• Bᴀᴅ Bᴜɴɴʏ Π Jᴇᴏɴ Jᴜɴɢᴋᴏᴏᴋ •

◆'18'◆

Medya Nemesis *-*

(Katarina fanart)

Son kez uyarıda bulunuyorum.

Tekrar okuyanlar, spoi veya gelecekte olacaklara dair atıfta bulunan yorumlar yapmayınız lütfen. Yeni okuyucuların hevesini kaçırma hakkına sahip değilsiniz.

Eğer böyle yorumlar görürsem artık silmekle kalmayıp engel bile atarım. Sonra niye öyle yaptın falan demeyin.

İyi okumalar~

***

Karanlığın yavaş yavaş çöktüğü saatlerde, Nemesis ile ıssız yollarda yürüyoruz.

En çok suç işlenilen caddeler arasında belirli saatlerde devriyeler yapılıyor ve bugün devriye sırası bizde.

Noona'nın beni  kolumdan tutup durdurmasıyla ona bakıyorum. Kaşlarını çatmış, etrafına bakınıyor.
"Bunu duydun mu?"

"Neyi?" diyorum dikkat kesilerek.

"İyi dinle."

İlk önce uzaktan gelen ve ne dendiği belli olmayan konuşma sesleri duyuyorum. Sonrasında bir cam kırılma sesi.

Noona ile aynı anda birbirimize bakıyoruz. "Bankalar!"

Hızlıca koşmaya başlıyoruz ve bankaların bulunduğu sokağa ilerliyoruz. Tahmin ettiğimiz gibi birkaç acemi banka soyguncusu güvenlik sistemi yetersiz olan bankalardan birine camını kırarak girmiş.

Nemesis kalın ve tırtıklı bıçaklarından birini çıkarıp elinde ters çeviriyor. "Sen önden git, ben arkadan dolanacağım."

Başımı sallıyorum ve omzumda asılı silahımı alıp temkinli adımlarla kırılan camın ardından içeriye giriyorum. Maskemin ardındaki keskin gözlerimle etrafı inceliyorum. Birkaç insan korkuyla başlarını eğmiş, kar maskesi takmış olan silahlı soygunculardan olabildiğince uzak durmaya çalışıyor. Bir tanesi insanları kontrol ederken diğeri kasa memurundan çantaya para doldurtuyor.

"Başınızı kaldırayım demeyin! Sakın kıpırdamayın yoksa hepinizi öldürürüm! Sakın polisi aramaya ya da başka bir halt etmeye kalkmayın!" diyor insanlara silah doğrultan soyguncu.

"Bu Bad Bunny! Bizi kurtarmaya geldi!" küçük bir çocuğun beni görüp sevinçle bağırmasıyla, soyguncular hızla başlarını çeviriyor. Çocuğun annesi eliyle ağzını kapatıp çocuğu kendisine çekiyor.

Adımın kasveti bankayı kaplarken, silahımı insanlara bağıran soyguncuya doğrultuyorum.

"Cesaretin var mı hepsini öldürmeye?"

Adamın elindeki silah titremeye başlasa da korktuğunu belli etmemeye çalışıyor. "Uzak dur yoksa birileri ölecek!"

"Eğer uslu uslu teslim olmazsanız ölecek olanlar sizlersiniz. İki saniyemi bile almaz, buna emin ol." diyorum silahın güvenlik kilidini çekerek. Çıkan 'klik' sesi, ortamı daha da gerginleştiriyor.

Adam yüzünü ekşitiyor, hızla az önce adımı bağıran küçük çocuğu çekip başını kolunun arasına sıkıştırıyor. Annesi bir çığlık atarken adam silahı çocuğun şakağına dayıyor. Çocuk endişeye kapılıyor ama ne ağlıyor ne de bağırıyor, masum gözlerini bana dikiyor.

O an çocuğun gözlerinde gördüğüm şey, tam olarak güven duygusu. Bana güveniyor ve onu kurtaracağımı biliyor. Ona göre ben bir nevi süper kahraman olmalıyım.