His love, Her hate

43. Lexa

Terwijl ik mijn fiets ontdeed van het slot die eromheen zat, voelde ik ogen in mijn rug prikken.
Ik keek om en zag vanonder de grote boom in het midden van het plein Jimmu naar me staan staren.
Ik fronste even en draaide me toen weer om, ik bond mijn slot om mijn zadel heen en trok mijn fiets toen uit het rek.
Voordat ik wegfietste keek ik nog een keer achterom, waar Jimmy nog steeds naar me keek.
Hij leek vaag te glimlachen voor hij zich omdraaide en het plein afliep.
Ik schudde mijn hoofd, dat zal ik me wel weer ingebeeld hebben.
Ik maakte een ommetje naar de supermarkt om wat spullen te halen voor het avondeten en reed toen terug naar huis.
Ik werd opgeschikt door Matthew die op het hek in mijn tuin zat.
Fantastisch, dat kan er ook nog wel bij vandaag.

"Matthew, wat doe jij hier" gromde ik en ik kneep geïrriteerd in mijn stuur.

Hij keek op en fronste toen verbaasd.

"Ik kwam alleen om te praten, maar je was toch lopend?" vroeg hij voorzichtig.

Hij liet zijn telefoon in zijn zak glijden en ging rechtop staan.
Ik negeerde zijn blik omdat ik wist dat ik me dan schuldig zou gaan voelen.

"Nee, ik ben altijd op de fiets en we hoeven niet te praten" beantwoordde ik zijn vraag kortaf.

"Maar hoe kan het dan dat ik net achter je aan liep, je rende weg toen ik je riep"

Hij ging voor me staan zodat ik hem wel aan moest kijken.
Ik kneep mijn ogen samen en keek hem bedenkelijk aan.

"Ik kom net vanaf de supermarkt, ik geloof dat je aan het hallucineren bent" grinnikte ik zacht.

"Ik kwam naar je toe om met je te praten en toen zag ik je lopen aan het begin van de straat, alsof je gewoon naar huis liep. Ik riep je en toen leek je wel te verstijven en toen rende je opeens weg, ik dacht dat je naar binnen was gerend. Daarom sta ik hier, ik dacht dat je binnen was..."

Nu begon ik toch wel vaag mijn twijfels te krijgen.
Ik zette mijn fiets tegen het hek aan en liep naar de deur toe.
Ik duwde de klink naar beneden en de deur waaide zacht open.

"Matt, de deur is gewoon open" zei ik, terwijl ik probeerde de kleine vleug angst te verbergen in mijn stem.

"Wat wil dat zeggen dan?" vroeg hij terwijl hij achter me ging staan en over mijn schouder meekeek.

"Er hoort niemand thuis te zijn..." zei ik zacht.

Mijn ogen bewogen snel over de zichtbare ramen.
Ik zocht naar een teken van leven in mijn huis, maar het zag er precies hetzelfde uit als hoe ik het vanochtend achterliet.

"Misschien ben je gewoon vergeten de deur op slot te doen vanochtend, het zal vast niks zijn" probeerde hij me gerust te stellen.

Maar het stelde me niet gerust, het gaf me op een of andere manier alleen maar meer zenuwen.
Ik stapte naar binnen en liep op mijn tenen de gang door.
Ik hoorde Matthew achter me lopen en keek bezorgd achterom.
De deur naar de woonkamer zat nog gewoon dicht en en het was helemaal donker binnen.
Matthew seinde naar me dat hij wel beneden zou kijken, dat betekende dat ik naar boven zou moeten gaan.

Zo zacht als ik kon liep ik trede voor trede de trap op.
Ik voelde hoe mijn hart bonkte in mijn keel, waarom was ik zo bang terwijl ik niet eens zeker wist of er iemand in mijn huis was?
Wat moest ik doen als er echt iemand in mijn huis was?
Waarschijnlijk zou ik niet meer in staat zijn om normaal te denken en een hele paniekaanval krijgen.
Te diep verzonken in mijn gedachte vergat ik helemaal de krakende trede.
Ik verstijfde en deed mijn ogen dicht, het was te verwachten...
Heel even was ik gerustgesteld toen het stil bleef boven, maar toen ineens klonk er een gerommel.
Ik opende verschrikt mijn ogen open en rende de laatste paar treden op.
Ik stormde mijn kamer in en zag nog net hoe mijn balkondeur dichtsloeg.
Met een paar stappen was ik bij de deur die ik gehaast weer opentrok.
Ik rende mijn balkon op en ving nog net een glimp op hoe een meisje met dezelfde bruine haren als ik de bocht om sprintte.