Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter fourty-one •

Melissa point of view.

• Flashback •

Ik ren zo hard als ik kan. Mijn ademhaling gaat onwijs snel en ik kan mijn eigen benen zowat niet bij houden. Ik voel mijn voeten niet eens meer. Het lijkt alsof alles op de automatische piloot gaat. Ik voel mijn hoofd duizelen en ik schreeuw nog eens hard. "Dylan!" Ik ren het gebouw binnen waar de bruinharige jongen naar binnen is gerend en eerst neemt mijn lichaam me mee naar de lift maar dat zou veel te lang duren. Ik moet snel zijn. Ik draai mijn lichaam naar de trap en ren zo hard als ik kan naar boven. Mijn bovenbenen voelen zo pijnlijk, maar ik kan niet stoppen. Het zijn 7 verdiepingen. Eindelijk boven aan gekomen hijg ik zwaar. Mijn blik gaat alle kanten op en blijft hangen op de smalle, bruinharige jongen. Hij staat op het randje van het dak en de wind waait door zijn haren. Ik stap het dak op en kijk naar de jongen die op het moment staat om zichzelf van het leven te beroven. Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen en ik zet een stap vooruit. "Dylan?"

Hij draait zijn hoofd iets op zij. "Ga weg, Melissa!" Ik schud mijn hoofd. Ondanks hij dit niet kan zien. "Ik ga niet weg. Kom alsjeblieft van de rand af en praat met me!" Ik smeek hem. Ik zie hoe hij zijn hoofd schud en ik voel hoe een traan over mijn wang rolt. Ik slik en zet nog een stap naar hem toe. "Blijf waar je staat!" Ik snik en begin hem te smeken. "Alsjeblieft!" Er volgen meerdere tranen. De sirenes van de politie klinken zachtjes van twee straten verder op en even later stoppen ze beneden aan het gebouw. "Het spijt me", zegt Dylan en hij zet een stap naar voor. Nog één stap en hij valt. Ik probeer hem tegen te houden maar tevergeefs. Dylan zet nog een stap naar voren en zijn lichaam valt en verdwijnt. Ik ren als een gek naar de rand en probeer zijn hand te pakken, maar ik ben te laat. Met een schreeuw zak ik op mijn knieën. Allerlei gevoelens gaan door mijn lichaam heen. Verdriet, onbegrip, woede, liefde, gemis..

De tranen rollen als kleine riviertjes over mijn wangen en ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik hoor versnelde voetstappen achter mij en luid gegil en geroep van beneden. Tussen mijn vingers door werp ik een blik over de rand en dit had ik misschien beter niet kunnen doen. Het lichaam van Dylan ligt onderaan op de grond en zijn ledematen liggen niet meer op de manier hoe ze horen te liggen. Overal om hem heen ligt bloed en ik voel hoe ik begin te kokhalzen. Al snel komt mijn maaginhoud eruit en ik voel hoe een sterke hand zich op mijn rug plaatst en een andere hand mijn haren vast houdt.