Locked Up || Tokio Hotel

• Chapter thirty-four •

Melissa point of view.

Het is al tegen 2 uur in de nacht en we besluiten dat het tijd is om naar het hotel terug te gaan. Ik pak Bill zijn hand vast en verstrengel onze vingers en samen lopen we naar buiten. Buiten wachten we tot iedereen buiten is en gaan we terug naar het hotel. Gelukkig is het niet heel ver weg van het hotel en is het maar 10 minuten lopen. Iedereen is dan ook al aardig aangeschoten of zelfs wel aardig dronken. Onderweg naar het hotel loopt Georg dan ook tegen een paal en we schieten allemaal in de lach. Wat een sukkel dan ook!

Ik zelf ben aardig aangeschoten en zelfs ik vind alles om mezelf heen aardig grappig. Hoe moet dat voor Sharr zijn die hier als enige nuchtere is? Het zal vast komisch zijn hoe wij ons gedragen.

Ik haak mijn arm in Bill zijn arm en ga dichter tegen hem aan lopen. Het is fris buiten en het was misschien ook niet erg slim om geen jas mee te nemen. Ik ril wanneer er een wind langs mijn armen waait en Bill stopt met lopen. Hij trekt zijn spijkerjas uit en legt deze om mijn schouder. Ik kijk hem dankbaar aan en druk een kus op zijn lippen. "Je smaakt naar wijn", lacht Bill en drukt nog eens zijn lippen op die van mij. Vervolgens lopen we weer verder aangezien de rest al een stuk verderop loopt. Die sullen hadden het niet eens door dat we gestopt waren.

Ondertussen zijn we al een beetje bij gelopen met de rest en lopen we weer als complete groep.

"Kunnen we niet nog iets doen?", zeurt Gwenny en iedereen begint te kreunen. "Nee man, ik ga slapen!", roept Georg, misschien iets te hard naar mijn idee. "Georg houdt je smoel", roep ik naar hem en hij komt nep-boos op me af lopen. "Hoezo mijn smoel houden? Hou zelf je smoel!", zegt hij met een dubbele tong en grote grijns op zijn gezicht. Heel serieus kan je hem niet nemen dus, denk ik bij mezelf. Ik kijk hem met een grijns aan en geef hem een duw. "Loop nou maar door, sukkel!" Hij lacht en gaat naast Gwenny lopen. Hij slaat zijn arm om haar schouder en ze laat hem. Ze gaat zelfs dichter tegen hem aan lopen en legt haar arm rond zijn middel. Misschien moet Gwenny gewoon niet zo koppig zijn en aan haar gevoelens toe geven.

Ik besef dat ik Bill zijn hand los gelaten heb en meteen verstrengel ik onze vingers weer. "Ik denk dat ik een beetje dronken ben", mompel ik en Bill lacht. "Dat denk ik ook ja!" Zelf praat hij ook met een dubbele tong dus de vinger naar mij wijzen kan ook niet.

Eindelijk komt het hotel steeds dichterbij. Ik zet een sprintje in maar kom er al snel achter dat het toch wat verder weg was dan dat ik dacht dat het was. Uitgeput laat ik me tegen de muur leunen en wacht ik hijgend tot de rest bijgebeend is. Ik moet misschien toch maar iets aan mijn conditie doen want dit is wel erg slecht.