Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter thirty •

Melissa point of view.

Het is een maand later en de jongens zouden ons elk moment op kunnen halen. We hebben allemaal afgesproken bij Elisa thuis, omdat dat ons het handigste leek. Onze ouders zijn ook naar Elisa gekomen om afscheid te nemen.

Ik kijk naar mijn vriendin Gwenny. Ik vraag me echt af wat er met haar is. Ze zondert zich sinds we vrij zijn gekomen steeds af en als we er naar vragen worden we afgebekt. Als ik nu ook naar haar kijk krijg ik niet het idee alsof ze heel enthousiast is om op tour mee te gaan. Ik ga naast haar op de bank zitten. "Heb je er geen zin in?", vraag ik direct. Ze kijkt op en haalt haar schouders op. "Jawel." Dat is het enige wat ze zegt. Ik zucht en vermeng me weer in het gesprek met Sharr en Elisa. Elisa verteld een gek verhaal over eieren wat Gustav haar ooit verteld had en ik lach. Plots klinkt er luid getoeter buiten en ik spring op. Ik ren naar de buiten en de jongens komen al naar buiten gelopen. Ik vlieg Bill om zijn nek en sla mijn benen om zijn middel. Bill lacht en zet zijn handen onder mijn billen. Ik druk mijn lippen op die van hem. "Ik heb je gemist!", zeg ik wanneer onze lippen weer van elkaar af zijn. Ik had Bill al drie weken niet gezien en het leek wel een jaar. We hebben gelukkig wel elke dag geskypt of gebeld waardoor ik het nog wel vol hield. Bill laat me weer op de grond zakken en cupt mijn gezicht met zijn handen. "Ik heb jou ook gemist!" Hij drukt zijn lippen weer op die van mij en alles voelt weer zo vertrouwt aan. Ik voel het koude metaal van zijn twee piercings over mijn lippen glijden en een rilling loopt door mijn lichaam. Het geeft me een goed gevoel hoe hij zo net ook zei dat hij me gemist heeft. Ik heb een keer ergens gelezen dat het veel gemeender is als de ander het volluit terug zegt in plaats van alleen 'ik ook van jou' of 'ik jou ook'. Ik weet niet of het echt zo is, maar het geeft me toch een goed gevoel dat hij het volluit zegt.

Ik laat Bill weer los en geef de anderen een knuffel. Ik kijk Tom, misschien te overdreven, aan om zijn reactie te peilen maar ik weet al gelijk zeker dat Sharr het nog niet verteld heeft. Ik werp een blik op Sharr en kijk haar doordringend aan. Ze wuift het weg. Waarom verteld ze het Tom niet gewoon? Gaat ze het pas vertellen zodra ze zowat moet bevallen of zo?

Ik pak Sharr bij haar arm en trek haar wat verder van de groep. "Ik wil dat je het hem vandaag nog verteld Sharr. Anders doe ik het.", zeg ik. Ik wil niet dat ik het moet vertellen, maar Tom heeft er recht op om het te weten. Hij wordt tenslotte vader! Sharr heeft wel al besloten dat ze het kindje wilt houden. Of Tom dat nou wilt of niet. Ik geef haar groot gelijk. Zij draagt het kind tenslotte 9 maanden lang.

We nemen allemaal afscheid van onze ouders en beloven ze vaak genoeg te bellen. Ik geef mijn ouders nog een knuffel en stap dan de bus in. Zodra ik binnen stap kijk ik mijn ogen uit. De meubels zijn van mooi hout en licht gekleed leer. Er is een klein zit gedeelte voor aan met een keuken en een eettafel voor vier personen, al zou dat wel krap zijn. Ik loop een stukje verder en kom bij het bedden gedeelte. Er zijn 8 bedden waar een gordijn voor elk gedeelte hangt. Ik haal een gordijn opzij om te kijken wat er achter zit en zie dat er bij elk bed een kleine televisie op het plafond zit met een lampje er naast ingebouwd. Ik sluit het gordijn en loop weer een stukje verder. Aan de linker kant zit het toilet en de rechter kant een douche. Daarachter is nog een zitgedeelte maar die lijken ze niet te gebruiken aangezien daar allemaal koffers en tassen zijn gedumpt. Ik zie dat de chauffeur mijn koffer hier ook bij heeft gezet en herken al snel ook mijn weekend tas. Deze pak ik op en neem ik mee naar het zit gedeelte voor aan. Het valt me nu pas op dat er ook een televisie bij dit zitgedeelte op een kast staat. Er staat zelfs ook een dvd speler bij. "Vind je het mooi?" Bill wikkelt vanuit achter mij zijn armen om mijn middel en trekt me dicht tegen zich aan. Hij drukt een kus in mijn nek. "Het is mooi! Wel een beetje krap, maar het zal hopelijk te doen zijn.", zeg ik eerlijk. "Don't worry, we zullen de meeste nachten in een hotel slapen. Dit is eigenlijk alleen als de chauffeur door wilt rijden." Ik knik begrijpend en draai me om in zijn greep. Ik begraaf mijn gezicht in het kuiltje van zijn nek en neem zijn geur diep in mij op. "We gaan zo rijden", zegt hij na een tijdje zo te blijven staan. Ik laat hem met tegen zin los en ga dan bij een raam staan zodat ik mijn ouders uit kan zwaaien. Ze zwaaien terug en langzaam aan beginnen ze een steeds kleinere stip te worden en vervagen ze uiteindelijk helemaal.