Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter twenty-six •

Melissa point of view.

Ik blijf bonken op de deur en er klinkt een vrouwelijke stem vanachter de deur. Ze klinkt nog erg jong. "Kan je alsjeblieft de deur open doen?", roep ik en ik bonk op de deur. De tranen lopen ondertussen alsof er een kraan open staat. Ik geef bijna de moed op, maar dan gaat plotseling de deur open. Sharr en ik strompelen op zij en een jonge blonde vrouw met blauwe ogen staart ons aan. Iedereen heeft zich ondertussen achter Sharr en mij verscholen en kijken nieuwsgierig naar het nieuwe gezicht.

Ik sla mijn handen voor mijn ogen en begin hard te huilen. Sharr begint het gesprek met de vrouw en verteld haar alles in details wat er gebeurd is. Bill is ondertussen naar me toe gekomen en heeft zijn armen om me heen geslagen. Ik leun met mijn gezicht tegen zijn borstkas en mijn schouders schokken. "We zijn vrij", fluistert Bill in mijn oor en kippenvel ontstaat over mijn hele lichaam bij het horen van het woord 'vrij'.

Het is een uur later en de plaatselijke politie is gearriveerd. Ieder van ons wordt één voor één ondervraagt. Nu is het mijn beurt. "Sinds wanneer zaten jullie hier vast?" "Kenden jullie elkaar van te voren?" "Hoe kan het dat jullie alsnog vast kwamen te zitten ondanks het mannelijke gezelschap later pas binnen kwam?" "Waarom hebben jullie niet met geweld geprobeerd buiten te komen?"

Ik beantwoord alle vragen nauwkeurig en wanneer de agent zegt klaar te zijn leg ik mijn hand op zijn arm en kijk hem aan. De agent kijkt me aan. "Mag ik mijn ouders bellen?", vraag ik en de man knikt. "Natuurlijk!" Hij overhandigt mij zijn telefoon en ik gris de telefoon snel uit zijn handen. Ik loop, rennen kan je het eigenlijk beter noemen, naar buiten en zodra ik een stap buiten zet en de warme zonnestralen mijn huid strelen krijg ik een beetje een onwennig gevoel. Het voelt zo gek om nu buiten te zijn.

Allemaal verschillende vragen gaan door mijn hoofd.

- Ga ik Bill nog weleens zien?
- Zo ja, hoe gaan we onze relatie tot stand houden?
- Wat moet ik nu met mijn leven?

Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten en toets met trillende vingers het telefoonnummer van mijn ouders in in de telefoon die de agent mij gaf.

De toon gaat twee keer over en dan wordt er al opgenomen. "Mam?" Mijn stem trilt en ik ben bang dat ze me niet zou verstaan, maar tevergeefs mijn moeder slaakt een gil. "Ben jij dat Melissa? Ben jij het echt? Oh god kind van me ik was zo bezorgd!" De tranen schieten terug in mijn ogen en ik kan even niks uitbrengen. "Ik ben het echt." Mijn stem is zo zacht dat ik me af vraag of ze me wel gehoord heeft. "Ach lieverd! Ik en papa komen meteen naar je toe! Ben je nog op je vakantiebestemming?" Ik knik wild met mijn hoofd en de realisatie dat ze dat niet kan zien dringt al snel tot me door. "Ja", zeg ik. "Ik zie je over een half uur, oké?" Ik lach van geluk. "Ja, ik zie je zo!", zeg ik. Mijn stem klinkt schor. Ik heb mijn ouders zo erg gemist!

Bill komt ook naar buiten en ik vlieg hem om zijn nek. "Mijn ouders zijn onderweg!", zeg ik enthousiast en Bill grijnst. Ik druk mijn lippen op die van hem. "Kan je niet met me mee gaan?", vraag ik dan en kijk hem met een beteuterd gezicht aan. Hij legt zijn hand op mijn wang en ik glimlach. "Je weet dat dat niet kan lieverd!" Ik knik en druk een kus op zijn lippen.

De rest is ondertussen ook buiten en we praten met zijn allen over hoe onmogelijk dit een uur geleden nog leek, tot onze ouders arriveerden. Zodra ik mijn ouders aan zie komen lopen begin ik te rennen en ik vlieg beide mijn ouders om de nek. "Ik hou zo veel van jullie! Ik dacht dat ik jullie nooit meer zou zien!", huil ik en mijn ouders houden me stevig vast.

Die avond was het tijd om terug naar Nederland te gaan en we zouden met zijn allen afscheid nemen op het vliegveld.

Ik geef de jongens allemaal een dikke knuffel en we wisselen nog gauw nummers uit. Bij Bill aangekomen kan ik me niet meer in houden en voor de zoveelste keer vandaag barst ik in tranen uit. "Ik mis je nu al!" Bill lacht en slaat zijn armen om me heen. "Ik hou van je." Ik kijk hem met grote ogen aan. Zei hij dat nou echt zo net? "Ik hou ook van jou!" Ik sla mijn armen om zijn nek en druk mijn lippen op die van hem. "Ik ga je missen, babe." Ik knik en geef hem nog een knuffel. Ik neem voor de laatste keer voor voorlopig zijn lichaamsgeur diep in mij op en ik zucht diep.

"We moeten gaan lieverd", zegt mijn moeder en ze legt haar hand op mijn schouder. Ik knik en druk nog een laatste keer mijn lippen op die van hem. "Sms me en bel me!", roep ik over mijn schouder als mijn moeder me mee duwt naar de gate. Bill steekt zijn hand op en blaast dan een luchtkus naar me. Ik grinnik en sla dan de hoek om.

Dag Bill, tot snel!