl ze aan de rand van mijn bed stond.
De manier waarop ze sprak, dat had ik eerder gehoord.
Korte flashbacks van herinneringen vlogen voorbij maar niet lang genoeg om ze goed op te nemen.
"Wie ben je" vroeg ik geforceerd.
Weer frustreerde het me dat ik haar gezicht niet kon plaatsen.
"Ik ben je zusje Adam..."
Ineens flitste er een herinnering voorbij.
Zo duidelijk dat ik alles letterlijk kon volgen, zo had ik ze nog nooit gehad.
' "Adam? Hoorde je wat ik zei?" onderbrak het onbekende meisje mijn gedachtes.
"Huh? Wat?" alsof ik net wakker werd uit mijn dutje keek ik om me heen.
Matthew en Lexa hadden een geschrokken en verbaasde blik op hun gezicht.
Moeizaam keek ik het onbekende meisje weer aan.
Ik kneep mijn ogen samen en keek haar bedenkelijk aan.
"Ik ben je zusje Adam..." '
Ik wist weer wie het was, ik herinnerde me het weer.
Het is Sophie.
JE LEEST
His love, Her hate
Romance"Stop toch met je tijd aan mij verspillen en trouw een zwijn asshole" "Ik hou ook van jou hoor babe" "Je kan m'n reet likken fucker, laat me met rust!" Hij... Zij... Zo verschillend, maar zo perfect. Zij is een goede leerling, hij niet Hij is enorm...
