Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter twenty-seven •

Melissa point of view.

De taxi rijdt onze straat in en stopt voor het huis waar ik nu al zo ongeveer een maand niet ben geweest. Er lijkt niks te zijn veranderd. Alles lijkt het zelfde. Een apart gevoel trekt door mijn lichaam. Er lijkt niks te zijn veranderd, maar toch voelt het alsof er onwijs veel veranderd is. Het voelt alsof ik niet meer dat meisje ben die hier eerst woonde. Met mijn ouders loop ik naar de deur en ik voel mijn maag omdraaien. Ik sla mijn armen om mijn buik en buig voorover en meteen komt mijn maaginhoud eruit. Sorry plantjes.

Mijn moeder legt haar hand op mijn rug en houdt met haar andere hand mijn haren naar achteren. "Ach meisje, dat moet vast alle spanning zijn geweest." Ik negeer haar opmerking en we lopen het huis binnen. In de keuken fris ik me een beetje op. Mijn ouders volgen elke stap die ik zet en ik word er nu al niet goed van. Ik besluit naar boven te gaan en ik hoor mijn vader wat zeggen. "Laat haar maar eventjes. Ze heeft even tijd voor zichzelf nodig." "Het moet zo vreselijk voor haar zijn geweest!", snikt mijn moeder. Ik rol met mijn ogen. Ik weet dat ze bezorgd zijn geweest en ik weet dat ik pas net terug ben, maar het voelt allemaal niet goed. Ik ga mijn kamer in en laat mijn blik langs al mijn posters en meubels gaan. Dit ben ik niet meer. Dit is mijn kamer niet.

Ik besluit Sharr te bellen. "Hey met mij", zegt ze en ik hoor de spanning in haar stem. "Hey.." Het blijft even stil van beide kanten. "Het voelt allemaal zo anders. Ik ben niet meer wie ik was.." Sharr slaakt een zucht. "Ik heb precies hetzelfde meid." Gelukkig, ik ben niet de enige.

"Ik mis Tom.." "Ik mis Bill.." We lachen beide even en ik ga voor het raam staan en kijk naar buiten. De straat is ook niks veranderd. Nog altijd even rustig.

We blijven nog ruim een uur aan de telefoon en wanneer ik ophang besluit ik even op bed te gaan liggen. Ik sluit mijn ogen, maar word al gauw gestoord door mijn telefoon die begint te trillen. 'Bill' staat erop en ik neem gelijk op. "Hey!", zeg ik enthousiast. "Hey! Ik moet je iets vertellen..", zegt hij dan met een serieuze stem. "Wat dan?" "Ik had toch verteld over de tour die we zouden hebben volgende maand?" Ik maak een 'hmm' geluidje. "De tour gaat gewoon door." Ik zeg even niks. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Een tour.. 6 maanden lang, dus dat betekend 6 maanden Bill niet zien..

"Maar ik heb goed nieuws.", zegt hij dan met opgewekte stem. "We hebben met het management gesproken en ze vinden het goed als we jullie vier mee nemen. Als jullie dat willen tenmin-" "TUURLIJK WIL IK DAT!", schreeuw ik zowat en ik spring op van het bed. "Dat is duidelijk dan", grinnikt Bill. "Ik moet het alleen wel mijn ouders vragen." Bill stemt in. "Dat is een goed idee." Ik glimlach, ondanks hij dit niet kan zien. Het voelt al gelijk een stuk beter nu ik met Bill even kan praten.
Ik hoop alleen zo erg dat mijn ouders het goed gaan vinden..

"Geen spraken van!", zegt mijn moeder. Ze staat op en begint te ijsberen. Mijn vader is akelig stil. "Maar mam! Anders zie ik hem 6 maanden niet! Dat is een half jaar!", zeg ik gefrustreerd. "Dat kan me niet schelen! We hebben je pas terug en dan zijn we je weer voor hoe weet ik het hoe lang kwijt!" Ik zucht en kijk naar mijn vader. Hij zucht ook. "Ik vind dat ze moet gaan." Mijn moeder haar mond valt open van verbazing. "Hoor ik je dat nou echt net zeggen?" Mijn vader knikt. "Lieverd.. we wisten al die tijd niet waar ze was, maar ze is in goede handen met die jongens en we weten waar ze is. Ze wordt echt wel goed verzorgd daar!" Ik glimlach en knik naar mijn vader als bedankje. Mijn moeder zegt even niks.

"Oké, maar alleen als je ons maar altijd belt, sms't als je op een nieuwe bestemming bent gekomen." Ik grijns en geef mijn ouders beide een knuffel. "Dank je mam!" Ze glimlacht. "Ik wil gewoon dat je gelukkig bent."