Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter thirty-eight •

Melissa point of view.

Ondanks ik gisteren niet aan kinderen krijgen moest denken bleef het vandaag de hele dag door mijn hoofd spoken. Misschien was ik er wel juist klaar voor om kinderen te krijgen.. maar dan spookt de gedachte weer door me heen dat ik en Bill nog veel te kort samen zijn daarvoor. Ik weet überhaupt niet eens wat Bill er van vindt. Hij vroeg immers wel aan mij of ik kinderen wilde, maar alsnog.

Een andere gedachte spookt ook door mijn hoofd door gisteren. Het geheim dat ik bij me draag, maar nooit zal durven te uiten. De gedachten aan dit geheim killen me van binnen. Ik beleef alles weer overnieuw en ik sluit mijn ogen om deze gedachten weg proberen te krijgen, maar het lukt niet. Het frustreerd me aangezien ik er al een half jaar minimaal geen last meer van heb gehad en nu opeens komt het weer op spelen. Misschien komt het ook omdat het in Berlijn is gebeurd en daar gaan we morgen naartoe.

"Melissa?" Bill zijn stem klinkt van dichtbij. Ik kijk op recht in zijn prachtige ogen en ik verdrink er bijna in. Een glimlach vormt zich automatisch op mijn gezicht en ik staat Bill aan. Ik ben zo ongelofelijk blij met hem. "Wat is er met je?", vraagt Bill en hij trekt me in zijn armen. Ik laat mijn kin rusten op zijn schouder. "Er is niks aan de hand..", zeg ik en druk een kus in zijn nek. "Weet je het zeker?" Ik knik en duw mezelf van hem af. "Ik weet het zeker." Bill kijkt me nog even twijfelend aan, maar draait zich dan weer naar zijn tien minuten oudere tweelingbroer. Ik hoor ze praten over een fan die ze regelmatig tegen komen, maar ik volg het gesprek niet goed genoeg om te kunnen zeggen wat die fan precies gedaan heeft. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en zoek het nummer van Gwenny op. Zij is de enige die van mijn geheim af weet. 'Kan ik je even spreken?', stuur ik in een text bericht. Ik zie dat ze ook haar telefoon pakt en knikt dan naar me. Ik sta op en voordat ik weg loop druk ik een kus op Bill zijn wang. "Ik ben even buiten.", zeg ik en samen met Gwenny loop ik het restaurant uit. "Wat is er?", vraagt ze zodra we buiten zijn. Ik ga op een bankje zitten en leg mijn gezicht in mijn handen. "Ik kan het niet.." Gwenny komt naast me zitten en legt haar arm om mijn schouder. "Gaat het om Dylan?", vraagt ze en ik knik. "Morgen gaan we naar Berlijn en.. ik weet niet of ik het kan. Misschien kan ik maar beter terug naar huis gaan. Ik dacht echt dat ik het aan zou kunnen omdat ik er al een half jaar geen last van heb gehad, maar nu het zo dichtbij kom heb ik mijn twijfels.."

Gwenny wrijft geruststellend met haar hand op mijn rug. "Het is jou keuze om terug te gaan naar huis, maar we zouden het heel leuk vinden als je zou blijven. Vooral Bill.." Ik kijk haar aan en knik. "En misschien moet je het Bill vertellen.." ze heeft gelijk. Natuurlijk heeft ze gelijk, maar dat durf ik gewoon niet. Met Gwenny kan ik erover praten zonder de situatie te moeten beschrijven, maar als ik het Bill vertel moet ik het hele verhaal vertellen.

Zodra we terug bij het hotel zijn voel ik de behoefte niet om intiem te zijn met Bill. Ik hou me daarom dan ook afstandelijk. Ik kan het hem gewoon nog niet vertellen. Bill heeft natuurlijk wel door dat er iets mis is, maar hij zegt niks. Als we in bed liggen, lig ik op het uiterste randje van het bed en ik voel hoe Bill een kus op mijn schouder drukt. "Je kan het me vertellen als je er klaar voor bent." Ik slaak een zucht en sluit mijn ogen, zonder te slapen. Zodra ik door heb dat Bill slaapt stap ik uit het bed. Ik moet hier weg. Ik schrijf op het notitieboekje een briefje voor Bill en pak dan mijn koffer in. Met mijn koffer in mijn hand sta ik in de deuropening en ik kijk hoe Bill vredig ligt te slapen. "Tot snel, Bill..", fluister ik en sluit de kamer deur zachtjes achter me. Ik neem de lift naar beneden en loop dan door de lobby naar de deur naar buiten. "Melissa! Wacht!", hoor ik een veel te bekende stem achter me.