Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter twenty-five •

Gwenny point of view.

Het is nu drie weken nadat ik heb besloten Tom te laten gaan. Iedereen had vast verwacht dat ik me meteen aan Georg zou vastklampen, maar dat is niet zo. Ik weet gewoon nog steeds niet wat ik wil. Vanuit Georg was het wel vrij duidelijk dat hij meer wilt.

Ik zit op het bed met muziek op en ik bounce een beetje mee met de maat van de muziek. De deur gaat open en Georg komt naar me toe. "Kunnen wij praten?", zegt hij en hij zet de muziek uit. "Hey! Daar was ik naar aan het luisteren!" Ik trek de mp3 uit zijn handen, maar nog voor ik op de play knop kan drukken trekt Georg het apparaatje uit mijn handen. "Ik meen het. Ik wil met je praten en je gaat het vast niet leuk vinden wat ik je ga vertellen, maar ik moet eerlijk met je zijn. Dat is wel zo eerlijk." Ik knik, maar zeg niks. Ik leun met mijn rug tegen het hoofdbord van mijn bed. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen. Ik kijk Georg afwachtend aan en hij zucht diep.

"Ik heb besloten dat ik niet meer op je ga wachten. Ik weet dat er iets tussen ons is Gwenny, maar je maakt het me verdomt moeilijk. Ik weet ook dat jij mij de laatste tijd ontwijkt en dat dat is sinds dat gedoe dat je had met Tom. Geen idee waar dat over ging maar alsnog. Ik wist dat er iets tussen jullie was, maar dat lijkt nu over te zijn. Hoe moeilijk ik het ook vind.. ik wil dat je een keuze maakt. Ik wil binnen een week weten of je voor mij kiest of niet. Als je niet voor mij kiest dan is het over tussen ons." Ik kijk hem met grote ogen aan. Waarom altijd zo serieus? Kunnen mensen niet gewoon genieten van het leven en leven naar het moment? Met een lach op mijn gezicht kijk ik hem aan. Georg rolt met zijn ogen en staat op. Hij loopt zonder nog iets te zeggen de kamer uit. "Georg..", probeer ik nog, ook al weet ik dat het geen zin heeft. Hij slaat de deur met een klap achter zich dicht en de schuldgevoelens beginnen langzaam mijn lichaam in te kruipen.

De rest van de dag sluit ik me in mijn kamer op. Het enige moment dat ik naar buiten kom is voor het avond eten. Wanneer ik de kamer in kom zijn alle ogen op mij gericht en ik loop zonder iets te zeggen naar binnen en ga op de laatst overgebleven stoel aan tafel zitten. Georg zit tegenover me en ik probeer zijn blik te vangen maar hij kijkt constant een andere kant op.

De sfeer aan tafel is om te snijden en zodra ik mijn bord leeg heb sta ik op en loop ik naar de badkamer. Ik besluit een hete douche te nemen en mijn gedachten op een rij te zetten.

Georg point of view.

Met een frons op mijn gezicht zit ik als laatste nog aan de eettafel. Mijn gedachten blijven naar Gwenny gaan. Hoe kon ze nou zo reageren? Ik snap soms echt niks van haar. Eerst bleef ze maar rond mij hangen en hadden we zo'n goede klik en toen was alles patsboem weg en had ik het gevoel dat ze me probeerde te ontwijken. En dan ook nog eens op mijn serieuze besluit, waar ik verdomme zo lang over heb moeten nadenken, lachen.

"Jongens!", klinkt Gustav door de kamer. Op de achtergrond hoor ik verschillende stemmen en iedereen wordt muisstil. Een luid geklop klinkt op de buiten deur. Melissa en Sharr rennen meteen naar de deur en beginnen te bonken en te schreeuwen. "HELP ONS TOCH! WE ZITTEN HIER AL WEKEN OPGESLOTEN! ALSJEBLIEFT!!" De tranen rollen over de meiden hun wangen en ondertussen merk ik dat ik het ook niet droog kan houden.

Is het dan eindelijk zo ver? Worden we eindelijk bevrijdt?