His love, Her hate

16. Lexa

"Klaar?" 

"Ja, ik ben klaar" antwoordde ik terwijl ik mijn ogen weer open deed.

Het verbaasde me eigenlijk dat hij geen eens had gekeken, dat had ik wel verwacht.
Hij keek naar mijn kleding, wat niet veel speciaals was.
Het was gewoon wat losse kleding, wat er niet uit zag maar dat maakt nu even niet uit.

"Heb je echt niet gekeken?" Vroeg ik nog een keer omdat ik nog steeds verbaasd was.

"Nope, maar als het zo'n groot probleem was had je toch ook gewoon naar de badkamer kunnen gaan?" Hij keek me grijnzend aan.

Oh god Lexa, waarom heb je daar niet eerder aan gedacht.
Ik ben niet blond, maar ik had het zo kunnen zijn.

"Owh, nu je het zegt" Ik keek ongemakkelijk naar de grond.

"Waarschijnlijk vind je het dus ook niet zo erg huh?" grinnikte hij en hij stond op.

Hij is zo'n enorme asshole, echt waar.
Stuur hem je kamer uit, nu Lexa.
Maar het lukte niet om de juiste woorden uit mijn mond te krijgen.

"Hou je mond, je weet niks van mij" siste ik hem daarom maar toe.

Hij kwam naar me toegelopen en duwde me rustig tegen de muur aan.

Nee, nee, niet weer.
Wat moet ik doen, help.
Zeg er wat van, laat het niet weer gebeuren.

"Ik zweer het Adam, als je een dreun wilt moet je vooral zo doorgaan" Gelukkig lukte het me deze keer wel om de juiste woorden uit mijn mond te krijgen.

Hij lachte wat, negeerde wat ik zei en begon wat kusjes te geven in mijn nek.
Ik huiverde en voelde tintelingen door mijn lichaam heen gaan.
Ik vroeg me steeds af waarom hij dit deed. 

Ik bedoel, we zijn nog steeds vijanden.

"Adam..." Ik duwde hem weg, maar tevergeefs.
Hij was sterker dan ik en hij zette zijn handen naast mijn hoofd neer.

"Wat is er? Niet naar wens?" Hij glimlachte.

Ik haatte hem zo erg, echt waar.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen.

"Nou, voor zover ik weet is dit niet iets wat vijanden doen" beet ik hem toe.

"Misschien wil ik wel geen vijanden meer zijn," fluisterde hij en hij kwam dichter tegen me aan staan.

Weer voelde ik die tintelingen door mijn lichaam heen gaan en dit keer hoorde ik ook 2 stemmetjes in mijn hoofd.
Eentje die zegt dat ik deze arrogante gast weg moet duwen en hem moet uit schelden.
De ander die zegt dat ik mee moet gaan in wat hij doet, want dit is toch wat ik wil?
Ik weet niet welke ik gelijk moet geven, ik twijfelde.
Vijanden kunnen geen gevoelens voor elkaar hebben toch, of is dit misschien een uitzondering?
Wow Lexa, stop, wacht.
Je hebt GEEN, ik herhaal GEEN, gevoelens voor Adam.
Hij speelt gewoon met je gevoelens, laat je niet meetrekken in zijn spel.
Ik kwam weer terug uit mijn gedachtes en voelde dat hij zijn hoofd in mijn nek had gelegd.

"Kappen Adam" 

"Wat anders" Ik voelde hem grijnzen in mijn nek.

"Ga gewoon weg oké?"

Hij trok een pruillip en keek me met zijn puppy ogen aan.
Verzet je Lexa, trap er niet in.

"Ik zei, ga weg" beveelde ik hem.

"Pretverpester" zei hij mompelend toen hij mijn deur open wilde doen.

Er schoot een bliksemschicht door de lucht en een paar seconde later volgde de donder.
Ik zag hem verstijven.

"Ga je zelf doorlopen of moet ik je gaan helpen?" zei ik geïrriteerd.

Ik opende de deur en gaf hem een zetje naar buiten toe.
Toen ik mijn deur dicht wilde doen schoot de tweede bliksemschicht door de lucht.
Hij draaide zich met een ruk om en kromp in elkaar bij het horen van de donder die volgde.
Ik weet het niet zeker,maar het leek alsof ik angst in zijn ogen zag.

"M-mag ik niet blijven?" Stotterde hij.

Niet doen Lexa, hij is altijd de zogenaamde "bad guy".
Die kennen geen angst toch, dit is gewoon een trucje om hier te blijven.

"Ga" antwoordde ik kortaf op zijn vraag.

Nog een keer keek ik hem aan.
Toen draaide ik me om, sloot mijn deur en liet ik hem alleen achter.