His love, Her hate

45. Lexa

"Dat je me nu hebt geholpen betekend niet dat ik alles vergeten en vergeven heb" zei ik terwijl ik me op mijn bed liet vallen.

Matthew was ondertussen naar boven gekomen en stond een beetje ongemakkelijk in de deuropening.

"Ik kan het uitleggen Lexa..."

"Stop maar weer Matthew, ik laat mijn gevoelens niet wegpraten door zo'n stom briefje', snauwde ik.

Matthew fronste en keek me onbegrijpelijk aan.

"Doe nou maar niet zo'n onschuldig want we weten allemaal dat jij het gedaan hebt"

Ik balde geïrriteerd mijn vuisten en gaf Matthew een vuile blik.

"Lexa wat bedoel je? Wat voor briefje?", hij keek me onbegrijpelijk aan.

"Het briefje in het ziekenhuis... Die was toch van jou?" vroeg ik langzaam.

Matthew keek verbaasd en schudde toen zijn hoofd.

"Ik snap het niet meer, wat wilde je dan uitleggen?"

Ik stond op en ging tegenover hem staan.
Hij ging met zijn hand door zijn haar en stopte toen zijn handen in zijn zakken.

"Waarom ik in het ziekenhuis was... Ik dacht dat je boos werd omdat het net leek dat ik je volgde.", mompelde hij zacht en hij sloeg zijn blik neer.

Ik legde mijn hand op zijn schouder en hij keek weer op.
Zijn ogen stonden verdrietig en zo te zien zat hij hier echt mee.
Terwijl het geen eens het gene was wat ik dacht dat hij gedaan had.
Ik sloeg mijn armen om hem heen en trok hem tegen me aan.
Het boeide me allemaal niet meer, ik geef nog steeds om hem en dat zal ik altijd blijven doen.

"Zoiets zou ik je nooit kwalijk nemen Matt" zei ik zacht.

Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en ik voelde zijn warme adem in mijn nek.

En zo stonden we daar, in de stilte van mijn kamer.
Beide zeiden we niks, omdat we wisten dat het niet nodig was.
Een totale rust overspoelde me en leek al mijn zorgen te laten zinken.
Het was een moment dat ik even helemaal nergens aan dacht.
Dat mijn hoofd helemaal leeg was en ik me nergens zorgen om maakte.
Om eerlijk te zijn zou ik willen dat het voor eeuwig kon duren, dat ik me voor altijd zo kon voelen.

Matthew verbrak na een tijdje voorzichtig de rust door zich uit mijn armen te bevrijden en naar achtere te stappen.

"Ga je me nog uitleggen wat her verhaal nou was van dat briefje?", vroeg hij terwijl hij zijn shirt rechtstreek.

"Als jij me verteld waarom je in het ziekenhuis was" beantwoordde ik zijn vraag en ik liep naar de spiegel.

"Ik wilde Adam spreken"

Ik haalde het elastiekje uit mijn haar die mijn staart bij elkaar hield en het haar viel over mijn schouders.

"Waarover?", vroeg ik terwijl ik mijn blik op mezelf in de spiegel gericht hield.

"Al dagen zit ik te tobben over het feit dat Adam waarschijnlijk denkt dat ik het heb gedaan. Door we ruzie voor het ongeluk," hij stopte even en keek toe hoe ik mijn haar in model probeerde te brengen "ik wilde hem gewoon uitleggen wat er was gebeurd. Dat ik het niet ben geweest, ik voelde me echt schuldig"

Ik bleef even stil en liet mijn blik rusten op mijn muur.
Ik dacht terug aan hoe Kylie me vertelde dat zij en Matthew bij de motor zijn geweest. Niks in mijn hoofd leek te kloppen, er waren teveel losse eindjes. Wie was bijvoorbeeld de persoon die eraan kwam lopen toen Kylie bij de motor zat, waardoor ze wegrende. Had ze die persoon gezien en verzwijgt ze het of had ze hem echt niet gezien? Het liefst zou ik gewoon teruggaan in de tijd en dit alles voorkomen. Ik draaide me weer om naar Matthew.

"Maar hoe wist je dan dat ik in het ziekenhuis was?"
Hij stond ongemakkelijk in het midden van de kamer met zijn rugzak nog om zijn rug.

"Ik wilde binnenkomen alleen toen hoorde ik je ineens praten, niets bijzonders"

Ik liep richting de trap in de hoop dat Matt de hint opnam dat ik liever had dat hij naar huis ging. Voordat ik naar beneden liep draaide ik me nog even om, om te kijken of het ook daadwerkelijk werkte. Alleen Matthew stond nog steeds in het midden van de kamer en keek bedenkelijk naar zijn schoenen.
"Lexa..." begon hij twijfelend. "Er is nog iets wat je moet weten"
Ik liep weer terug de kamer in en ik voelde hoe ik mijn adem inhield.
Matt haalde even diep adem hij friemelde aan de band van zijn rugzak.
"Jimmy was ook in het ziekenhuis..."

Ik voelde me licht worden in mijn hoofd en zakte langzaam tegen de muur naar beneden. Ineens leek het kwartje te vallen.
Jimmy die vanonder de boom naar me stond te kijken, dat hij in het ziekenhuis was.
Jimmy heeft dat briefje geschreven en in het ziekenhuis neergelegd.
Het was voor Jimmy een makkie om aan informatie te komen omdat hij Adam zijn beste vriend was.
Jimmy heeft zijn kans gezien toen Adam wanhopig om hulp vroeg en die heeft hij ook gepakt.
Het is altijd al Jimmy geweest en niemand die het door heeft gehad...