Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter thirty-nine •

Melissa point of view.

Ik draai me om en kijk recht in de ogen van Bill. Hij kijkt me aan met een gekwetste blik. Ik voel de tranen opwellen in mijn ogen terwijl ik mijn koffer rechtop neer zet en stil blijf staan. Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik door lopen en Bill alleen achter laten? Moet ik het Bill vertellen?

Bill gaat op een stoel zitten in de lobby en legt zijn gezicht in zijn handen. Hij zucht diep. Vervolgens leunt hij met zijn ellebogen op zijn bovenbenen en leunt hij met zijn kin op zijn samen gebalde vuisten. "Heb ik iets verkeerd gedaan?" Ik schud stilletjes mijn hoofd als hij een blik op me werpt. Ik durf niks te zeggen. Wat valt er überhaupt te zeggen? Ik sta op het punt om weg te gaan omdat het me allemaal te veel word.. "Waar ga je naar toe?" Ik haal mijn schouders op. "Godverdomme Melissa! Zeg toch eens wat!" Gefrustreerd staat hij op en met een strakke blik loopt hij op me af. Ik schrik van de verheffing van zijn stem. Hij heeft nog nooit tegen me geschreeuwd. Een traan rolt over mijn wang en ik veeg het snel weg met mijn mouw. "Ik.." "Waarom vertel je me niet wat er aan de hand is?" Ik leun ondertussen tegen de muur aan en Bill is dichtbij. Nog één stap en hij staat tegen me aan. Mijn blik gaat vlak langs hem naar de receptie, waar een jong meisje met grote ogen het tafereel bekijkt.

"Ik kan het niet.. Het doet te veel pijn", zeg ik zachtjes. Mijn stem trilt. Mijn hele lichaam trilt. Ik leg mijn trillende vingers tegen mijn lippen. "Maar het doet mij te veel pijn om jou zo te zien! Ik wil je helpen."

"Ga alsjeblieft terug mee naar boven, ik beloof je dat ik geen vragen meer zal stellen", zegt Bill als ik stil blijf. Ik knik en hij pakt mijn hand vast. Hij verstrengelt onze vingers en knijpt zachtjes in mijn hand. Zodra we op onze kamer zijn trekt hij me in een knuffel en zo blijven we een tijdje staan. Daarna gaan we beide terug naar bed en ik weet gewoon dat Bill voorlopig niet zal slapen omdat hij weet dat ik anders weer weg ben.

De volgende dag is de spanning om te snijden. Bill en ik hebben alleen het hoognodige tegen elkaar gezegd en bij het ontbijt durft niemand vragen te stellen. Wel voel ik Gwenny's blik op mij branden. Zij is dan ook de enige die van mijn situatie af weet.

Na het ontbijt gaan we allemaal de tour bus in en maakt iedereen het zich comfortabel. Ik besluit dat ik een boek ga lezen in mijn bed en sluit het gordijn achter mij. Terwijl ik me probeer te concentreren op mijn boek hoor ik Tom en Bill in de achterste lounge ruimte praten. Het is zacht, maar nog wel verstaanbaar.

"Ik snap gewoon niet waarom ze zo doet!"
"Geef haar wat tijd"
"Het is allemaal zo plotseling. Eergisteren ging het nog goed en hebben we zelfs nog seks gehad!"

Fijn Bill, dat is ook echt iets wat je met je broer moet delen!

"Ik snap je bezorgdheid, maar probeer haar even de tijd te geven. Zodra ze er klaar voor is zal ze het je vertellen, dat weet ik zeker."

Gelukkig snapt Tom me.

Ik hoor de tweeling hun voetstappen langs het bed lopen en één van hen blijft stilstaan vlak voor mijn bed. Even later schuift het gordijn wat op zij en popt Bill zijn hoofd er doorheen. "Hey", zegt hij zachtjes. "Hey" Ik stop mijn boekenlegger tussen het boek en leg het op zij. "Ik wilde even sorry zeggen voor vannacht." Ik glimlach. Ik ben blij dat hij dat zegt. Ook al had hij alle recht om zo te reageren. Ik neem het hem niet eens kwalijk.

"Het is oké, ik vertel het je echt zodra ik er klaar voor ben."