Runaway Prince

Chapter Twenty Nine

Chapter Twenty Nine ~

RITSU's POV

I've been staying here for almost a week. But ever since I went here, I never heard him say my name. I acted like I didn't care, I show them my smiles even though it really hurts. Feeling ko pinagsisiksikan ko na lang ang sarili ko. Parang lahat ayaw na sa akin. Na kay Aria na ang atensyon ng lahat. 

Nandito ako sa may garden, nilalaro ang damo gamit ang mga paa ko. Napansin ko na lang na pumapatak na pala ang luha ko. Am I too late? Huli na ba talaga ako? Si Aria na nga ba at hindi na ako ang laman ng puso niya? Hindi ko rin siya masisisi. Ako ang nang-iwan, ako rin ang may gusto noon na makahanap si Tyler nang iba. Kung hindi na niya ako mahal, siguro kailangan ko nang tanggapin yun. 

Tumayo ako at babalik na sana sa loob nang makita kong nakatayo sa may pinto si Tyler. Kanina pa ba siyang nandito? Kanina pa ba niya akong pinagmamasdan? 

"Tyler!"  pero hindi niya ako pinansin at dali-daling pumasok sa loob. 

-- 

"Tyler, open the door please. Talk to me Tyler!"  halos masira ko na ang pinto sa pagkatok pero hindi man lang siya nagpakita. Hanggang sa sumuko na ako at paalis na sana nang biglang niya itong buksan.

"Ano bang kailangan mo?" iritang tanong nito. 

"C-can we talk?"  

"Sabihin mo na. Don't waste my time."  I control myself not to cry because I want him to see the jolly me, yung parang dating Ritsu na minahal niya. 

I fake a smile. "I have a lot of things to say. Hindi mo ba ako papasukin sa kwarto mo?" 

I heard him sighed then he widened the door. 

Huminga ako nang malalim. Ito pala ang unang beses na kakausapin ko siya tungkol sa status ng relasyon namin. Oo ako yung nakipagbreak noon pero hinid ko 'yun ginusto. And now, umaasa pa rin ako na ako ang mahal niya. Iniisip ko lang na galit lang siya pero nandoon pa rin yung love niya para sa akin. 

Umupo ako sa kama niya at inilibot ang mga kamay ko rito. "Parang walang nagbago." I'm pertaining to his room.

"Marami nang nagbago Ritsu."  that was the first time he mentioned my name. "Marami nang nagbago nang umalis ka." 

Ganoon na lamang ang sakit na naramdam ko nang marinig iyon. "Sorry."  bulong ko. 

"Is that what you want to say?"

Tumayo ako at hahawakan pa sana siya ngunit agad siyang nakaiwas. "Stop it, Ritsu."

"Tyler. I'm really sorry."  this time, tumulo na ang luha ko. Gusto ko namang magpakatatag eh, pero hindi ko na nakayanan. 

"Para san pa? Iniwan mo na ako!"

"But I'm back!" 

Tumalikod siya sa akin. Hinawakan ko ang kamay niya pero nanatili siyang nakatalikod sa akin. "Sorry kung iniwan kita ko noon. I really don't want to leave but it was my Dad's wish. I don't want to betray him for the last time." Tuluy-tuloy na ang pagpatak ng luha ko. 

Humarap sa akin si Tyler.

"Tyler, all this time tinago ko ang sakit ko. And nung sinabi ng doctor ko na may taning na ang buhay ko parang nawalan na rin ako ng buhay. My dad told me that we have to go to States for second opinion. Mas magagaling raw ang doctors doon. Kahit na hindi ako naniniwala na may pag-asa pa, sinunod ko na lang si Dad because that's his wish. Iniwan kita ng hindi man lang sinasabi ang lahat ng 'to. Sorry for being selfish. Pero naisip ko, mabuti na rin yun. Ayaw kong makita mo akong unti unting nawawalan ng buhay. Sorry Tyler. "   tuluyan na akong nag-outburst.