His love, Her hate

40. Lexa

Zuchtend liep ik het politiebureau uit.
Ik had mijn verhaal moeten vertellen en toen zeiden ze dat ze genoeg wisten.
Ze verontschuldigden zich dat het op deze manier heeft gemoeten, maar dat ze nu tenminste wel meer wisten.
Ik schudde mijn hoofd bij de gedachte dat ik het ooit gedaan zou moeten hebben.
Hoeveel ik Adam ook haat, zelfs dat zou ik hem niet aan doen.

'Omdat je gevoelens voor hem hebt. Nee beter, je houdt van hem' sneerde het stemmetje in mijn hoofd.

Het liefst wilde ik ertegen in gaan, maar wat als het nu toch al dichter bij de waarheid kwam.
Ik zie mezelf niet met Matthew, dat klopte gewoon niet.
Ineens wilde ik het liefste bij Adam langs, ik wilde weten hoe het met hem ging.
Ik draaide me om, liep een stuk terug, slenterde een paar straten door en arriveerde daarna bij het ziekenhuis.
Ik liep de witte gangen door, die verlicht waren door grote tl-buizen die aan het plafond hingen.
Ik zou nooit aan de geur van het ziekenhuis wennen, het rook er naar dat reinigende spul en gewoon schoonheid.
Ik grinnikte flauw om mijn eigen uitleg, woordenschat is nooit mijn beste kant geweest.
Ik sloeg de hoek om en hoop dat mijn vage herinneringen nog kloppen van de vorige keer dat ik hier kwam.
Ik stopte voor een deur waar 505 in gegraveerd was, als het goed was lag hij hier in.
Ik duwde de deur langzaam open en mijn twijfel vloog weg toen ik Kylie zag zitten.
Mijn gezicht verstrakte en ik stapte zelfverzekerd de kamer in.

"Hey Lexa, jou had ik hier niet verwacht" zei ze liefjes, maar haar gezicht was het tegenovergestelde.

Ik negeerde haar opmerking en richtte mijn blik op Adam.
Ik sperde mijn ogen wijd open toen ik oogcontact maakte.
Ik liep snel om het bed heen en ging op de bedrand zitten.

"Je bent wakker..." stamelde ik en ik veegde een plukje verdwaald haar uit zijn gezicht.

"No shit, sherlock" mompelde Kylie zacht, maar hard genoeg zodat ik het zou horen.

Adam keek me verdwaasd aan, er was geen twinkeling in zijn ogen te bekennen.

"Hij zal je niet herkennen schat, hij is zijn kortetermijngeheugen verloren en delen van zijn langetermijngeheugen. Hij weet waarschijnlijk niks meer wat er in het afgelopen jaar gebeurd, misschien wel meer. Gezichten herkent hij niet meer en zijn sommige herinneringen komen beetje bij beetje terug" vertelde ze vrolijk, alsof het niks belangrijks was.

Ik opende mijn mond om er iets tegen in de brengen maar ze begon alweer door te ratelen.

"Gelukkig herinnert hij ons nog wel, toch baby?" ze pakte zijn hand vast en wachtte zijn reactie af.

Nu ontstond er een kleine twinkeling in zijn ogen en hij glimlachte.

"Natuurlijk princess"

Princess, dat is hoe hij mij altijd noemde...
Ik keek toe hoe Kylie hem begon te zoenen en balde mijn vuisten.
Hoe graag ik haar nu ook zou willen aanvallen, ik moest de controle bewaren.
Ik stond stijf op van het bed en liep woedend de kamer uit.
Ik sloeg de deur achter me dicht en wilde het liefste wegrennen.
Wat een vrij goed plan was, tot ik uitgleed over een of ander papiertje.
Ik belandde op mijn armen omdat ik gelukkig nog wel snel genoeg was om mezelf zover mogelijk op te vangen.

"Godver de godver de godver" schold ik binnensmonds.

Ik dacht een zachte grinnik te horen en draaide me snel om.
Maar de gang was volledig leeg, er was niemand te bekennen.
Ik keek naar het opgevouwen papiertje dat op de grond lag en boog me er langzaam over heen toen ik zag dat er wat op geschreven was:

'Lexa'

Ik vouwde het briefje argwanend open en liet mijn ogen over de letters glijden:

'Stop met nog meer tijd aan hem verspillen, hij is je niet meer waard'

Ik krabbelde haastig overeind en keek zoekend om me heen.

"Wie is daar?!" er kwam geen reactie dus ik liep met een versnelde pas naar de open wachtruimte.

Behalve een oudere vrouw en een stel bezorgde ouders, zat er niemand in de wachtruimte.
Ik keek naar het verfrommelde briefje in mijn hand en griste mijn telefoon uit mijn tas.
Ik hield de telefoon bij mijn oor en luisterde hoe hij over ging.

"Hey Lexa, hoe gaat het" begon een stem te praten toen er werd opgenomen.

"Matthew, waar ben je" siste ik door de telefoon.

"Ik ben met Lily in de stad, hoezo dat?"

Ik liet mijn telefoon zakken en hoorde vaag nog Lily op de achtergrond door mijn telefoon tetteren.
Ik klikte mijn telefoon uit en sloot hierbij ook zonder nog wat te zeggen het gesprek af.
Als dit briefje niet van Matthew was, en niet van Kylie...
Van wie zou het dan wel moeten zijn?

----------------------------------
Van wie denken jullie dat dit briefje is?😳