Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter thirty-one •

Sharr point of view.

We zijn nu ongeveer zo'n 1,5 uur onderweg. We beginnen de tour in een plaatsje in Duitsland, deze ligt net buiten de grens van Nederland. De jongens waren echt onwijs lief om ons gewoon op te komen halen in Nederland terwijl de tour in Duitsland start.

Ik begin een redelijk nerveus gevoel te krijgen. Moet ik het Tom nu gaan vertellen? Misschien is het maar beter, dan ben ik er maar van af. Twijfelend draai ik me naar Tom toe en vraag hem op een zacht volume of hij met me mee wilt lopen. Tom kijkt me verbaasd aan, maar pakt dan mijn hand en we lopen samen naar het andere zitgedeelte achteraan. Ik ga op een koffer zitten en wiebel wat met mijn benen. Ik staar naar mijn voeten en Tom blijft in de deur opening staan. Nonchalant leunt hij tegen de deurpost en hij heeft zijn armen gekruist.

"Wat is er?", vraagt Tom en ik kijk hem met een pijnlijke blik aan. Hoe moet ik dit in hemelsnaam vertellen? Ik ben zo bang dat hij me weg zal sturen. "Ik.." Tom hurkt voor me neer en legt zijn handen op mijn benen. Hij kijkt me bezorgd aan. "Je kan mij alles vertellen, dat weet je toch wel?" Ik knik en leg mijn handen op zijn schouders en geef hem dan een knuffel. "Weet je nog die keer dat we gevreeën hebben?" Tom lacht zachtjes. "Hoe kan ik dat vergeten?" Ik bloos lichtjes. "We hebben geen condoom gebruikt en.. nu.." Tom onderbreekt me. "Ben je zwanger?" Zijn ogen worden groot en hij gaat recht op staan. Hij legt zijn handen op zijn hoofd en begint te ijsberen. "Shit!", roept hij en ik krimp in elkaar. "Het spijt me! Ik heb er niet aan gedacht maat het is ook niet alleen mijn schuld. Jij hebt er ook niet aan gedacht en ik wil het kindje houden en ik weet niet wat jij wilt doen maar ik ga het houden. Het spijt me zo Tom, wees alsjeblieft niet boos", ratel ik aan één stuk door. Tom stopt meteen en kijkt me aan. "Ik ben niet boos op jou.. Het is gewoon een stomme fout, maar wij gaan hier uit komen! Ik wil het kindje ook houden natuurlijk." Het voelt alsof er een gewicht van mijn schouders af valt. "Dus je bent niet boos?", vraag ik en kijk hem voorzichtig aan. "Nee tuurlijk niet. Het spijt me voor net, maar het kwam even vanuit het niks voor mij.." ik knik en sta op. "Wij gaan dit kindje samen opvoeden!", zegt hij en hij neemt me in zijn armen. Hij slaat zijn armen om mij heen en ik voel me meteen een stuk veiliger en vertrouwder. "Gelukkig hoef ik pas na de tour te bevallen.", mompel ik en Tom lacht zachtjes. Hij laat me los en kijkt me aan. "Hoe lang wist je het al?", vraagt hij dan. Shit. "3 weken", zeg ik zachtjes in de hoop dat hij me niet verstaat. "Waarom heb je me niks verteld? Heb je de hele tijd in je eentje hiermee gelopen?" Ik schud mijn hoofd. "Melissa weet het ook. Sorry Tom, ik wilde je niet lastig vallen nu je weer in Duitsland zat en ik dacht het kan wel wachten tot ik je weer zie." Tom knikt. "Je hebt gelijk. Ik ben blij dat Melissa er voor je was." Ik glimlach. "Ik ook! Gaan we het de rest meteen maar vertellen?", vraag ik hem en hij knikt. "Ja, dat lijkt me wel het beste."

We lopen terug naar de rest en blijven in het midden van de zitruimte staan. "Wij moeten jullie iets vertellen", zegt Tom en iedereen hun ogen zijn op ons gericht. Ik schuifel wat ongemakkelijk heen en weer. "Ik ben zwanger.." Meteen nadat ik dat zei vliegt Bill mij om de nek. "IK WORD OOM!!", gilt hij enthousiast, vlak naast mijn oor. Ik sla mijn handen voor mijn oren. "Super leuk voor jullie!", zegt Georg. Iedereen reageert enthousiast en als ik naast Melissa ga zitten draait ze zich naar me om met een glimlach op haar gezicht. "Goed van je dat je het hem verteld hebt. Hoe reageerde hij?" Ik glimlach. "Hij zat wel eerst wat te mopperen maar hij zei al vrij snel dat we het kindje zouden houden en samen opvoeden." Melissa grijnst. "Ik wist wel dat hij je niet in de steek zou laten!" Ik knik. "Daar ben ik ook heel blij om!"

Dan begint Gwenny opeens enthousiast rond te springen. "We zijn toch nog in Nederland?", vraagt ze. Gustav zegt van wel en Gwenny begint enthousiast te roepen. "We moeten echt muisjes met beschuit halen!" "Wat is dat?", vraagt Georg. "Je weet dat dat pas is als je bevallen bent of tenminste weet wat het kindje wordt?", zegt Melissa. Gwenny haalt haar schouders op. "Laten we het alsjeblieft halen!" Ik grinnik en stem met haar in.

Een half uur later zitten we allemaal weer op de bank met een beschuitje met blauwe en roze muisjes door elkaar erop. Ik zit naast Tom en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. "Over 9 maanden loopt er hier een kleine Tom.", fluister ik en Tom lacht.

De jongens vinden allemaal het beschuit met muisjes lekker. Gustav en Georg nemen zelfs nog een beschuitje, zo lekker vinden ze het.