Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter four •

Melissa point of view.

Die avond werd het nog lastig voor ons om te beslissen wie met wie slaapt en aangezien het toch een beetje gek voelde om meteen jongen en meisje bij elkaar te doen, terwijl we elkaar nog geen dag kennen, besloten we dat ik samen met Gwenny slaap, Sharr met Elisa, Tom met Bill en Georg met Gustav.

Ik weet niet of het toeval was dat er vier slaapkamers waren of niet, maar het komt perfect uit dat we plek hebben voor 8 man. Hopelijk komen er niet nog meer mensen hier vast te zitten.

"Wat ben je stil, Melis?" Gwenny kijkt me bezorgd aan en ik schud langzaam mijn hoofd. "Het is niks.." Ik hoop dat ze er niet over door blijft gaan want ik denk dat ik dan ga huilen. Ik kan er gewoon niet tegen om te weten dat er een mogelijkheid is dat ik hier niet meer weg kom. Dat ik mijn ouders, familie nooit meer terug zou zien.

Gwenny komt naast me zitten en slaat haar armen om me heen. Ja hoor, daar komen de grote krokodillen tranen. De tranen rollen één voor één over mijn wangen. Ik begraaf mijn gezicht in haar nekholte en snik. "Ik vind het gewoon zo erg, wat nou als we hier nooit meer uit komen?" "Dat zal heus niet gebeuren! Probeer er het positieve van in te zien. We komen hier uit. Je moet je sterk houden.", zegt ze en ik knik. Ze heeft gelijk. Ik moet gewoon wat positiever hier in staan.

"Zó erg is het toch ook weer niet met ons?", grapt Tom. Ik grinnik en laat Gwenny los. "Ja vreselijk Tom! Ik denk dat ik je niet meer kan zien als we hier uit zijn.", grap ik. Ik steek uitdagend mijn tong naar hem uit en wanneer hij dit ziet staat hij op. "Nu ga je het krijgen ook!" Hij loopt met uitstekende armen op me af en ik sta vlug op en ren weg. Ik lach en vlucht snel de keuken in maar hij komt me achterna.

Ik ren lachend snel terug naar de huiskamer en ga op Tom's oude plek zitten. "Bill, voed je broer eens op!", zeg ik lachend. Bill grinnikt. Hij slaat een arm om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. "Tom, laat haar eens met rust." Hij steekt zijn tong naar Tom uit en Tom geeft zich over. Ik grinnik. "Zijn jullie trouwens niet op tour?", vraag ik. Ik ben zo nieuwsgierig naar hun leven. Ze zijn zo fascinerend. Om te zien en hoe ze leven.

"Nee, we zijn op een pauze. Over een paar maanden beginnen we een nieuwe tour. We waren op dit moment aan het schrijven aan nieuwe nummers..", zegt Gustav, wie ondertussen zich ook bij de groep had gevoegt, net als Elisa trouwens.

Ik merk dat ik nog tegen Bill aan lig, doordat zijn houding veranderd. Ik ga overeind zitten en kijk naar hem. Ik zie dat zijn blik ietswat treurig is. "Gaat het Bill?" Ik leg mijn hand op zijn arm en kijk hem bezorgd aan. "Ik mis Pumba zo erg! Zouden ze al naar ons op zoek zijn? Zou het al in de kranten staan? Misschien missen ze ons niet eens.." Ik knijp bemoedigend in zijn arm. "Je zult Pumba snel weer zien en ik denk niet dat ze jullie persé nu al missen maar ik weet zeker dat er morgen een lichtje bij ze zal branden, met de vraag waar jullie zijn." Bill kijkt me aan en glimlacht. "Bedankt Melissa." Hij pakt mijn hand vast en geeft er een zacht knijpje in.

"Onze ouders zullen ons voorlopig nog niet missen. We zouden pas over 14 dagen thuis komen..", zegt Sharr. "Het enige wat zou kunnen gebeuren is dat ze ons bellen of appen en dat wij hier dus niet op reageren en misschien spreken ze elkaar wel en hebben ze het door dat er iets mis is." Ik knik en tot mijn opluchting trekt Bill me weer tegen zich aan. Ik nestel mezelf tegen hem aan en leg mijn hoofd op zijn schouder. Misschien iets gek, aangezien we elkaar pas kennen, maar hij voelt nu al aan als een goede vriend.

En stiekem hoop ik natuurlijk op meer, meer, meer!

-------------

JAA BELISSA IS ER AL EEN HEEL KLEIN BEETJE, zou er meer komen?? 😏

HAPPY BIRTHDAY TO GEORGGGG!!! 🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉