Bal Tadında

"Verdim Gitti..."

Ben geldim. Hemde upuzuuuun bir bölümle geldim prenseslerim 😂 yorumlarınızı bekliyorum. Biraz komik biraz duygusal bir bölüm oldu ama ben asıl bomba son da ki Aselin in cümlesinde 😂😂😍😍 hadi buyruun.
❤
Barış, Aselin'den bebeğinin olacağını öğrendiği andan beri sevdiği kadını bir an olsun bile yalnız bırakmıyordu. Düğün işlerini hızlandırmış üç hafta sonraya nikah günü almıştı.  Buna Aselin'de katılmıştı çünkü hamile olduğunu kimseye söylemeyi düşünmüyordu ve bebeği kendini belli etmeden evlenmek istiyordu. Allah'tan fiziği çok çabuk kilo almaya elverişli değildi. Birkaç kilo ile şimdilik kurtulmuştu. Oturduğu yerden bacaklarını masasına uzatıp sırtını sandalyesine yaslayarak gözlerini kapattı. 

Unutmaya çalışıyordu hatta unutuyordu bazen ama yine de beynini kemiriyordu işte Aylin'in cümleleri ve yaptığı. Resmen yıllardır arkadaşım dediği, her hatasında birbirlerinin arkalarını toplayan insan onu ve bebeğini ölüme bırakmıştı etmediği hakaret de kalmamıştı. Yakıştıramıyordu ona söylediği sözleri ve yaptıklarını. Onu bunları yapmaya belki de kendi zorlamıştı, yine de aklına o çektiği sancı ve kanları gördüğünde yaşadığı korku geldikçe Aselin öfkeleniyordu. Ama artık rahattı vicdanı, Asel günler boyu Aylin'e haksızlık ettim diye ağlayıp kendini yerden yere vurmuştu. Üzülmüştü, Allah'a isyan edecek duruma gelmişti. İki arkadaşın kalbine neden aynı adam diye? Ki hala onun için üzülüyordu  Lakin görmüştü arkadaşım dediği insanın gerçek yüzünü. Tek olay da topuklarını vura vura kaçışını asla unutamayacaktı.  İyi ki evde yalnız değildi de bebeği de kendi de o lanet günü sağsalim atlatmıştı. 

Aklına bebeği gelince gülümsedi, gerçi hiç çıkmıyordu ya.  Barış illa bebeğimi göreceğim diye ısrar edince iki gün sonraya randevu almışlardı. Asel'de görmek istiyordu ilk görüş gününde heyecandan hiçbir şey anlayamamıştı çünkü. Her şey rüya gibiydi.

Kapısının çalınması ile toparlandı. ''Gel.''

Babası kapıyı açıp kafasını içeri uzattı. ''Müsait misin prenses?''

''Gel babaacım.'' 

Emre kızı ile her ne kadar bu konuşmayı yapmak istemese de yapmak zorundaydı babaydı sonuçta ve kızının mutluluğu önemliydi.

Koltuğa oturup alnını sıvazladı. ''Konuşalım mı biraz?''

Aselin babasına tebessüm etti. Ne konuşacaklarını az çok anlıyordu.  ''Konuşalım babacım.''

Emre sıkıntı ile ter döküyordu elli küsür senelik hayatında en zor anlarından birini yaşıyordu.

"Selin emin misin ? Yani o herif ile evlenmeye kesin kararlı mısın?"

Aselin şuan bundan daha emin olduğu bir şey olduğunu sanmıyordu.  Tabiki de emindi. Bunu babası da biliyordu ama yine de sormak zorunda hissetmişti. Aselin bunu da anlıyordu.